Lonely life : โรคซึมเศร้า

. Tell the story .

รู้ตัวอีกทีคือความฝันที่เคยวาดไว้มันหายไปหมดแล้วอ่ะ ตอนนี้ใช้ชีวิตล่องลอย อยู่ไปวันๆ แล้วก็มานึกภาพตัวเองตอนแก่ มันนึกไม่ออกจริงๆ ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นไหม ความแก่กับความตายอันไหนจะมาก่อนกัน

"โรคซึมเศร้า"

ชีวิตของผมในเเต่ละวันมันมักจะวนอยู่เเต่เเบบเดิม ตื่นขึ้นมาอาบน้ำเเล้วก็ทำงาน พอทำงานเสร็จก็อาบน้ำนอน มันเป็นเเบบนี้ตั้งเเต่ผมอายุ่ 15 ปี จนตอนนี้มันผ่านมาสี่ปีเเล้ว ผมเรียนไม่จบ จนทำให้ครอบครัวไม่ปลื้มกับผมเท่าไร่ เมื่อก่อนผมเป็นคนร่าเริงมากๆเลยนะครับ จากเด็กที่ยิ้มเเละหัวเราะได้ทั้งวัน เเละชอบทำให้คนอื่นมีความสุข

ผมไม่รู้ว่าความสุขพวกนี้มันหายไปตอนไหน จากที่มีเพื่อนเยอะ ตอนนี้มีเเค่ไม่กี่คน มันไม่ใช่ที่เพื่อนทิ้งผม เเต่เป็นผมเองที่เดินออกจากตรงนั้น สร้างกำแพงให้ตัวเอง ไม่อยากสนใจเรื่องของคนอื่น ไม่อยากสนใจเรื่องภายนอก จมเเต่อยู่กับตัวเอง ร้องไห้คนเดียว มีเรื่องอะไรก็ไม่ค่อยบอกใคร เพราะกลัวถ้าผมระบายไป เขาจะว่าผมบ้าหรือเปล่า

จนวันหนึ่งผมได้พบกับคนคนหนึ่งที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อทุกวัน เขาเป็นคนที่มีพร้อมทุกอย่าง ถึงเขาจะไม่ใช่คนดี เเต่สิ่งที่ผมเห็นในสายตาผมนั้น มันดีสำหรับผมเเล้ว

เอาเป็นว่าผมจะเล่าเรื่องของผมต่อไปนี้ดีกว่า ผมจะหายจากอาการเเบบนี้หรือเปล่า หรือจะเป็นเเบบนี้ตลอดไป.

ฟ้าคราม

(การอยู่คนเดียวของคนที่เป็นโรคนี้ คือสบายใจสุดเเล้วสำหรับผม)

อาทิตย์

(ทำไมผมต้องมาสนใจกับไอ้เด็กที่ไม่เคยรู้จักกันด้วย)

________________________________________________

มาเปิดเรื่องเเรก

ได้เเรงบันดาลใจในการเเต่งเรื่องนี้

จากชีวิตของไรท์เอง :)

ยังไงก็ฝากอ่านกันด้วยนะคะ ไม่รู้จะออกมาเเนวไหน

เเต่พยายามจะเเต่งให้ออกมาดีที่สุด