ดินแดนกับดาวดึงส์ | Doten (Fem Ten)

ณ สวนแห่งหนึ่งที่มีดอกไม้นานาชนิดเต็มไปหมด ปรากฏภาพของหญิงสาวคนหนึ่งที่เหมือนจะเดินหลงเข้ามาโดยไม่รู้อะไรเลย

"ที่ไหนเนี่ย.." เธอนั่งลงตรงชิงช้าที่มีไม้เลื้อยปกคลุมอยู่ด้วยความเหนื่อยล้า

"ตามใจ.." เสียงขานเรียกดังมาแต่ไกล

"..." เจ้าของชื่อลุกพรวดจากชิงช้าท่าทางตกใจ

"ตามหามาตั้งนาน.." บุคคลปริศนาที่ขานชื่อตามใจยืนหยุดอยู่กับที่จากที่วิ่งมาจนเหนื่อย เผยใบหน้าเปื้อนเหงื่อ

แต่รอยยิ้มยังคงชัดเจนและสดใส

"ดาว .." หญิงสาวยิ้มแย้มดีอกดีใจ ยิ้มรับให้กับอีกคน ที่เธอคิดว่าเป็นคนที่ชอบมาครึ่งชีวิต

ความรู้สึกผีเสื้อนับพันตัวบินว่อนอยู่ในท้อง ครั้งแล้ว ครั้งเล่า และครั้งนี้ก็เช่นกัน 

ทั้งสองสาวเท้าเดินก้าวเข้ามาหากันทีละนิดๆ เหมือนดั่งในละครน้ำเน่าในโรงละครแห่งหนึ่ง 

แขนแกร่งกางอยู่กลางอากาศเพื่อรับกอดอีกคน ผู้เป็นที่รัก นี่คือความคิดของตามใจ ถึงแม้นี่จะเป็นมโนภาพที่เหมือนฝัน แต่ก็ขอมีความสุขไปกับมันจะได้ไหมนะ..

*แป่ก!* เสียงปากกาตก 

เปลือกตาบางค่อยๆเปิดอย่างช้าๆด้วยความงัวเงีย 

และใช่...ทั้งหมดนั่นแค่ความฝันที่ฉันมโนไปเอง..

"เธออีกแล้วนะ ตามใจ" หญิงวัยทองตะโกนลั่นไปทั่วห้องด้วยความหงุดหงิด 

สายตาทุกคู่ต่างจ้องมองมาที่ชั้นด้วยความเอือมระอาเต็มทน แต่ทุกคนก็หันกลับไปไม่สนใจเหมือนเดิม เพราะมันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ ทุกปีและทุกคาบเรียน

 'ตามใจ แซ่ลี้' มักจะโดนเรียกหาอยู่เสมอ ไม่ใช่ด้วยความชื่นชม แต่เป็นความเอือมระอา 

คนที่ทำอะไรก็ล้มและพังอยู่เสมอ ขี้เกียจตัวเป็นขน ภาพจำของชั้นในแบบของทุกคน ชั้นไม่เก่งอะไรเลยนอกจาก วาดรูป แต่ต้องมาเรียนห้องแบบนี้ก็เวรกรรมเกินทนแล้ว พวกวิทย์คณิตนี่น่ากลัวสุดๆไปเลย 

"ทีหลังก็เนียนๆเข้าไว้นะ สมศรีนี่ตาดีชะมัดเลย ขนาดยัยออยที่อยู่ข้างหน้าแกสูงซะขนาดนี้ยังบังไม่ได้" จิน เพื่อนสนิทที่ดีที่สุดและคนเดียวของชั้นกระซิบเบาๆอยู่ข้างๆ อย่างขำขัน

"ไม่ต้องล้อเลยนะ.." 

