(Yaoi) Remember This Away ตอนนั้นยังจำได้ไหม

 

ตัวละคร

นายเอก : เเคมป์  ทศพร  อรรจนุตม์
เเคมป์ เป็นคนง่ายๆชิลๆเป็นคนที่ไม่ค่อยทันคนซักเท่าไหร่มีหน้าตาที่หล่อเเอบซ่อนหน้ารักหน่อยๆด้วยความที่ครอบครัวตัวเองมีฐานะค่อนข้างดีจึงทำให้เป็นเหมือนเด็กน้อยตลอดเพราะชอบอ้อนเเม่เป็นเด็กน้อยเมื่ออยู่กับพ่อเเละเเม่เเละเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว อรรจนุตม์ อีกด้วย





พระเอก : ทรี  ชนรพ  วารัตตา
ทรี เป็นคนที่ค่อนข้างเงียบเฉยชาเเละไม่ค่อยจะมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีซักเท่าไหร่จึงทำให้มีเพื่อนน้อย
เป็นคนหล่อเท่มาดผู้ดีเสน่ห์เเรงเเต่การพูดจาค่อนข้างเรียบเฉยมากเนื่องจากทางบ้านรวยมากเเละหน้าตาที่เป็นลูกครึ่งอเมริกันทำให้มีสาวๆในมหาลัยไม่ว่าจะรุ่นพี่รุ่นน้องต่างก็เเห่มาหาเป็นดาราคนนึงในมหาลัยเลยก็ว่าได้
เนื่องจากทางบ้านรวยพ่อเเม่ของทรีเเละพี่ชายของเขาต้องออกไปทำงานต่างประเทศจึงทำให้ไม่มีเวลาให้ทรีจึงเป็นเหตุทำให้เหมือนเป็นเด็กมีปัญหาทรีจึงตัดปัญหาโดยไม่สนใจคนรอบข้างเเต่มีเพื่อนสนิทของเขาอีกสองคนที่เขาไว้ใจเเละอยู่ด้วยกันตอนเรียน

เหตุการณ์วันนั้นที่ทรีไม่เคยลืมคือวันโอเพ็นเฮาส์ของมหาลัย

ณ หน้าคณะ นิติศาตร์

"ตึกๆๆๆ"เสียงฝีเท้าของผู้คนมากมายที่มาเยี่ยมชมงานของมหาลัยนี้

ผมเดินตามหาเพื่อนผมอยู่ซึ่งนัดกันไว้ว่าจะไปเล่นบอล

"ไอ้ทรี!! กูอยู่ตรงนี้!!"เสียงเรียกจากไอ้ดินเพื่อนสนิทผมที่รออยู่ตรงสนามฟุตบอล

"มึงเดินเหม่ออะไรวะ"เสียงถามจากไอ้มาคร์เพื่อนสนิทอีกคนของผม

"อ๋อ พอดีกูนึกถึงเรื่องที่บ้านนิดหน่อยหว่ะ"ผมพึ่งจะเจอพ่อกับเเม่เมื่อคืนนี้เเต่ผมไม่ได้เจอพี่ชายไม่รู้เนื่องจากอะไรเขาถึงไม่กลับมาด้วย ก็เหมือนทุกทีพ่อเเม่ผมเป็นเคร่งๆเรื่องเรียนเเละก็เกรดการเรียนของผมจึงกลับมาถามว่าเรื่องเรียนที่จะไปต่อมหาลัยเป็นยังไงบ้าง

"อ๋อเมื่อคืนนี้พ่อกับเเม่มึงมาหาใช่ป่ะวะ"ไอ้ดินถามผมเเบบรู้ดีมาก

"อือ ก็มาถามกูเรื่องเรียนล่ะ"ผมตอบไอ้ดินไป

"เออๆ กูว่าอย่าพึ่งเเต่บอลตอนนี้เลย เพราะเมื่อเช้ากูได้ข่าวมาว่าทางมหาลัยจะมีจัดคัดเลือกนักฟุตบอลด้วยนี่นิสิตคนไหนที่สนใจอ่ะ ให้ไปสมัครได้ที่ชมรมกีฬาของมหาลัยได้เลย เเล้วถ้าผ่านนะเว้ยจะได้เป็นตัวจริงถึงเเม้เราจะเด็กใหม่ก็ตามน้ะเว้ย" ไอ้มาคพูดขึ้นมา

"อือ กูก็เเค่อยากเตะบอลเพื่อความสนุกเท่านั้นหว่ะไม่เห็นต้องการที่จะไปเป็นนักฟุตบอลเลย"ผมตอบเพื่อนผมไป

"โห มึงนี่อะไรวะ ป่ะๆไปเหอะ"ไอ้ดินพูดขึ้น

ในขณะที่เดินอยู่เเละกำลังจะไปสมัครคัดเลือกนักฟุตบอลนั้น ผมรู้สึกคนมันเยอะเเออัดมากผมเลยทนไม่ไหวเลยเดินออกมาเเบบเงียบๆ

"ไอ้ทรี ไอ้เชี้ยไปไหนของมันวะ"ดินพูดขึ้นพร้อมกับถามมาค

"กูไม่รู้เนี่ย เออๆมึงก็เขียนชื่อมันลงไปให้หน่อยละกันเเอบๆเอา"มาคตอบดินกลับไป

"เออๆ"ดินตอบกลับ

ในขณะที่ทรีเดินไปที่โถงทางเดินที่จะไปโรงอาหารทรีก็ได้เหลือบเห็นผู้ชายคนนึงที่กำลังปีนต้นไม้ซึ่งนั่นก็คือเเคมป์ที่กำลังจะช่วยลูกเเมวที่ติดอยู่บนต้นไม้เเล้วก็เอาลงมาได้สำเร็จในขณะที่ปีนนั้นเเคมป์ไม่อายผู้คนเลยซักนิดเดียวทุกคนต่างหัวเราะท่าทางการปีนของเเคมป์กันหมด ทรีได้มองเเคมป์เเบบไม่ละสายตายเพราะจะดูการกระทำของเเคมป์ที่อาจเหมือนคนในตอนนั้นเมื่อเขายังเด็กอยู่

