White Wolf เผ่าศักดิ์สิทธิ์พิชิตแผ่นดิน

          นกตัวหนึ่งที่กำลังออกหากินเกาะอยู่บนต้นไม้

          ป่าสนที่ติดริมแม่น้ำเงียบสงบ มีหิมะตกเบาบาง เคยมีเสียงนก เสียงแมลง คราวนี้กลับมีเสียงฝีเท้าของคนนับหมื่นนับแสน นกตัวนั้นไม่ได้อยู่บนกิ่งไม้อีกต่อไป

          < ฉึก! ตุ้บ! > นกหล่นจากต้นไม้มีลูกธนูทะลุอก 

          ชายวัยหนุ่มสูง 6 ฟุต รูปร่างเหมือนรูปปั้นกรีกโบราณ มีใบหน้างดงามดั่งสตรี เขาหยิบนกขึ้นมา ดึงม้วนกระดาษที่ขามันออก "พวกมันส่งสารไปขอพวกเกรวินให้ตีกระนาบหลังเรา" เขาพูดกับกุนซือที่ปรึกษา

          "ทุกคนต่างเกลียดพวกไวท์วูลฟ์ แม้สารไปถึงเกรวิน เขาคงไม่ยอมเสี่ยงมาหรอก" กุนซือกล่าว แม่ทัพยืนนิ่งสักพัก "ท่านมาร์ติน ฤดูหนาวกำลังมา เราไม่ควรจะรีรออะไรแล้ว สารนี้มีแต่จะทำให้เราระแวงและผิดใจกับพวกเกรวิน" กุนซือเสริม

           "ท่านพูดถูก แต่ทหารเราอ่อนแรงแล้ว" แม่ทัพพูดและสั่งให้ตั้งค่ายริมแม่น้ำ

          "ไวท์วูลฟ์เป็นพวกคนเถื่อนฆ่าไม่ตาย การที่ฝ่าบาทสั่งให้ยกทัพมาปราบพวกมันเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ!" แม่ทัพอาวุโสพูดขึ้นในที่ประชุม 

          "ข้ายังไม่เชื่อเรื่องหลอกเด็กพวกนั้นหรอกท่าน คนเถื่อนก็คือคนเถื่อน.. พวกมันไม่รู้หลักการรบ ชุดเกราะก็ไม่ใส่ ทั้งเรายังมีทหารอีก 2 หมื่น กะปราบมันให้สิ้นซาก พวกนั้นมีไม่ถึง 2 พันด้วยซ้ำ" มาร์ตินพูดขึ้น

           "อีกอย่างเราเลี่ยงคำสั่งจากราชโองการไม่ได้หรอก ข้าว่าเราตายในสนามรบก็ดีกว่าตายบนลานประหาร" ทหารในที่ประชุมเสริม 

          "เอาล่ะ! ท่านผู้มีเกียรติทั้งหลาย เราจะออกเดินทัพพรุ่งนี้ ไปพักผ่อนเอาแรงซะ ใครเข้าเวรก็ทำหน้าที่ให้ดี ขอให้ดาบอยู่ข้างตัวตลอด เขิญแยกย้าย" มาร์ตินกล่าวปิดประชุม แล้วเดินออกกระโจมนั้นไปยังกระโจมตนเอง

           เวลาประมาณตี 2

           ( นี่มันบ้าชัดๆ พวกนี้ต้องตายกันหมดแน่ ข้าไม่ยอมตายหรอก ) แม่ทัพอาวุโสคิดขณะนั่งอยู่บนหลังม้า พร้อมผู้ติดตามอีก 10 กว่าคน เขาเตรียมการหนี..

            ขณะออกมาได้ไม่กี่วา โครมครามก็ดังมาจากป่า แม่ทัพแก่ลุกลี้ลุกลน เขาหันม้ากลับทางเดิม และเฆี่ยนสุดฤทธิ์ เขาและพวกรีบกลับไปยังค่าย.. แต่เสียงเข้ามาใกล้ทุกที เขาชักดาบออกมาแต่ยังเร่งม้าต่อไป ขณะหันไปมองข้างหลัง ลูกน้องเขาคนนึงก็หัวหลุดจากบ่าแล้ว..

            "ท่านมาร์ติน! " พลทหารเข้ามาปลุกแม่ทัพในกระโจม เขารีบพรวดขึ้นจากที่นอนทันที แล้วคว้าดาบขวับเหมือนกับไม่ใช่คนเพิ่งตื่น สายตาจากพลทหารส่งเป็นตัวหนังสือมายังเขา ไม่ต้องพูดจา มาร์ตินก็ดิ่งไปยังม้าของเขา 

            "จัดทัพแบบวงกลมสามชั้น มีข้าเป็นศูนย์กลาง!!" เขาตะโกนบนหลังมา เหล่าทหารก็รีบกรูมา แต่กระโจมที่เกะกะ ทำให้จัดทัพได้ไม่สมบูรณ์ 

           จากจุดที่มาร์ตินอยู่ เขาเห็นไฟไหม้ทั่วบริเวณที่ห่างออกไป มีเสียงโห่ร้อง และเสียงฆ่าฟันดังมาจากไกลๆ "พวกเฝ้าเวรทำอะไรกัน!?" เขาถามพลทหาร 

