เพียงตะวันเคียงดิน

บทนำ

  “บุตร เราว่าเราเลิกกันดีกว่า..” เสียงหวานซึ้งของหญิงสาวตรงหน้าเอื้อนเอ่ยขึ้นมา ไม่ได้ต่าง

อะไรจากฟ้าที่ผ่าลงกลางหัว บุตรนั่งนิ่งราวกับโดนสาป ใบหน้าของอาจารย์หนุ่มตึงขึ้นทันทีอย่าง

เห็นได้ชัด ความเงียบเข้ามาปลกคลุมเต็มไปหมดจนน่าอึดอัด เเต่ไม่นานนักเขาก็ยอมปริปากเอ่ย

  “ฟ้าอยากเลิกกับบุตรจริงๆเหรอ… ทำไม?” น้ำเสียงที่ปรกติมักเอื้อนเอ่ยออกไปด้วยความมั่นใจ

เเละขึงขัง เเต่ตอนนี้มันกลับสั่นเครือเเละประหม่าเป็นอย่างมาก มือข้างนึงกุมเเน่นพยายามอัดอั้น

บางสิ่งไม่ให้เอ่อล้นออกมา

  “ฟ้าอยากได้สิ่งที่ดีกว่า ขอโทษนะ” เธอว่าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าใบสวยที่วางอยู่ไม่ไกล

นัก หยิบของจากด้านในที่มีไม่กี่อย่างออกมาก่อนจะใส่ในกระเป๋ากระโปรงตัวสวยเเล้วเลื่อนมัน

มาตรงหน้าของบุตร

  “คืน” ใช่ กระเป๋าใบนั้นบุตรเป็นคนซื้อให้เธอด้วยเงินเดือนอาจารย์ที่ไม่ได้มากมายอะไร เทียบกับ

ราคากระเป๋าใบนั้นเเล้ว เขาเเทบต้องกัดก้อนเกลือกินอยู่เกือบเดือน เพื่อซื้อสิ่งที่เธออยากได้เป็น

ของขวัญวันเกิด แต่ตอนนี้มันคงไม่ได้สำคัญสำหรับเธอเเล้ว เธอลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินหันหลังเดิน

ออกไปจากร้านอาหาร จนพ้นสายตา

  กล่องกำมะหยี่สีเเดงสดที่เขากำอยู่เมื่อครู่ถูกเอาขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ พร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลริน

ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่  วันนี้เป็นวันครบรอบ 7 ปีที่คบกันมา เเละใช่ วันนี้เป็นวันที่เขาพร้อมจะขอ

เธอเเต่งงาน เเต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ อย่างเช่นสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ พวกเขาเลิกกัน มันก็ย่อมเกิด

ขึ้นได้

  บุตรลุกขึ้นจากเก้าอี้หลังจากจ่ายเงินค่าอาหารมือนี้เสร็จเรียบร้อยเเล้ว ในมือถือกระเป๋าใบสวย

ที่ถูกทิ้งเอาไว้พร้อมกับกล่องเเหวนที่อยู่ในนั้น วิวยามค่ำคืนของมหานางงดงามเมื่อมองผ่าน

กระจกใสรอบทิศของลิฟต์เเก้ว แต่สำหรับบุตรในตอนนี้มันไม่สวยเลยสักนิด ไม่เลยเเม้เเต่นิดเดียว

  อาจารย์หนุ่มเดินเลียบทางเท้าเรื่อยๆเหมือนคนจิตหลุด ล่องลอยไปเรื่อย สายลมอ่อนพัดผ่าน

ร่างกายของเขาบัดนี้ราวกับพายุพัดโหมใส่กาย เเสงจากไฟสองข้างทางส่องสว่างวับวามเหมือน

เเสงตะเกียงส่องผ่านให้เขาพ้นคืนนี้ไปอย่างไม่ยากลำบากนัก ไม่นานนักขาคู่นั้นก็พาอาจารย์หนุ่ม

มายังห้องพักอาจารย์ที่ไม่ได้ห่างไกลจากละเเวกนั้นมากนัก

  ไฟเพดานสว่างวาบขึ้นมาทันทีทำให้เห็นสภาพห้องได้อย่างชัดเจน มันไม่ได้เป็นห้องที่ใหญ่อะไร

มากนัก เเต่เป็นสัดเป็นส่วนเเละเป็นระเบียบเรียบร้อยตามนิสัยส่วนตัวของเจ้าของห้อง อาจารย์

