When Fire Comes from U สวรรค์ส่งรักมาให้

การช่วยชีวิตเธอไว้ถึงสองครั้ง แต่ไม่ได้มีผลให้ 'ลัลนา' ต้องเกรงใจเขาหรือรู้สึกว่าตัวเองเป็นหนี้บุญคุณแต่อย่างใด 

หากเธอกลับทำตามใจตัวเองด้วยการยึดพื้นที่อยู่อาศัย 'เขมนันท์' ลิบทุกสิ่งของเขามาเป็นของตน รวมถึง '่หัวใจ' ของเขาด้วย

“ฉะ ฉันไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อนในกรุงเทพฯ เลย ฉันเพิ่งจะย้ายเข้ามาทำงานที่นี่ คนที่ฉันสนิทด้วยก็อยู่ที่สุราษฏร์กันหมด” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสั่นสะอื้น ดูแล้วน่าสงสาร ไม่ได้ดูร้ายกาจเหมือนตอนช่วงหัวค่ำที่ยังแหวใส่เขาเลยสักนิด

เขมนันท์ถอนหายใจ “แล้วเพื่อนร่วมงานเธอล่ะ พอจะไปอาศัยอยู่กับพวกเขาสักคืนก่อนได้ไหม”

ลัลนาส่ายหน้าหวือ “แทบทุกคนก็ต่างมีครอบครัวกันแล้ว คนโสดก็มีแฟนอยู่ด้วย จะให้ฉันไปเป็นกขค ได้ยังไงล่ะ!”

ชายหนุ่มเห็นดังนั้นเขาก็เห็นใจมองคนที่คู้ตัวกอดเข่าสะอื้นฮักก่อนที่เพิ่งจะสังเกตได้ว่าเนื้อตัวของเธอมีเพียงเสื้อสายเดี่ยวเอวลอยและกางเกงขาสั้นเสมอแก้มก้นเท่านั้น!

รู้สึกขัดหูขัดตาแปลกๆ อาจเป็นเพราะเธอไม่ได้อยู่ในชุดพนักงานออฟฟิศอย่างเสื้อเชิ้ตและกระโปรงสอบอย่างเมื่อตอนเย็น เขาจึงคิดว่าเธอไม่ใช่ยายคนเดิม

              ซึ่งคนที่นั่งเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเนื้อตัวขาวๆ ของตัวเองเป็นที่ต้องตาของตะเข้หลายคนที่ลอบมองอยู่ เธอมองไม่เห็นหนทางที่จะไม่รู้ว่าจะไปอิงอาศัยที่ใดเลย วนอยู่กับความคิดของตัวเองจนกระทั่ง…สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่เข้ามาโอบตัวเธอไว้อยู่ตอนนี้

               ลัลนามองดูเสื้อแจ็กเกตตัวใหญ่ที่คลุมอยู่บนตัวเธอก่อนจะเสตาไปมองคนที่เอามันมาคลุมให้ “ขะ ขอบคุณ” ซึ่งพลันใดนั้นเธอก็นึกเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องซึ่งเขาเอาตัวมาบังตู้หนังสือแทนเธอ “แล้วหลังของคุณ…เป็นอะไรไหม”

.

เขมนันท์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า เธอที่ได้เห็นดังนั้นจึงบอก ‘ขอบคุณ’ เขาอีกครั้งด้วยเสียงเบาๆ ไม่ต่างจากครั้งแรก เพราะยังคงอายเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำที่เธอไปด่าเขาแทบตาย

          “นี่” จู่ๆ เขาก็เอ่ยขึ้นเหมือนสะกิดให้เธอเชยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา ซึ่งตอนนี้เขาได้ถอดหมวกที่คลุมออกแล้วเหลือเพียงแต่ผิวขาวๆ ที่แดงนิดหน่อยจากความร้อนและใบหน้าคมสันที่เข้ากับผมตัดสั้นเป็นอย่างดี “ถ้าคืนนี้ไม่มีที่จะไป...ไปพักห้องฉันก่อนก็ได้นะ”

T
B