เล่ห์รักปฐพี

"นี่! เขมิกา เธอเลิกตอแยฉันสักทีได้ไหม ฉันทนกับเธอมามากแล้วนะ ฉันหมดความอดทนแล้ว พอกันที!!"

ปฐพีเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด เส้นเลือดตรงขมับของเขาปูดโปน บ่งบอกให้รู้ถึงความหงุดหงิดและรำคาญใจของเขาที่มันกำลังปะทุขึ้นจนเกินยับยั้ง

 หญิงสาวเจ้าของวงหน้าหวานถึงกับสดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตะคอกของเขา

น้ำตาของเธอไหลรินจนแทบจะกลายเป็นสายน้ำ

 เกลียด! เขาเกลียดเธอแล้วจริงๆด้วย

"พี่ดินเกลียดเขมหรือคะ" 

แม้เจ้าของเสียงจะพยายามบังคับให้มั่นคงขนาดไหน แต่ความปวดร้าวในใจก็ยังคงส่งผลทำให้เสียงของเธอสั่นจนน่าสงสาร

"ใช่! แล้วไปให้พ้นหน้าฉันเสียที ฉันเบื่อขี้หน้าเธอ จะไปไหนก็ไป"

ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรจุติลงมาของเขาในตอนนี้ ช่างขัดกับคำพูดแสนร้ายกาจที่เขาพูดออกมาเหลือเกิน

ได้!! เขาเกลียดเธอและต้องการให้เธอไปให้พ้น เธอก็จะทำตามคำบัญชาของเขา

"ได้ค่ะ ถ้าหากเกลียดเขมมากขนาดนี้เขมก็จะไป ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ "

แม้น้ำเสียงและใบหน้าของเธอจะแสดงออกถึงความเสียใจอันเหลือประมาณ แต่วาวตากลับแสดงออกถึงการตัดสินใจอันแน่วแน่

ปฐพีรู้สึกใจสั่นสะท้านเมื่อสบเข้ากับดวงตาเด็ดเดี่ยวที่เปรอะไปด้วยน้ำตา