BTSXYOU || หลังประตูบานนั้น

หากวันนั้นไม่ก้าวตามไป

หากวันนั้นยังคิดเอะใจ

หากวันนั้นไม่หลงเชื่อใจ

หากวันนั้นเชื่อคำกล่าวเตือนไว้

หากวันนั้นไม่เผลอปล่อยกายใจ

หากวันนั้นคำมั่นสัญญายังหลงเหลือไว้

วันนี้ฉันจะยังต้องเจ็บเจียนตายหรือไม่

หากเป็นเช่นนั้นฉันยอมแลกทุกสิ่งเพื่อพ้นจากเขาคนที่ทำฉันทุกข์และสุขในคราเดียว

•|| YOU PART ||•

ฟึบ!

สัมภาระที่ใช้ในการเดินทางใบสุดท้ายถูกจัดวางบนรถอานม้าเพื่อเตรียมออกเดินทางในวันนี้

"ต้องไปจริงๆหรอคะพ่อ" เสียงหญิงสาวตัวเล็ก น่าตาจิ้มลิ้ม วัย 18 ปีพูดขึ้นกับพ่อของเธอที่ต้องเตรียมตัวเดินทางกระทันไปส่งของ ที่พ่อเธอเป็นคนประดิษฐ์และส่งขายเอง

"ขอโทษที่กระทันหันนะอึนบีลูก งานมันด่วนมาก"

ก็ไม่ได้น้อยใจหรืออยากภาระของพ่อหรอกนะ แต่มันก็อดใจหายไม่ได้นี่นา ฉันกับพ่อเดี๋ยวไม่ค่อยมีเวลาด้วยกันเลย พ่อก็ต้องคอยทำงานในสิ่งที่ท่านรัก ฉันเข้าใจและดีใจในสิ่งที่ท่านทำ เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ทำตัวให้พ่อลำบากใจเป็นแน่

"อึนเข้าใจค่ะ แค่โหวงๆใจ"

"อยู่นี่ก็ดูแลตัวเองให้ดี อย่าให้ใครรังแก เข็มแข็งและแกเทรซ เฝ้าบ้าน ดูแลอึนบีดีๆล่ะ"

พ่อหันไปบอกเจ้าเทรซ สุนัขตัวใหญ่แต่ใจเซาะ แต่เทรซก็น่ารักและเชื่อฟังนะ ตัวสูงเลยเข่า ขนมันเงาสีน้ำตาล พ่อพูดจบเทรซก็เห่ารับด้วยนะ ดูซิฉลาดออกสุนัขฉัน 

ฉันมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม

"พ่อก็เหมือนกันนะคะ ดูแลสุขภาพด้วย อึนหายตัวไปหาไม่ได้นะ"

"^^ ได้เวลาแล้วพ่อไปนะ"

"ค่ะ เดินทางปลอดภัย แล้วก็รักพ่อนะคะ"

"จ่ะ พ่อก็รักลูก"

กรอบๆๆๆ

เสียงของรถม้าค่อยๆหายไปรวมถึงภาพพ่อของฉันที่มุ่งหน้าเดินทาง ฉันมองภาพตรงหน้าจนลับไป ก่อนจะเปิดประตูเพื่อเข้าบ้านของฉัน

"ลี อึนบี!!"

เท้าหยุดชะงัก พร้อมหันไปตามเสียงเรียกชื่อ ทำให้ฉันได้พบเพื่อนสาวของฉัน เธอเป็นเพื่อนคนสนิทของฉัน เธอมักจะมาเล่นบ้านฉันบ่อยๆ เรามักจะไปสถานที่ต่างๆร่วมกัน เเละเธอชอบหาเรื่องราวมาเล่าให้ฉันฟังเสมอ

"มินะ วิ่งมาทำไม ค่อยๆหายใจก่อนนะ"

ฉันทักทายมินะด้วยรอยยิ้ม แต่ดูเธอสิทำไมดูรีบร้อนจัง

"อึน..แฮ่กๆๆ...อึนบี"

