บาดแผลของจอมมาร

          'หานตง' เทพบรรพกาลแห่งเหมันต์ อดีตเทพผู้ถูกความมืดในจิตกลืนกินจนกลายเป็นมารเหนือมารทั้งปวง! ทว่า...พื้นเพตัวเขาหาได้ชั่วร้ายอันใดไม่! 

          ในอดีตนั้นเพราะความอ่อนโยนนี้ทำให้ถูกบีบคั้นจากผู้อื่น กลายเป็นมารร้ายดังคำกล่าวอ้าง ข้าดิ้นรนเพื่อให้อยู่รอดจนขึ้นเป็นใหญ่เหนือผู้ใด กระทั่ง...ถูกคนรักหักหลังอย่างเลือดเย็น! นางใช้ศัตราวุธอันมีพลังสูงส่งเสือกเเทงเข้าตรงตำแหน่งดวงใจอย่างแม่นยำ สายตาเย็นเยือกยิ่งกว่าเหมันต์ฤดูใดคู่นั้นจดจ้องมาที่ข้าดูไร้เยื่อใย สองมือที่ข้าเฝ้าจับจูงทนุถนอมฉีกทึ้งพลังในกายข้าออกเป็นพันๆ ชิ้น ทิ้งเศษเสี้ยวพลังมารอันแข็งแกร่งโปรยลงสู้สามภพหกภูมิ! เพียงเพราะความโลภของนางทำให้ข้าต้องดิ้นรนหอบร่างอันราวกับผีเสื้อที่ปีกขาดลุ่ยหลบหนีอยู่หลายร้อยปี มีชีวิตดังนักโทษชั้นเลว ต้องถูกเหล่าทวยเทพตามล่าจับตัวมารับโทษทัณฑ์อย่างไร้ศักดิ์ศรี 

          ความผิดของข้ามีเพียงอย่างเดียว...ผิดที่ฝากหัวใจไว้กับผู้อื่น! 

          ในระหว่างที่ถูกจองจำอยู่ในความมืดมิดนั้น ข้าจมอยู่กับความสิ้นหวังทุกคืนวัน เฝ้าถามหาเหตุผลประโลมจิตใจตนเอง ผู้ใดบ้างเล่าไม่กลัวตาย?

          ทว่า...ก่อนที่จะถูกตัดสินโทษจากมหาเทพหยวนซื่อเทียนจุน โชคดีอยู่บ้างได้รับความช่วยเหลือจากสหายผู้หนึ่ง จอมเทพผู้ซื่อสัตย์ จนสามารถหอบหิ้วเอาร่างกายอันแสนอ่อนแอนี้หลบหนีมาได้

          ชีวิตใหม่ที่แลกมาด้วยความทุกข์ยากของสหายรัก ข้าจักใช้มันให้ดี... 

          แก้แค้นอันใดกัน ไร้สาระ! 

          

          แก้แค้นนางแล้วข้าได้สิ่งใด? มีเพียงใจข้าที่ถูกเหยียบย้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เช่นนั้นแล้ว...ข้าไม่หวังให้นางต้องมารับรู้ความเจ็บปวดที่ข้าได้รับ อดีตจอมมารตัวเล็กๆ เช่นข้า หวังเพียงได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เรียบง่าย ได้เอนกายใช้สองตามองดูความเป็นไปของโลกอันสวยงามใบนี้ เพื่อการนั้น! จนกว่าข้าจะพึงพอใจกับชีวิตนี้....ผู้ใดก็อย่าคิดจะมาขวางทางข้า!!

          

**ใส่ไหดองไว้ ปิดให้มิดชิด จนกว่าจะเขียนเรื่องแรกจบ...

#จอมมารสายสโลว์ไลฟ์

เนื้อเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวพันมาจาก ซือซิง...ดวงดาว ณ ปลายฟ้า