ประตูบานใหญ่

ประตูบานใหญ่

            ในค่ำคืนอันเหน็บหนาวของวันปีใหม่ ผู้คนต่างเฉลิมฉลองกันอย่างมีความสุข หลายครอบครัวทำอาหารมากมายเพื่อแจกจ่ายให้คนที่มาร่วมฉลองปีใหม่ทั้งเพื่อนฝูงและครอบครัว ผู้คนต่างกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย บ้างก็ร้องรำทำเพลงกันอย่างมีความสุข และเตรียมตัวต้อนรับศักราชใหม่ที่กำลังจะมาถึง

ชายแก่จรจัดคนหนึ่ง เขาเดินไปยังย่านบ้านคนรวย เขาหวังจะได้รับข้าวปลาอาหารจากความเมตตาของพวกคนรวย อย่างน้อยก็เป็นอาหารที่พวกเขากินทิ้งกินขว้างจากการฉลองอันสิ้นเปลืองก็ยังดี ตัวชายแก่นั้นไม่ได้กินอะไรมาหลายมื้อแล้ว เขารู้สึกได้ถึงความตายที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จากความหิวโหย

          เมื่อเขาพยายามข้ามถนนไปยังอีกฝั่ง ก็มีรถหรูเปิดประทุนขับมาด้วยความเร็วสูง มันเฉี่ยวชนเขาจนล้มลง ชายหนุ่มคนขับจอดรถแล้วหันมาสบถคำด่าทอเขาแล้วขว้างกระป๋องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ใส่หัวของชายแก่ ชายแก่นั้นไม่มีเรี่ยวแรงที่จะโต้ตอบแล้ว เขาจึงเลือกเดินจากไป นั่นคงเป็นเพราะเขาไม่อยากแกว่งเท้าหาเสี้ยน ชายแก่ไร้เรี่ยวแรงและบาดเจ็บที่จะไปหาเรื่องกับชายหนุ่มที่มีพละกำลังบวกกับความมึนเมานั้นมันไม่คุ้มค่าที่จะเอาชีวิตไปแลกกับความยุติธรรมโง่ ๆ เสียเลย

ร่างกายที่หิวโหยและบาดเจ็บ มันทำให้เขาแทบไม่มีแรงจะก้าวเดินต่อ เขาล้มลงไปนอนที่หน้าบ้านหลังใหญ่หรือจะเรียกคฤหาสน์ก็ไม่ผิด เขามองเข้าไปยังบ้านที่เปิดไฟแสงสีระยิบระยับ เสียงร้องรำทำเพลงดังก้องออกมา ที่แห่งนี้คงเป็นที่ที่ชีวิตนี้ของเขาไม่อาจจะเอื้อมถึงได้ เขาสบถออกมาให้กับพวกคนที่ฉลองกับตัวเลขที่เปลี่ยนไปของปีเท่านั้น มันดูไร้ประโยชน์และไร้สาระสำหรับชายแก่ที่ไม่มีแม้แต่อาหารประทังชีวิต ชายแก่ตัดพ้อต่อโชคชะตาที่ไม่ความยุติธรรมใดเลยที่เขาได้รับ หลังจากถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเขาก็วูบหลับไป

เขายังไม่ทันได้ฝันหวานถึงบ้านหลังใหญ่ที่มีอาหารแสนอร่อย เสื้อผ้าใหม่ที่หอมสะอาดที่ให้ความอบอุ่น เขาก็ถูกปลุกจากชายผู้ที่สวมเสื้อผ้าสีดำทั้งตัว ชายชุดดำนั้นพยุงตัวเขาให้เดินไปสถานที่แห่งหนึ่ง

ในความคิดแรก เขาเข้าใจว่าคงเป็นพวกที่อยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่หาคนมาไล่เขาให้พ้นจากอาณาเขตบ้านของพวกเขา ไม่ก็คงมีใครสักคนใจดีพาเขาไปอยู่ในที่ที่มีอาหารให้เขากิน ทว่าเขาคิดผิดในทั้งสองทาง

