[Sehun x You]•Superstar || พ่อของลูกฉันคือซุปเปอร์สตาร์•

[Sehun x You]•Superstar || พ่อของลูกฉันคือซุปเปอร์สตาร์•

คำชี้แจง

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของไรท์ล้วนๆบุคคลไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง ใดๆทั้งสิ้นเนื้อหาในเรื่องไม่ได้เกิดขึ้นจริงเป็นเพียงสถานณการณ์สมมัติขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้นหากผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วจเจ้าค่ะ

คำเตือน

1.นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่ละเอีกด้วอ่อน

2.เนื้อหามีความรุนแรงและมีคำหยาบ100%

3.ฟิกเรื่องนี้มีนางเอกคือ คุณ = ผู้อ่าน = เมเบลเมเบล (ปล.ไรท์ ขออนุญาตใช้อิมเมจและใช้เนมนะคะเพื่อความสะดวกในการเขีบน)

4.หากอยากฟินมากขึ้นให้เปิดเพลง:แค่รู้ว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียว

5.คอมเม้นต์ติชมกันได้ไรท์ไม่กัดจ้า หากอ่านแล้วฟินก็ เม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยเด้อจะได้มีแรงแต่งฟิกนะจ้ะ

6.เรื่องนี้สามารถไปหวีดได้ในทวิตเตอร์ด้วยน้าจ้าเดี๋ยวไรท์จะมาบอกแฮดแท็กอีกทีจ้า(ขอดูฟิตแบคก่อน)

.

 .

.

.

.

แค่รู้ว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียว บนโลกที่มันโหดร้าย

แค่รู้ว่าฉันไม่ได้อยู่ลำพัง ท่ามกลางเรื่องราวมากมาย

แค่รู้ว่าฉันไม่ได้เดินคนเดียว บนทางที่แสนไกล

แค่มีเธอ แค่รู้ว่ามีเธอ

ชีวิตของฉัน'คัง เมเบล'คนนี้ชีวิตเหมือนถูกสาปให้พบเจอแต่ความโชคร้ายและเรื่องแย่ๆ

ตั้งแต่จำความได้ตอน4ขวบพ่อแม่ก็หย่าร้างและทอดทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวจนถูกรับไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าพออายุได้15ปีฉันก็ถูกส่งออกให้มาดูแลตัวเองใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวเองหางานทำเพื่อเลี้ยงตัวเองและส่งตัวเองเรียนทั้งหมดทั้งมวลยังไม่ใช่ที่สุดของคำว่า'แย่'เพราะเมื่อคืนหนึ่งที่ฉันรับจ้างงานในบาร์แห่งหนึ่งในเกาหลีและได้พบกะเขา'โอ เซ่ฮุน'บอยแบนด์ชื่อดังจากวงEXO ที่นำคำว่า'มหาแย่'มาให้ฉันคืนนั้นฉันจำมันได้ดีและจำขึ้นใจเพราะหลังจากคืนนั้นไปเขาก็ได้ทิ้งของต่างหน้าไว้ให้ฉันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉันเรียกว่า'ลูก'ฉันต้องกลายมาเป็นแม่ลูกอ่อนในวัย16จะ17ปีของอายุสากลชีวิตที่ผ่านมาที่ว่าแย่ยังเทียบไม่ได้กะตอนนี้ฉันถูกสังคมประนามและถูกรังเกียจสังคมไม่ยอมรับฉันเพราะฉันท้องไม่พร้อมและยังท้องไม่มีพ่อช่วงชีวิตในตอนนั้นฉันลำบากมากมากถึงมากที่สุดเพราะในตอนที่ฉันเป็นเพียงแค่เม็ดทรายที่กำลังถูกลมพายุพัดพาให้หายไปจากโลกนี้แต่ผู้ชายคนนั้นเขากลับเป็นยิ่งกว่าดวงดาวที่ค่อยทอแสงและเปล่งประกายสดใสให้ความสว่างเป็นสีสันที่สวยงามอยู่บนท้องฟ้าฉันต้องต่อสู้กะความยากลำบากและคำวิจารณ์ของสังคมอันโหดร้ายฉันยอมรับว่าฉันเกลียดเขามากเพราะเขาคือต้นเหตุให้ชีวิตฉันพังและแย่ไปกว่าเดิมแต่ในเวลาเดียวกันฉันก็ขอบคุณเขามากที่ทำให้ชีวิตของฉันมีสีสันและแสงสว่างที่ค่อยทอแสงและบอกให้ฉันสู้ต่อไป'ความโชคร้าย'ที่เขาสร้างขึ้นเป็น'ความโชคร้ายที่ดีที่สุด'

แต่ใครจะรู้เมื่อวันหนึ่งที่โลกก็พาให้เขาและฉันกลับมาเจอกันอีกครั้งและถามหาลูก

" ลูกของฉันละ "นํ้าเสียงเรียบๆบวกหน้านิ่งของเขาเอ่ยถามพร้อมเพ่งมองหาให้ทั่วรอบบริเวณก่อนจะหยุดสายตาไว้ที่เตียงนอนเล็กที่มีร่างเล็กกำลังนอนหลับปุ้ยอยู่" ฉันมารับลูกไปอยู่ด้วย "!!! 

ไม่มีวัน!

[แปะรูปครอบครัวสุขสันต์]

" เฟบรอพวกเราไว้เยอะๆนะค่ะ^__^ "