"เข้าไปในบ้านก่อนมั้ย จะได้พักให้หายเหนื่อย"

"ม ไม่เป็นไร "มินะซูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมาพร้อมยื่นบางสิ่งกับฉัน

"อ่ะนี่ ฉันไปเจอเรื่องน่าสนใจมา คิดว่าเธอน่าจะชอบ"

ฉันรับมาพลันก้มมองสิ่งนั้นในมือ "สิ่งเหนือมนุษย์และมิติต่างๆ"

"ฉันอ่านมาบ้างแล้วล่ะตอนเด็กๆ ฉันไปเจอตอนช่วยแม่ทำความสะอาด เลยเอามาให้เธอดูเพือจะชอบ"

"ขอบใจนะ ฉันชอบ^^" อะไรที่เพื่อนรักให้มาฉันก็ชอบหมดแหละ

"ดีใจจังที่ชอบ เอ้อฉันไปก่อนนะต้องทำงานที่แม่สั่งต่อ บ้ายบายอึนบี"

"บายมินะ ขอบคุณอีกครั้งนะ"

อ่อฉันลืมบอกไปสินะฉันอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆแถบชายป่า บรรยากาศที่นี่สบาย ปลอดโปร่งสดชื่น หมู่บ้านนี้อยู่แบบพึ่งพาและแบ่งปันกัน ฉันชอบมากเลยล่ะ

ตกดึก..

โฮ่ง!!  โฮ่ง!!

"งืมม" ฉันลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียเมื่อได้ยินเสียงเทรซส่งเสียงไม่หยุด ทำให้ต้องลงไปดูข้างล่าง เผื่อเทรซต้องการสื่ออะไรถึงฉันหรือเปล่า

"เทรซ เป็นอะไร "

โฮ่ง!!  เทรซจ้องมองทางหน้าต่างเหมือนกับเจอสิ่งผิดแปลกบางอย่าง

    ฉันเมื่อเห็นท่าทีแปลกไปของเทรซ จึงมองตามสิ่งที่เทรซมองอยู่ แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่าและต้นไม้ใหญ่ที่ปลิวสไวกับแรงลมอ่อนๆ

  'สงสัยอยากเดินเล่น' คิดได้ดั่งนั้นจึงบอกเทรซก่อนจะขึ้นไปยังห้องนอนตามเดิม

"ดึกแล้วเล่นไม่ได้นะ รบกวนเพื่อนบ้าน พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน เดี๋ยวแถมข้าวอีกอ่ะ"

2 วันผ่านไป..

17:32

หลายวันที่ผ่านมานี้เจ้าเทรซทำตัวแปลกๆ ตกดึกส่งเสียงพักหนึ่งจนฉันต้องออกมา บางครั้งก็มองหาไปข้างนอก แต่ฉันก็คิดว่ามันคงเป็นช่วงผสมพันธ์ของเทรซ จึงได้ทำทีแปลกๆเช่นนี้ 

ตกดึก  || ห้องนั่งเล่น

โฮ่ง!!

และอีกครั้งในค่ำคืน หลังจากฉันได้ยินเสียงร้องอยู่ช่วงหนึ่ง ก็ลงมาหาเทรซ เพื่อจะได้ไม่เป็นการรบผู้อื่นที่ส่งเสียงดังยามดึก

"เทรซ มีอะไร..."

 คำพูดของฉันหายขาดช่วง เมื่อมองไปไม่เจอเจ้าเทรซอยู่ในห้องนั่งเล่น 

 นึกขึ้นได้จึงมองไปรอบๆทั่วห้อง ก็ยังไม่เห็นวี่แววจนนึกแปลกใจ  มองอีกคราสายตาพันไปทางประตูหน้าบ้าน

"ทำไม ประตู.." แง้มออก..