หนุ่มทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มของตัวเองทันที ดวงตาสีเข้มจับจ้องเเสงไฟเพดานด้วยอาการเลื่อน

ลอยเต็มที น้ำตาที่เคยไหลเลือนลางจางหายไปหมดสิ้นเเล้ว เหลือเพียงอาการเลื่อนลอยเหมือน

ละเมออยู่เท่านั้น ทุกอย่างมันเคว้งไปหมด ราวกับตอนนี้เป็นอาการช๊อคหลังจากโดนรถชนก็ไม่

ต่าง

  เปลือกตาสีมุกเหลือบหลับลงเชื่องช้า รูป รส กลิ่น เสียง ต่างๆยังคงตามหลอนใจอาจารย์หนุ่ม

ไม่เลิกลาอย่างดื้อด้านมึนตึง ภาพต่างๆยังคงชัดเเจ่มอยู่ในความทรงจำ กลิ่นหอมอ่อนๆยังคงลอย

อวลอยู่ในห้อง รสชาติบางสิ่งยังคงชัดเจนอยู่ในทุกสัมผัส หอมหวานเเละตราตรึง เสียงกระซิบ

พร่ำบอกคำเเล้วคำเล่าเอ่ยวนไปเวียนมาซ้ำเเล้วซ้ำเล่าไม่จบสิ้น มันช่างเจ็บเเสบสะเหลือเกินจะ

เอ่ย

  ความเหนื่อยล้าเเละท้อถอยฉุดรั้งสติของชายหนุ่มให้ดำดิ่งล้ำลึกหายเหือดไปจนหมดสิ้น ห้วง

นิทราเเสนหอมหวานเกิดขึ้นราวความฝัน ใช่ มันเป็นเพียงฝัน เพราะร่างที่เขาโอบกอด

ในห้วงฝันนั้นเมื่อยามตื่นขึ้นเเล้วนั้นเขาไม่มีทางได้พบมันอีก

 เขานอนไม่หลับ ใช่ เขานอนไม่หลับมาเป็นเดือนๆแล้ว สภาพแวดล้อมต่างๆราวกับกลั่นเเกล้ง

คนอ่อนแออย่างเขาให้เศร้าหมอง ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็พบแต่ภาพเดิมๆที่เเสนคุ้นเคยย้อนวน

มาราวกับฉายหนังซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด ไม่รวมกับเดือนเเห่งความรักที่เเสนหอมหวานอย่างเดือน

กุมภาพันธ์ที่เขาต้องเผชิญด้วยเเล้ว เขาเเถบจะอยากกระอักเลือดตาย

  บอกตามตรงว่าเวลานี้ถ้าเห็นนักศึกษาที่เป็นแฟนกันกระหนุงกระหนิงกันในคาบเรียนเขาแทบจะอยากตัดเอฟให้มันรู้เเล้วรู้รอดไปข้อหาทำร้ายจิตใจคนเป็นอาจารย์ แต่จรรยาบรรณที่ค้ำคออยู่

ก็ทำให้เขาทำได้เเค่เบ้หน้าอย่างไม่ชอบใจก็เท่านั้นเอง

     ข่าวล่าสุดที่เขาได้รับรู้เกี่ยวกับแฟนเก่าก็คงเป็นเรื่องไม่กี่วันก่อนที่เจ้าตัวลาออกจากการเป็นเลขาของอธิการบดีแล้ว ตอนนี้เหมือนว่าจะได้งานที่บริษัท อุตสาหกรรมชิ้นส่วนรถยนต์หรืออะไรสัก

อย่างนี้เเหละ ตัวเขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนักเพราะถ้าอยากลืม ก็ไม่ควรสนใจถูกไหมละ

แต่ก็เท่านั้น หลายคนที่ยังไม่รู้ข่าวการเลิกกันของเขากับฟ้าก็มักเข้ามาถามไถ่กันอยู่มาก จนเขา

อยากจะตั้งโต๊ะเเถลงข่าวเหมือนพวกดาราให้มันรู้เเล้วรู้รอดไปว่าเขากับฟ้าเลิกกันไปเเล้ว

  บุตรกลับห้องมาด้วยอาการสโหล่สะเหล่อย่างคนไม่ได้นอน เขานอนไม่ค่อยหลับ กระซับกระ

ส่ายมาหลายคืน หลับๆตื่นๆอยู่ทั้งคืน บางทีก็สะดุ้งตื่นมันสะกลางดึกเอาดื้อๆทุกที จนตอนนี้