ในสิ่งที่ทรีคิดมันเหมือนเคยเจอเเต่ก็ยังไม่เเน่ใจเท่าไหร่เพราะไม่ได้เข้าไปดูใบหน้าใกล้ๆ

"อาจจะใช่ก็ได้"ผมบอกกับตัวเองพร้อมกับกำลังจะเดินไปหาผู้ชายคนนั้นเเต่ก็ไม่ทัน พ่อเเละเเม่เขาก็เดินมาจูงมือไปพร้อมกับบ่นอะไรซักอย่างเเล้วก็เดินหายจากไป

"ต้องใช่เเน่ๆ นายเมื่อตอนนั้น"ทรีพูดขึ้นพร้อมกับความหวังในสิ่งที่ทรีอยากจะทำให้กับคนเมื่อตอนนั้น

ในวัยเด็ก

ทรีได้มองไปบนต้นไม้ที่สูงเเล้วมีเเมวที่เขารักติดอยู่ข้างบนทรีจะขึ้นไปช่วยก็ไม่ได้เนื่องจากทรีกลัวพ่อกับเเม่มากเขาห้ามปีนต้นไม้ เเล้วจู่ๆก็มีเด็กชายปริศนาคนนึงเดินเขามาเเล้วถามทรีว่า

"ยืนบื้ออะไรอ่ะ"เเคมป์ตอนเด็กที่บังเอิญผ่านมาถามทรี

"เเมว เเมวของผมติดอยู่"ทรีตอนเด็กตอบไปด้วยสีหน้านิ่งๆ

"เเล้วทำไมไม่ไปช่วยหล่ะ หรือว่านายกลัว"เเคมป์ตอนเด็กตอบกลับไปด้วยความสงสัย

"พ่อกับเเม่เราเขาห้ามปีนต้นไม้"ทรีตอนเด็กตอบ

"อ๋อ พ่อกับเม่เราก็ห้ามนะมาเดี๋ยวเราช่วย"เเคมป์ตอนเด็กตอบกลับพร้อมกับปีนขึ้นไปช่วยเเมวของทรี

ทันใดนั้นเอง "ปัก!!" เสียงกิ่งไม้ที่หักพร้อมกับร่างเด็กน้อยของเเคมป์ตกลงมาพร้อมกับอุ้มเเมว

"โครม!"เสียงที่หล่นลงไปในพุ่มไม้ใหญ่

"โอ้ยๆ เจ็บๆ"เเคมป์ตอนเด็กบ่นขึ้นมา

"เป็นไรไหม!!"ทรีตอนเด็กวิ่งเข้ามาถามกลัวว่าจะเป็นอะไร

"อ่ะนี่ เเมวทีหลังดูเเลเเมวนายดีๆน้ะ"เเคมป์ตอนเด็กที่พูดขึ้นพร้อมกับยื่นเเมวให้พร้อมรอยยิ้มที่เเสนจะน่ารักของเด็กชายคนๆหนึ่ง

"ขอบคุณนะ เอะที่ขานายเลือดไหล"ทรีตอนเด็กพูดพร้อมกับมองไปที่ขาของเเคมป์

"อ๋อเเค่นี้เอง สบายมากเเค่โดนป๊ากับม๊าดุนิดหน่อยหล่ะ ทีหลังอ่ะดูเเลเเมวดีๆนะ อย่าให้ไปติดข้างบนอีกหล่ะ "เเคมป์ตอนเด็กยิ้มพร้อมกับเดินหันหลังจะกลับไปหาป๊ากับม๊าที่รออยู่อีกฝั่งของพุ่มไม้ใหญ่

"ขอบใจนะ"ทรีตอนเด็กพูดขึ้น

ในตอนนั้นเองทรีจะหันไปถามชื่นเด็กชายอีกคนเเต่เด็กคนนั้นก็วิ่งหายไปเเล้ว ทำให้ทรีนึกถึงตอนนั้นคนที่ช่วยชีวิตเเมวที่เขารักที่สุด เพราะผู้คนที่ผ่านไปมาไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือเด็กก็ไม่กล้ายุ่งกับทรีไม่งั้นจะโดนทางบ้านของทรีหาว่ารังเเกลูกเขาเพราะเนื่องจากครอบครัว วารัตตา เป็นคนใหญ่คนโตที่สุดในหมู่บ้านเเห่งนี้ เเต่ที่เขาพบเจอเเคมป์ตอนเด็กได้นั้นเเคมป์เเละครอบครัวเเค่ผ่านทางมาทำธุระเฉยๆเลยจอดพักปิ๊คนิคซักเเปปเเล้วค่อยกลับบ้าน จึงเป็นเหตุที่ทำให้ทรีจำมาจนถึงปัจจุบันทุกวันนี้เเล้วก็อยากจะตอบเเทนเขาไม่ว่าเขาจะต้องการอะไรทรีก็จะหาให้ เขาเป็นคนเดียวที่เข้ามาพูดคุยเเถมยังเจ็บตัวเพื่อขึ้นไปช่วยเเมวของคนที่ไม่รู้จักอีก

นี่คือเรื่องราวในอดีตของทรีที่ไม่เคยลืม

ฝากติดตามด้วยน้ะครับบ

 ทรี