To the moon and back #เจ้ากระต่ายขา

"숨죽인 이 밤을 다 지나
날 부르는 소릴 따라

 ลมหายใจในคืนนี้ตามเสียงเรียกของผมมา.."

what you wanted - CIX

          "บนโลกที่เต็มไปด้วยความประหลาดยากที่จะเข้าใจ แต่ในเมื่อเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผันไป มวลมนุษยชาติกลับพยายามศึกษาและปรับตัวเข้าหาในสิ่งที่เป็นจนได้ในที่สุด การผสมพันธุ์ข้ามสปีชีส์อย่างวิตถารที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตลูกผสมระหว่างสองสปีชีส์ ไม่แปลกที่จะมีคนที่มีรสนิยมแปลกๆนี้อยู่ แต่ที่แปลกคือการกำเนิดขึ้นของพวกลูกผสมและวิวัฒนาการของพวกมันที่ก้าวกระโดดเกินกว่าที่คาดนั่นต่างหาก ในช่วงสิบปีแรกแม่พันธุ์ที่อุ้มท้องลูกผสมไม่มีใครมีลมหายใจอยู่ต่อได้หลังให้กำเนิดพวกมัน และลูกผสมที่ออกมาก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ราวกับว่าวิวัฒนาการของมันนั้นยังไม่สมบูรณ์ สติสัมปชัญญะที่มีน้อยกว่าสัญชาตญาณความเป็นสัตว์ นั่นทำให้มนุษย์ที่อยู่ใกล้พวกลูกผสมต้องจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถใจ "

          "ด้วยเหตุการณ์นี้ประชากรมนุษย์ในทวีปทางตอนเหนือของโลกจึงได้ลดจำนวนลงอย่างรวดเร็วเรียกได้ว่าแทบจะเป็นการล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์กันเลยทีเดียว หากแต่ยังโชคดีที่พวกนักวิจัยพยายามศึกษาพวกมันและป้องกันไม่ให้พวกลูกผสมหลุดรอดไปยังทวีปอื่นได้ แต่นั่นก็ต้องแลกมาด้วยอะไรหลายๆอย่าง อย่างเช่นการตัดขาดออกจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง และเวลาที่เสียไปอีกราวห้าสิบปีกว่าที่สถานการณ์เลวร้ายนี้จะอยู่ในการควบคุมได้ ทำให้ปัจจุบันทวีปมืดแทบจะไม่เหลือมนุษย์ตัวเป็นๆอยู่แล้ว เกือบร้อยละเก้าสิบพวกเขาเป็นลูกผสมด้วยกันทั้งนั้น และเราเรียกร่างสัตว์ของแต่ละคนนั้นว่า ร่างที่แท้จริง "

ไฟในห้องสว่างขึ้นหลังสารคดีที่ฉายอยู่บนจอโปรเจคเตอร์ตัดจบไปแล้ว นักศึกษาหลายคนรวมถึงเขาที่ฟุบหลับไปค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาทีละคนเพราะถูกแสงไฟในห้องรบกวนการนอนเข้าให้ ท่าทางงัวเงียเหล่านั้นทำเอาอาจารย์ผู้สอนหงุดหงิดไม่น้อย

          "ผมรู้ว่าวิชาวิวัฒนาการลูกผสมมันน่าเบื่อ แต่คุณควรให้ความสนใจกับมันมากกว่านี้" เสียงเข้มของผู้สอนดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะเดินตึงตังออกไปหลังจากทิ้งงานโชว์หราไว้บนหน้าจอโปรเจคเตอร์ให้นักศึกษาปวดใจเล่นตั้งแต่วันแรกที่เข้าคลาส

          "งานง่าย แต่ให้เกรดยากชัวร์ หน้าใสๆหัวใจอำมหิต ดูออก" ใครซักคนพูดขึ้น

          "นาย..ร่างที่แท้จริงของนายคืออะไรอ่ะ" จู่ๆเพื่อนร่วมคลาสตัวขาวจั๊วะคนนึงก็หันมาถามเขาด้วยท่าทีกระตือรือร้นเกินเบอร์นั่น

          "เกรย์วูล์ฟ" เขาตอบไปสั้นๆโดยไม่ได้หันไปมอง

          "โหย! อย่างเท่ห์ เรายังไม่รู้เลยว่าเราเป็นตัวอะไร.." และหลังจากประโยคนั้นเพื่อนร่วมคลาสคนนี้ก็เอาแต่พล่ามไม่หยุดราวกับว่าสนิทสนมกันนักหนา หมาป่าหนุ่มลอบถอนใจเบาๆก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง พลันสายตาสะดุดเข้ากับก้อนสีขาวกลมๆก้อนหนึ่งที่นั่งเยื้องจากเขาไปไม่มาก ดูเหมือนจะฟุบหลับยาวโดยไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเสียที รูปร่างไม่เหมือนเด็กวัยมหาลัยซักนิด แก้มย้วยๆนั่นโย้เหลวเป็นน้ำแปะอยู่เต็มพื้นที่ของโต๊ะเลคเชอร์

          'เป็นลูกผสมของน้ำหรือยังไงกัน ทำไมเหลวเป๋วได้ขนาดนี้' เขาคิด

          "เฮ้ ชาร์ล นายฟังฉันอยู่รึเปล่า"

          "..." ได้ยินนะ แต่ขี้เกียจตอบ กำลังสังเกตการณ์กระต่ายแก้มเหลวขี้เซาอยู่

          "ชาร์ล!"

          "อืม ได้ยินแล้วหน่า"

          "แล้วทำไมไม่ตอบกันบ้.."

          "กระต่ายนี่น่ารักดีนะ ว่ามั้ย"

#เจ้ากระต่ายขา