The emptiness that is gradually being filled

'ที่นี่ที่ไหน?? แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?? แล้ว...เราคือใครล่ะ...'

เป็นเสียงกระซิบที่ดังขึ้นมาราวกับเสียงกระซิบจากเด็กสาวคนหนึ่งที่ตอนนี้กำลังอยู่ในความว่างเปล่าที่เงียบเหงา เป็นความว่างเปล่าที่หว้าเหว่ และหน้าวังเวง

'ฟึบ'

'อ๋า แสบตาจังเลย'

[หนูน้อย ได้เวลาที่เจ้าต้องไปแล้ว]

เอ๋ เสียงใครน่ะ

[เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอก เพราะมันไม่ได้จำเป็นต่อเจ้าเลย]

[หนูน้อยเอ๋ย เจ้าจงจำไว้จากนี้ต่อไปในภายภาคหน้าเจ้าจะต้องตามหาสิ่งที่จะมาเติมเต็มให้กับเจ้าเพื่อให้เจ้ามีความสุขและมีชีวิตเพื่อที่จะก้าวเดินต่อไป ข้าจะให้พรแก่เจ้าแต่เจ้าจะต้องไปตามหาเอาเองว่าข้าให้พรอะไรแก่เจ้าบ้าง...]

[และอีกข้อหนึ่งที่สำคัญก็คือข้าจะมอบชื่อให้แก่เจ้าจงจำไว้ให้ดีล่ะ เจ้าชื่อเอ็มทีนีส] 

เริ่มง่วงแล้วนะ

[เอาหล่ะ ได้เวลาที่เจ้าจะต้องไปแล้ว ขอให้โชคดี] 

ไม่ไหวแล้ว 

'ขอให้โชคดีเช่นกันค่ะ' 

.....ฟรี้ๆ

[...ลาก่อน ลูกสาวของข้า]