ชายชุดดำนั้นพาไปยังสถานที่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน สถานที่แห่งความว่างเปล่า เสื้อผ้าอาภรณ์อันสกปรกเก่าใกล้หมดสภาพที่โชยกลิ่นเหม็นเน่าของเขาหายไป เขาเปลือยกายและถูกลากให้เดินต่อไป เขาเดินไปด้วยท่าทางละอายใจในตอนแรก แต่ดูเหมือนชายชุดดำนั้นหาได้สนใจในตัวเขาไม่ อีกอย่างถ้าจะให้มองย้อนไปชีวิตของเขาทั้งชีวิตก็น่าอับอายกว่านี้มาก แค่นี้คงไม่เป็นไร

ชายชุดดำปิดบังใบหน้า เขาท่าทางหยิ่งยโส นิ่งเงียบ ดูแล้วไม่น่าอภิรมย์ใจนัก เขาพาชายแก่มุ่งไปยังเส้นทางที่มีจุดหมายเป็นประตูบานใหญ่ ซึ่งมีเพียงบานเดียวให้ผู้คนมากมายเดินผ่านไป ผู้คนที่เดินร่วมทางกับเขานั้นต่างเปลือยกาย ทุกคนก็จะดูไม่สนใจผู้คนรอบข้าง ผิดกลับชายแก่ที่รู้สึกประหลาดกับผู้คนเหล่านี้อย่างยิ่งยวด เหตุใดกันผู้คนทุกช่วงวัย ตั้งแต่เด็กน้อยไปจนถึงคนแก่ มีมากหลายชนชาติ มีมากหน้าหลายตา ผู้คนทั้งหลายนี้เดินมุ่งหน้าไปยังประตูเพียงบานเดียวที่มีอยู่ด้วยสีหน้าของคนที่ไร้จุดหมายเหมือนตัวเขาก่อนหน้านี้ มันทำให้ชายแก่เริ่มสงสัยกับสถานที่แห่งนี้

เมื่อเดินผ่านไปอีกสักครู่ ชายแก่มองย้อนหลังกลับไปยังเส้นทางที่เขาพึ่งเดินมา เขาเห็นเด็กหนุ่มที่เคยขับรถหรูเฉี่ยวชนเขาเมื่อก่อนหน้านี้ ชายแก่เกิดความสงสัยว่าเหตุใดชายหนุ่มคนนั้นจึงมาในที่แห่งนี้เช่นเดียวกับเขา ชายหนุ่มดูสับสนและกระวนกระวายกว่าเขาเป็นร้อยเท่า เขาทำท่าทางแตกตื่นเหมือนปลาพ้นน้ำ แต่แล้วก็นิ่งไป ไม่นานนักชายแก่ก็รู้สึกเบื่อและเลิกใส่ใจชายหนุ่มคนนั้น

ชายแก่มองไปยังฝั่งตรงข้าม มันมีอีกเส้นทางหนึ่ง เส้นทางอีกฝั่งมีทิศทางที่ตรงกันข้ามกับทางของเขา มีประตูมากมายหลายร้อยประตูเรียงรายกันเป็นชั้น ๆ ประตูของอีกฝั่งนั้นเขียนบอกถึงสิ่งต่าง ๆ ทั้งชื่อเพศ ชื่อชนชาติ ภูมิภาค ศาสนา อาชีพ ระดับชนชั้น ข้อสังเกตที่น่าแปลกอีกฝั่งนั้นก็คืออีกฝั่งมีเพียงเด็กทารกเท่านั้น

เมื่อเดินต่อไปอีก ชายแก่มองไปยังฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง เขาก็ต้องสะดุดตากับบางสิ่งจนเขาต้องหยุดยืนดู ชายแก่มองไปยังหญิงสาวผู้สง่างาม เธอแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสดใส เธอดูเป็นคนที่มีชีวิตชีวา เธอชวนมอง ราวกลับว่าเธอศูนย์กลางแห่งความชุ่มชื้นในชีวิตต่อผู้คนที่ได้พบเห็น เธอชวนให้น่าพิสมัยยิ่งนัก และเธอดูตรงกันข้ามกับชายชุดดำที่ยืนข้างเขาทุกอย่าง