             "หน่วยเฝ้าเวรถูกฆ่าปิดปากขอรับ มันเกิดขึ้นเร็วมาก ไม่มีสัญญาณอะไรเลย!" พลทหารคนนึงตอบ

            เสียงโห่ร้องพร้องเสียงฝีเท้าม้าใกล้เข้ามา ดอเรียส ไวท์วูลฟ์ หัวหน้าของเหล่าไวท์วูลฟ์ พร้อมทหารอีกห้าร้อยมาทางทิศตะวันตก ทาเรียส ไวท์วูลฟ์ พร้อมหารอีกห้าร้อยมาทางทิศตะวันออก ฟรอเคนเทีย มาพร้อมกับทหารอีกห้าร้อยทางทิศใต้

            มาร์ตินได้มองไปทางทิศเหนือซึ่งเป็นแม่น้ำ มีแสงคบเพลิงจากอีกฝั่ง เห็นมีทหารอยู่สองร้อยเห็นจะได้ ตอนนี้กำลังพลที่ล้อมเขาอยู่มีประมาณสองพัน นอกนั้นกำลังสู้อย่างไม่เป็นระเบียบหรือตายไปแล้ว

            ค่ายกลแบบวงกลมสามชั้นนี้ ชั้นนอกและชั้ยกลางจะเป็นพลหอก ส่วนชั้นในจะเป็นพลธนู การจัดทัพแบบนี้ใช้ในยามฉุกเฉินและเร่งรีบ มันดีกว่าไม่เป็นระเบียบ แต่ไม่มีลูกเล่นพลิกแพลง 

            กองทหารทางตะวันออกมาก่อนใคร คนทั้งห้าร้อยเป็นพลม้า ตีวงของทหารของมาร์ตินแตกกระจาย แรงมหาศาลของคนเถื่อนเหล่านี้ทำให้ทหารหลวงกระเด็นกระดอน หอกไม่สามารถทำอะไรได้ ถ้าพวกมันถูกแทงตกจากม้า มันก็จะลุกขึ้นมาสู้บนดิน สุดท้ายทัพทั้งสามก็ล้อมทัพมาร์ติน ทหารสองพันเหลือไม่กี่สิบคนในเวลาไม่กี่นาที ตอนนี้มาร์ตินตกจากม้าแล้ว..

            ดอเรียสลงจากม้า

            ตอนนี้มาร์ตินกับพลทหารอีกคนนึงอยู่ในวงล้อมของไวท์วูลฟ์ 1,500 คน ดอเรียสเดินอย่างหมูบ้ามายังมาร์ติน เคราของยาวถึงอก มาร์ตินเป็นคนสูงแต่คนเถื่อนคนนี้สูงกว่าเขาเกือบฟุต ร่างกายใหญ่โตกำยำ พุงที่เต็มไปด้วยเหล้าตามวิถีคนเถื่อน เขาใส่ชุดหนังสัตว์ขนหนา มีสร้อยเขี้ยวเสือเป็นพวงห้อยคอ ขวานศึกของเขาที่หนักพอๆกับเด็กชาย 11 ขวบ

            "แกคงจะเป็นแม่ทัพใหญ่" ดอเรียสคำรามเหมือนหมี "รู้มั้ยข้ามีคนเท่าไร่?"

            "พันกว่า" มาร์ตินตอบ

             "รู้มั้ยข้าเสียคนไปเท่าไร่?" เขาถามต่อ

             "ไม่รู้"

             ดอเรียสหัวเราะในคอ มันเหมือเสียงหมาป่าคำราม "ทัพพันห้า.. กับทัพสองหมื่น ข้าไม่เสียทหารเลยสักคน.. นายเจ้าส่งพวกแกมาตายชัดๆ"

            มาร์ตินง้างดาบแม้มือของเขาจะสั่น "เอาสิ!" ดอเรียสตะโกนพร้อมโก่งคอ

            ฉับ!! ดาบมาร์ตินฟันเข้าที่คอของดอเรียส เลือดพุ่งออกมาจากคอเขาราวกับวัวถูกเชือด มันกระเด็นไปโดนหน้ามาร์ติน ดอเรียสถลึงตาแยกเขี้ยว สักพักเลือดเหล่านั้นกลับไหลย้อนทางเดิม และแผลที่คอของเขาก็ปิด ไม่มีแม้แต่แผลเป็นและเลือดสักหยด มาร์ตินต้าค้าง เข่าอ่อน 

            "ไวท์วูลฟ์จะไม่ทิ้งเลือดตัวเองไว้ที่อื่น.. ตาชั้นบ้าง.." เขาวางขวานศึกของเขาลงบนบ่าเหยื่ออย่างบรรจง

             "เอานี่ไปให้นายแก" ดอเรียสบอกพลทหารข้าศึกคนสุดท้าย แล้วชีไปยังหัวมาร์ติน 

             "ขะ ขอรับ.." เขาพูดเสียงหลง และเฆี่ยนม้ากลับไปยังที่ที่เคยมา