ฉันรีบเดินไปยังประตูแล้วเปิดออกเพื่อหาร่องรอย แม้จะแปลกใจว่าทำไมประตูถึงเปิด

ฉันว่าก็ล็อกแน่นหนาเหมือนทุกครั้งนะ 

แต่วันนี้ฉันคงจะรีบร้อนเกินไปก็ได้อย่าคิดมากน่าอึนบี

 สังเกตมองดีๆเห็นร่องรอยจากสุนัขเดินตรงไปทางป่าทึบ ทำให้ใจฉันเริ่มหวาดหวั่น เหตุใดเทรซจึงเข้าไปทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยและทำท่าไม่อยากเข้าทุกครั้งตอนพาเดินหน้าป่า 

" ขอเถอะเทรซ " คิดว่าอาจมองผิดเผี้ยน จึงยิบไฟฉายขึ้นมาสาดส่อง ได้แต่หวังว่าจะไม่เป็นดังคิด

 แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นตามคำร้องขอ มันคือรอยเท้าจริงๆ

 ฉันชั่งใจอยู่สักพักว่าจะออกไปตามหาตอนนี้เลยดีไหมแต่มืดเช่นนี้คงหาทางจากป่ายาก แต่เทรซก็อาจลำบากอยู่เหมือนกัน

อยู่ๆฉันก็เกิดความกล้าอยากตามหาเทรซโดยไว ไม่รอช้ายิบเสื้อนอกพลางคลุมตัวมุ่งไปเบื้องหน้า

"คงไม่นานหรอก"

   เดินลึกเข้ามาก็ยังไม่เจอวี่แววของเทรซ ที่นี่มีต้นไม้สูงหลายต้น ดูวังเวงอาจเป็นด้วยเพราะคืนนี้ฟ้ามืดกว่าปกติหรือเปล่าถึงได้ดูหดหู่แบบนี้ รอบข้างชั่งหนาวเย็นแต่ด้วยไออุ่นของเสื้อนอกทำให้ฉันได้คลายความหนาวไปบ้าง 

  "อาจจะกลับบ้านไปแล้วก็ได้ ควรกลับก่อนดีไหมนะ"

  ด้วยความที่เข้ามาลึกพอสมควรก็ยังไม่เห็นเทรซ จึงคิดแง่ดีว่าเจ้าหมาของฉันอาจกลับบ้านแล้วก็ได้ ลึกๆขนาดนี้ใจเซาะอย่างเทรซคงไม่เข้าถึงนี่หรอก......มั้ง

  คิดได้ดังนั้นก็เตรียมหันหลังกลับ แต่สายตาพลันไปเห็นแสงบางอย่างดวงน้อยๆแต่ชั่งสวยงาม

กึก

  สองขาหยุดชะงักจ้องมองเจ้าแสงแสนสวยนั่น มันเป็นประกายราวกับคือคุณนางฟ้าตัวน้อย แสงนั่นค่อยๆมาล่องลอยอยู่ตรงหน้าสักพัก ฉันจึงมองดีๆเห็นเป็นผีเสื้อเรืองแสงประกายฟ้า

  "สวยจัง.."

  เจ้าผีเสื้อตัวน้อยบินนำทางฉันไปที่ไหนสักที่ ไม่รู้ว่านำทางฉันหรือเปล่าหรอกนะ แต่ฉันรู้สึกว่าอยากรู้จังว่ามันจะบินไปที่ไหน 

  ฉันเดินตามมาเรื่อยๆ ราวกับคนไม่มีสติหลงลืมกับแสงเบื้องหน้า เดินมาได้สักพักก็เห็นเจ้าผีเสื้อตัวน้อยบินเข้าปราสาทไปเสียแล้ว

  หะ ปราสาทหรอ...