เมื่อผ่านมายังเส้นทางอันยาวไกล เขากำลังจะเดินผ่านไปยังประตูบานใหญ่บานเดียวนี้ เขาเกิดความฉงนใจอย่างที่สุด เขาจึงรวบรวมความกล้าถามชายชุดดำผู้เคร่งขรึม

ชายแก่ถามชายชุดดำว่า สถานที่ต่อจากนี้คือที่ใด ชายชุดดำจึงตอบเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “สถานที่หลังจากนี้เป็นสถานที่ของฉัน” ชายแก่ก็ถามต่ออีกว่า แล้วสถานที่จุดหมายของฝั่งตรงข้ามคือที่ใด ชายชุดดำตอบเขาว่า “สถานที่นั้นคือสถานที่ของนางผู้นั้น” ซึ่งคงหมายถึงหญิงสาวผู้งดงามคนนั้นแน่นอน

ชายแก่ถามชายชุดดำว่าเหตุใดประตูของฝั่งนี้จึงมีเพียงบานใหญ่บานเดียวนี้ แล้วเหตุใจอีกฝั่งจึงมีประตูมากมายนัก ชายชุดดำตอบเขาว่า “ประตูของนางคือสิ่งที่คนแต่ละคนจะได้รับต่างกันและประตูของฉันคือสิ่งที่ทุกคนจะได้รับอย่างเท่าเทียม เพราะฉันนั้นยุติธรรมและนางผู้นั้นอยุติธรรม”

ชายแก่ถามชายชุดดำต่อว่า เขาคือใคร ชายชุดดำตอบว่า ตัวเขาเรียกตัวเองว่า “ความจริงอันเจ็บปวด” ชายแก่จึงถามต่อมา หญิงสาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นคือใคร ชายชุดดำตอบว่า ตัวเขาเรียกเธอว่า “คำโกหกอันงดงาม”

ชายแก่ฉงนใจกับคำพูดนั้น จึงถามต่อว่า พวกเขามีชื่ออื่นหรือไม่ มันเข้าใจยากเกินไป ชายชุดดำยิ้มอย่างภูมิใจแล้วเขาก็ตอบชายแก่ว่า “นางผู้นั้นคือชีวิตและตัวฉันคือความตาย”

เมื่อได้ยินดังนั้นชายแก่ก็รู้ได้ทันทีแล้วว่า เขานั้นจากโลกแห่งชีวิตมาแล้ว แต่แทนที่ชายแก่จะโศกเศร้าเสียใจ ชายแก่กลับยิ้มตอบชายชุดดำ ชีวิตสำหรับเขาคือความโหดร้ายและน่าเวทนา มันทำให้เขาเข้าใจในทุกคำพูดของชายชุดดำอย่างลึกซึ้ง ชีวิตมันไม่ยุติธรรมและเป็นเพียงคำโกหก แม้ว่าสำหรับใครหลายคนชีวิตคือความสวยงามและน่ายินดี ความตายนั้นคือเรื่องน่าเศร้าและเลวร้าย แต่สำหรับชายแก่นั้นตรงกันข้าม ความตายนั้นอาจจะเป็นของขวัญอันงดงามเท่าที่เขาจะสามารถเอื้อมถึงได้

ชายแก่รู้สึกถึงการได้ปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการแห่งชีวิตแล้ว เขามีโอกาสได้ยืนในจุดเดียวกันกับพวกคนชั้นสูง และในตอนนี้เขายินดีที่จะผ่านประตูบานนั้น ชีวิตอันน่าหดหู่ของเขาได้รับความยุติธรรมเช่นเดียวกับผู้คนทุกชนชั้น นั่นคือ ความตาย ชายแก่ยิ้มอย่างปลื้มปีติให้ชายชุดดำ แล้วก้าวเดินเข้าไปในประตูบานใหญ่ ประตูแห่งความตาย ด้วยใจเป็นสุข

ปล.หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