"ใครให้กรนล่ะ น้ำลายเยิ้มด้วยเนี่ยย" เพื่อนตัวดียังแกล้งไม่หยุดด้วยความขำขัน

"เรียนเหอะน่า.." เพื่อหยุดการกระทำดังกล่าวไว้ชั้นเลยเสมองไปที่กระดานต่อไป 

น่าอายจริงๆเลยนะ.. คนอย่างชั้นเนี่ยนะ ที่จะไปคว้าดาวมาได้น่ะ..

-คาบพักกลางวัน- 

เสียงกริ่งแสบแก้วหูดังไปทั่วทั้งโรงเรียน อาจดูเหมือนว่ามันคือเสียงที่ดูน่ารำคาญและวุ่นวาย แต่นักเรียนหลายๆคนกลับมองว่ามันเป็นเสียงแห่งความสุข เพราะมันคือคาบพักกลางวัน

"ตามใจ ไปกินข้าวกัน!" จินจอมแก่น เพื่อนจอมซนที่ดีที่สุดของตามใจดึงมืออีกฝ่ายให้ไปที่โรงอาหารด้วยกัน

"อย่าเพิ่งๆๆๆ ถ้าแกรีบก็ไปก่อนเลยๆ" แขนเล็กชักออกมาจากการดึงดัน พลางสายตาล่องลอยไปที่หน้าต่างห้องด้านประตู

เมื่อไหร่ดาวจะเดินผ่านห้องนะ..

"แหม..อยู่ในห้องแบบนี้คงดีหรอก ออกไปเร็ว!" จินลากตามใจออกไปจากห้องด้วยความเร็วโดยไม่ได้มองว่าตัวเองจะไปชนกับอะไร..

*ปั่ก!* 

"ขะ...ขอโทษ" เสียงหวานสั่นเครือเอ่ยขอโทษด้วยความรู้สึกผิด 

เมื่อเหลือบมองขึ้นไป ปรากฏให้เห็นใบหน้าของดาวดึงส์ แต่ดูรวมๆแล้ว ไม่ใช่เลย..

"ดิน....แดน..." เพื่อนตัวดีอีกคนพึมพำออกมาในขณะที่หน้ายังเหวออยู่

นั่นสินะ ดินแดน ผู้ชายที่อันตรายที่สุดในโลก แทบไม่มีใครเข้าใกล้เพราะความน่ากลัว มีแต่แมวยั่วสวาททั้งนั้นที่เข้าหาเขาเพราะใบหน้าที่งดงาม  เหมือนดาวดึงส์เลย...

แต่ทุกอย่างก็ตรงกันข้ามกับดาวดึงส์หมดเหมือนคนละขั้ว ดินแดนกับดาวดึงส์เป็นแฝดกัน แต่ไม่มีใครเหมือนกันเลย..

"คำว่าขอโทษมันหายหรอ?" ร่างสูงสาวเท้าก้าวเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนน่ากลัว ทำให้สองเพื่อนซี้โดนแข็งตัวเป็นหินปูนอย่างช้าๆ

"ระ...เราไม่ได้..ตั้งใจ" ฝีปากกล้าเอ่ยไปด้วยสำเนียงที่ติดอ่าง

"เหอะ..เสียเวลาชะมัด" ดินแดนำหน้าหงุดหงิดอยู่อย่างนั้นเเล้วเดินจากไปอย่างช้า

"เฮ้อออออออ" สองสหายเพื่อนรักถอนหายใจยาวราวกับว่าเมื่อตะกี้นี้ไม่ได้หายใจเลย

"เพราะแกเลยจิน" ตามใจมองด้วยสายตาคาดโทษ

"ก็ใครจะไปรู้ว่าดินแดนจะมาโด่เด่อยู่ล่ะ" จินพูดด้วยท่าทางโอเวอร์แอคติ้งเป็นนิสัย ไม่ได้ทำให้ใครหัวเสีย แต่เป็นการเปลี่ยนเรื่องให้หายตึงเครียดเท่านั้นเอง

รอดจากดินแดนก็เหมือนรอดตายไปแล้ว