  เมื่อตั้งสติได้ฉันก็โพล่ที่ไหนแล้วไม่รู้ รอบๆมีต้นสนสูงเขียวครึ้ม บรรยากาศเหมือนกับอยู่ในหนังเวทย์มนต์อย่างไรอย่างนั้น เบื้องหน้าคือปราสาท เอ้ะ หรือคฤหาสน์นะ สภาพดูคลาสสิคไม่เก่าแต่ก็ไม่ได้เว่อร์วัง 

  สลัดความมึนงงที่อยู่ผิดที่ผิดทางแล้วเพ่งสายตาด้วยความกลัวจับใจเพิ่มพูนขึ้นอีกครั้ง กลัวที่ไม่รู้ว่านี่คือที่ไหน ฉันมาทำอะไร อากาศเริ่มหนาวขึ้นทุกที ไหนจะเสียงหมาป่าจากที่ไหนสักที่ ทำให้รู้ว่าฉันเข้ามาลึกมากพอสมควร อยากจะเดินกลับบ้านทันทีแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อไม่สามารถจำทางได้ ระหว่างทางมัวแต่มองเจ้าผีเสื้อที่ดังมีมนตร์สะกดดึงดูดไว้

  เมื่อมองรอบๆไปด้วยความหวาดกลัวก็เห็นเงาคนตรงต้นไม้ อยากคิดแง่ดีว่าอาจเป็นชาวบ้านที่หาของป่าหรืออาศัยบริเวณนี้ แต่ลึกสุดใจก็กลัวที่คนนั้นไม่ยอมออกมา แถมยังมีความรู้สึกประหลาด ไม่น่าไว้ใจ 

    น่ากลัว...

  ฉันก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ

  "ใครอยู่ตรงนั้น ออกมานะ" 

  "ฉันถามว่าใคร" เอื้อนเอ่ยอีกครั้งเมื่ออีกคนไม่มีท่าทีตอบกลับ

  "โอ้ะ รู้ตัวแล้วหรอ ไม่ยักคิดว่าจะมีกวางหลุดมานะเนี่ย" เขาคนนั้นพูดกับตัวเองก่อนจะเดินออกมาเผชิญหน้าฉัน ซึ่งฉันก็ไม่ได้ยินหรอกนะพูดเบาเสียขนาดนั้น

  "คุณคือใคร? "

เขาใช่คนไหมเนี่ย คงไม่ใช่ผีสางที่ไหนมาหลอกหลอนฉันหรอกนะ

  "วางใจได้ ฉันไม่ใช่ผีหรอก" เอ้ะ รู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไรอยู่ แบบนี้ดูน่ากลัวขึ้นไปอีก..

•|| END YOU PART ||•

  "..."

  "ว่าแต่ทำไมถึงเข้ามาป่าลึกขนาดนี้ล่ะ ใช่ว่าใครจะมาเดินเล่นนะเด็กน้อย" 

  ชายหนุ่มถามหญิงสาวตรงหน้าที่ขนาดตัวต่างกับเขาพอสมควร เธอสูงเพียงประมาณ160ได้ ตัวเล็กแต่ดูสมส่วน

  แคทยังคงหวาดกลัวกับสถานการณ์ตรงหน้า คนไม่รู้จักพูดคุยกับเธอ เหมือนเจอสิ่งแปลกใหม่น่าสนใจ แต่อาจจะเป็นคนที่อาศัยแถวนี้ก็ได้มีบ้านก็ต้องมีคนอาศัยแหละน่า ใจดีสู้เสือก่อนละกัน

  "พ พอดี ล หลงทางน่ะค่ะ"

  "โอ้ะ ฉันลืมแนะนำตัวซะงั้น เสียมารยาทจริง" ชายหนุ่มรูปงามเอ่ยบอกด้วยท่าทางหงอยๆอย่างมีจริต ก่อนจะพูดประโยคทักทายกับฉันด้วยใบหน้าเป็นมิตร 

  "สวัสดีครับคุณผู้หญิง ผมคิมแทฮยอง อยู่บ้านด้านหลังเธอน่ะ^^" 

