นิทาน​เวตาลเรื่อง​ที่​26

นิทานเวตาลเรื่องที่ ๒๖

 เวตาลกล่าวว่า ครั้งนี้ข้าพเจ้าให้เกิดกระเหม่นตาซ้ายหัวใจเต้นแรง แลตาก็มืดมัวเหมือนลางไม่ดีเสียแล้ว  แต่ข้าพเจ้าจะเล่าเรื่องจริงถวาย แลเหตุที่ข้าพเจ้าเบื่อหน่ายที่ต้องถูกแบกหามไปหามมา

ในอดีตกาล ณ เมืองกาญจนศรีมีสองแม่ลูกนามว่านางประยุตตาและนางประวิตรี สองแม่ลูกคู่นี้ถูกชาวบ้านรุมประชาทัณฑ์โดยกล่าวหาว่าสองมาลูกนั้นเป็นตัวกาลกิณี นางประยุตตาพาลูกสาวของนางหลบหนีเข้าป่า แต่ในขณะที่ออกจากเมืองนั้นเป็นเวลาที่ฟ้าเริ่มมืดแล้วจึงทำให้มีสัตว์ร้ายออกมาหากิน ในตอนนั้นเองสองแม่ลูกเกิดโชคร้ายดันบังเอิญไปพบกับเสือดำตัวใหญ่ ทั้งสองจึงเร่งฝีเท้าวิ่งหนีเข้าไปอาศัยอยู่ในถ้ำ ซึ่งในถ้ำนั้นเป็นที่อยู่ของค้างคาวดูดเลือด แต่เมื่อผ่านพ้นคืนนั้นมา นางประยัตตาและนางประวิตรีกับออกเดินทางออกมาได้โดยไม่ประสบพบเจอกับภัยอันตรายใด ๆ เลย

เวตาลเล่ามาเพียงนี้ก็หยุดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกล่าวต่อไปว่า

“บัดนี้ข้าพเจ้าจะตั้งปัญหาทูลถามแก่ท่านว่า นางประยัตตาและนางประวิตรีหลบหนีออกมาจากถ้ำโดยไม่ถูกสัตว์ร้ายทำอันตรายใด ๆ เลยได้อย่างไร”

นำเสนอโดย

นายกัณตภณ เรืองพงษ์ ชั้นม.๔/๔ เลขที่ ๒

นายณัฐนันท์ จิระสมประเสริฐ ชั้นม.๔/๔ เลขที่ ๕

นางสาวเบญจวรรณ แก้วศรี ชั้นม.๔/๔ เลขที่ ๑๘

นางสาวธันย์ชนก บุญทนาวงศ์ ชั้นม.๔/๔ เลขที่ ๒๖

นางสาวภวริศา กิจก้องขจร ชั้นม.๔/๔ เลขที่ ๒๙