ผมเป็นพี่เลี้ยงเด็กครับ

บทนำ

     ทำไมท้องฟ้าวันนี้มันดูหม่นๆจังวะ แต่ไม่หรอกกรุงเทพมันก็หม่นมันทุกวันอะแหละ และใช่ครับผมกำลังยืนเหม่อมองท้องฟ้าไปเรื่อยๆอย่างล่องลอย ทำไมผมถึงมายืนหายใจทิ้งเปล่าๆนี่นะหรอ เพราะวันนี้ผมโดนไล่ออกจากงานน่ะสิ ก็นะเศรษฐกิจอย่างนี้ลูกจ้างแบบผมที่ไม่ได้ตำแหน่งใหญ่ๆก็โดนไล่ออกตามระเบียบเห้อออ บ่นมาตั้งนานลืมแนะนำตัวสวัสดีครับผม ทิวา ครับ อายุ 23 ปี หน้าตา ไม่ได้หล่อแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นมองไม่ได้ก็คือธรรมดาหาได้ทั่วไป สถานะตอนนี้ ตกงาน พร้อมหนี้ก้อนนึง โปรไฟล์ขนาดนี้อย่าถามถึงแฟนเลยครับขนาดตัวเองยังต้องดิ้นรนให้พ้นเดือนๆนึงไปอย่างทุลักทุเล จำได้ว่าแฟนคนล่าสุดสมัยปีหนึ่งมั้งถ้าจำไม่ผิดคบได้สองอาทิตย์ก็โดนทิ้งละครับ จำได้แค่ว่าก่อนทิ้งเธอพูดประมาณว่า “ก่อนจะดูแลชีวิตคนอื่นเอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อนมั้ย” แล้วก็จากไปพร้อมทิ้งตังค์ไว้ให้ตั้งร้อยนึงแน่ะ 

     เอาเถอะเรื่องมันก็นานมาแล้วช่างหัวเรื่องแฟนมันก่อนเถอะ ผมควรคิดมากกว่าว่าเอาไงต่อดีจากนี้ โดนไล่ออกจากงาน เงินในบัญชีตอนนี้มีอยู่สองพันกว่าๆมั้ง ค่าเช่าห้องก็ใกล้ต้องจ่ายแล้ว ไหนจะหนี้สมัยเรียนที่ไปกู้มาจ่ายค่าเทอมอีก เอาไงดีวะ ถึงจะหางานได้เลยตอนนี้แต่มันจะมีที่ไหนที่ทำงานปุ๊ปได้เงินปั๊บเลยมั้ยอะ โว้ยยยยยยยปวดหัวโว้ยทำไมชีวิตกูมันแย่งี้วะแม่ง อุตสาห์คิดว่าเรียนจบมาแล้วจะทำงานดีๆซื้อของที่อยากได้ใช้หนี้ให้หมดๆกินอยู่แบบสบายมากขึ้นกว่าก่อน แต่ความจริงตอนนี้คือหนักกว่าตอนเรียนเป็นเท่าตัวอีกมั้งเห้อ ผมยืนทะเลาะกับตัวเองจนคนที่เดินผ่านหันมองกันไม่หยุดจนเริ่มอายละ เอาวะอย่างอื่นค่อยว่ากันกลับไปตั้งหลักที่ห้องก่อน แต่พอเดินมาได้สักพักเหมือนฟ้าจะซ้ำเติมผมโดยการเทฝนลงมาห่าใหญ่เออเอาเลยอีกนิดจะเป็นพระเอกเอ็มวีละนะถ้ามีรถขับผ่านแล้วน้ำสา-     ////ซ่าาาาา อืม โอเค คิดไม่ทันเสร็จเต็มๆหน้ากูเลยไอ้เวร