•|| TAEHYUNG PART ||•

  หลังจากผมทักทายกวางน้อยที่หลุดมา เธอก็ทำท่าคิดอยู่พักหนึ่งว่าจะไว้ใจคนตรงหน้าได้ไหม ก็ไม่แปลกหรอกที่ไม่ไว้ใจคนเพิ่งเจอกัน ขนาดผมยังไม่ไว้ใจตัวเองเลย พอยิ่งอยู่กับเหยื่ออันโอชะขนาดนี้ J

  "อ่า ส สวัสดีค่ะ เรียกฉันว่าอึนบีก็ได้ "

อ่า...จากความตั้งใจแรกจะจัดการให้จบๆไปเสียหน่อย แต่เห็นแบบนี้แล้วเก็บไว้เล่นหน่อยคงไม่เสียหายอะไรมั้ง ของหายก็ต้องมีคนเก็บสิ :)

  ผมได้แต่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

  "ค คือ คุณพอจะช่วยฉันออกจากป่าได้ไหมคะ ดูแล้วคุณคงเป็นคนพื้นที่"

  "อืม ก็ได้อยู่หรอกนะ" แต่ฉันไม่ทำหรอก

  "!!" ดวงสีน้ำตาลของเธอทอประกายขึ้นทันทีที่ได้ยินผมบอกอย่างนั้น ดีใจเร็วไปไหม

  "แต่นี่ก็มืดค่ำแล้วเข้าบ้านฉันก่อนก็ได้นะ

 หนาวขนาดนี้อยู่ข้างนอกได้ไม่นานหรอก"

  "แต่ว่า.."

อ่า..ต้องปล่อยเหยื่อชะล่าใจหน่อยสินะ

  "แถวนี้น่ะลึกมาก จะเข้าเมืองก็ใช้เวลานานยิ่งอากาศแบบนี้ยิ่งลำบากเลยนะ"

  "..."เธอเงียบพลางครุ่นคิด

  "เอ..หมาป่าก็มี ยิ่งสัตว์ดุร้ายอย่างอื่น คงเป็นอาหารก่อนได้ออกไปนะฉันว่า"

  "...อึก.." เสียงเธอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอทำให้ผมพอใจจนแอบกระตุกยิ้มมุมปากเพียงแวบเดียวแล้วพูดต่อ

  "ก็แล้วแต่นะ อาจจะมีผีออกมา.." ผมว่าพลางเดินให้ถึงหน้าบ้าน

  "!!! ร รบกวนด้วยค่ะ!" จบประโยคเธอรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กมาทางผมโดยไม่รีรอให้เจออะไรแปลกๆ

ว้าา...ตกเหยื่อได้แล้วสิ J

•|| END TAEHYUNG PART. ||•

  อึนบีกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังแทฮยองมาจนหยุดอยู่หน้าบ้านโดยไม่สังเกตุเห็นรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อยของแทฮยองเลยสักนิด 

  มือหนาเอื้อมไปจับกรอนประตู แต่ไม่เปิดเข้าไป เพียงแค่จับคาไว้ จนคนด้านหลังสงสัยว่าเขาทำอะไรอยู่เหตุใดจึงหยุด

เหมือนคนตัวสูงรับรู้ถึงความสงสัยในใจของคนตัวเล็ก จึงหันไปเอ่ยประโยคหนึ่งกับเธอก่อนจะเดินนำเข้าไปยังตัวบ้าน

  "อ่อลืมบอก คนบ้านฉันอาจวุ่นวายหน่อยนะ"

---------------------------------------------

เรื่องนี้ ชxญ

ใครไม่ชอบกดออกนะคะ

ฝากเรื่องนี้ในใจด้วยน้า อาจแต่งไม่ดีที่ควร

สามารถติชมได้นะคะ แล้วจะนำไปปรับปรุงงับ

ขอบคุณล่วงหน้าค่า

ด้วยรักและปลาทู(•ө•)♡

เปิดเรื่อง 22/08/62

สถานะ : พักอัพอย่างไม่มีกำหนด