ใจหมา(เป็นชื่อเพลงนะ ใครเคยฟัง)​ จบแล้วนะ

เซี่ยวจ้าน

"นายอย่าไปได้มั้ย" ผมร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือด

ปากก็พร่ำเอ่ยร้องขอ ให้เขาเห็นใจแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเฉยชาเท่านั้น

"ฉันจะอยู่ในส่วนของฉัน แต่นายอย่าทิ้งฉันไปเลยนะ"  ผมจ้องมองเขาด้วยสายตาแบบไหนผมก็ไม่รู้

รู้แค่ว่า เขาแกะมือผมออกจากการเกาะกุม

"มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมารั้งผมไว้พี่ก็รู้ว่าเราไม่ควรจะรักกันตั้งแต่แรก  ผมไปล่ะ"  เขาสบัดมือออกจากการเกาะกุมเดินขึ้นรถไปอย่างไม่ใยดี

ผมวิ่งตามรถคันนั้นจนล้มแต่ก็ไม่มีทีท่าว่ารถคันนั้นจะจอดเลยสักนิด  ผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้  รู้แต่ว่าตอนนี้ฝนเริ่มตกกระหน่ำลงมา

เหมือนในละครเลย

ผมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นช้าๆ  แต่แล้วสติผมก็ดับวูบไป มารู้ตัวอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว

"คุณอย่าเพิ่งเคลื่อนไหวแรงนะคะ"  พยาบาลบอกผมทันทีที่ผมยันกายลุกขึ้น

"นี่ผมเป็นอะไรแล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง"  ผมถามอย่างไม่เข้าใจ

พยาบาลยิ้มอ่อนโยน "คุณไม่ต้องตกใจค่ะทำใจให้สบายนะคะ อย่าเครียดเพราะมันจะส่งผลกระทบต่อเด็กในท้องนะ"  

โลกของผมหยุดหมุนไปชั่วขณะ  สมองผมประมวลเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาจนถึงปัจจุบัน

"ผะผมท้องหรอ"  ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมทำหน้ายังไงแต่คำตอบที่ได้กลับมาทำให้ผมไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ

" ใช่ค่ะ ท้องได้สามเดือนแล้วค่ะคุณไม่รู้ตัวเลยหรือคะ"  พยาบาลถามทีเล่นทีจริง

ผมไม่ตอบได้แต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่อย่างไร้จุดหมาย

นั่นคือเหตุการณ์เมื่อห้าปีที่แล้ว