สภาพไม่ต่างอะไรจากผีตายซาก จนนักศึกษาที่เขาเป็นที่ปรึกษาทีซิสอยู่ถึงขั้นเข้ามาถามว่า

อาจารย์เป็นอะไรไหม เขาก็ได้เเต่บอกปัดไปนั้นเเหละ ว่าผมโอเค เเต่เอาจริงๆตอนนี้มันโคตร

จะไม่โอเคเลยเว้ยคุณ

  “อาจารย์บุตรคะ ปิดเทอมคราวนี้มีโปรเเกรมจะไปเที่ยวไหนไหมคะ ถ้ายัง ไปเที่ยวเกาหลีกับ

พวกมิ้งไหมคะ” อาจารย์สาวคณะข้างเคียงเอ่ยชวนอย่างสนิทสนม ไม่ได้เเปลกเท่าไหร่นักที่เธอ

จะชวนเขาเเบบนี้ เพราะมิ้งเป็นเพื่อนของบุตรตั้งเเต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเห็นผ่านกันไปมา

ก็หลายทีไปๆมาๆ งานกีฬาก็เลยทำให้ทั้งคู่สนิทกันไปโดยปริยาย

  “ไม่ดีกว่าครับอาจารย์มิ้ง บุตรคิดอยู่ว่าน่าไปหาที่พักใจเงียบๆในไทยนี้เเหละครับ” เขาตอบไป

ด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร

  “เป็นเดือนเเล้วนะบุตร มิ้งว่าบุตรไปเที่ยวกับมิ้งดีกว่าไหม เผื่อมันจะดีขึ้นเวลามีเพื่อนอยู่ด้วยมัน

จะดีกว่านะบุตร” มิ้งพยายามกล่อมเพื่อนให้ไปด้วย เพราะความเป็นห่วงเพื่อนสนิทที่ตอนนี้สภาพ

ไม่ควรไปไหนมาไหนคนเดียวเป็นอย่างมาก ถึงในใจจะรู้ว่าจริงๆเเล้วบุตรเป็นคนที่ใช้เหตุผลกับทุก

เรื่องในชีวิตมากกว่าอารมณ์ เเต่เรื่องความรักมันจะเกิดอะไรขึ้นมาก็ได้ทั้งสิ้น จริงไหมละคะ?

  “กลัวบุตรจิตตกฆ่าตัวตายรึไงเล่า ไม่มีทางหรอกมิ้งก็รู้ว่าบุตรเป็นคนยังไง คืองี้ บุตรจองที่พักที่

นึงไว้เเล้ว น่าจะเหมาะกับจิตใจบุตรตอนนี้ที่สุด มิ้งไม่ต้องห่างหรอก” บุตรว่า พร้อมหยิบขอสอบ

ชุดสุดท้ายที่พึ่งตรวจเสร็จเรียบร้อยใส่ลงไปในซองน้ำตาลเพื่อเอาไปเก็บให้เรียบร้อย

  “บุตรกลับก่อนนะมิ้ง เก็บกระเป๋าเตรียมออกเดินทาง” บุตรว่าพร้อมรอยยิ้มกริ่ม เขาคิดอยู่นาน

หลายปีตั้งเเต่คบกับฟ้า ว่าอยากไปพักที่รีสอร์ทเเห่งนึงอยู่นานมากเเล้ว เเต่ก็ไม่ได้ไปสักที เพราะ

ฟ้าไม่ชอบอะไรเเบบนั้น ตัวเขาก็เลยต้องตามใจเธออยู่ทุกที เเต่ไหนๆก็เลิกกันเเล้ว ก็ขอทำตามใจ

ตัวเองสักนิดก็เเล้วกัน

  เดินจากตึกคณะก่อนจะนั่งรถเเดงที่ผ่านหน้าคณะ ไม่นานนักก็มาถึงบ้านพักอาจารย์ เเม่บ้าน

เอาจดหมายฉบับนึงมาให้ ก่อนจะถามไถ่กันสองสามคำก่อนที่บุตรจะเดินเเยกขึ้นห้องไป บุตร

วางของลงในที่ที่มันควรอยู่ หันหลังไปนั่งลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะค่อยๆเเกะจดหมายอย่างบรรจง

ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

  “เอารักไปทิ้งทะเลมันเก่าไปเเล้ว”

T
B