มานจองจำ

     สายตาดูแคลน และวาจาเหยียดหยันตำหนิ ไม่ต่างกับหมอกควันอึมครึมที่โถมซัดเข้ามาหา แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเป็นเพราะเหตุใด

     ทว่า สายตาดูแคลน หรือวาจาเหยียดหยันตำหนิจากผู้คนเหล่านั้น หากยังไม่น่าประหวั่นกลัวเท่า... "เขา" 

     "เขา" เจ้าของแววตาเย็นชา คนที่แทบจะเรียกว่ารู้จัก ยังไม่ได้ ในเมื่อเธอและเขาได้พบหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้ง เมื่อครั้งยังเยาว์วัยก็เท่านั้น... แต่ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงพยายามไล่ต้อนอย่างมาดร้าย ราวกับว่ามีความบาดหมางแค้นเคืองอย่างมากมายเสียเหลือเกิน

     "ความแค้น" ที่เธอไม่รู้ต้นสายปลายเหตุว่าเกิดจากความผิดใด และกำลังจะต้องชดใช้ต่อ "ความผิด" นั้น อย่างก้มหน้าจำยอม 

   และถึงแม้จะบังเกิดความเคลือบแคลงสับสนจนอยากปัดป้องต่อสู้ หากทว่า ความละอายและรู้สึกผิดจากคำด่าว่าประณามของใครต่อใครที่โอบรัดเธอไว้อย่างแน่นหนากลับมีมากกว่าจนแม้แต่เธอยังนึกรังเกียจตัวเอง