devil and mermaid แค้นหรือรัก

ความรักไม่สามารถบังคับกันได้ ทั้งความรักของมนุษย์หรือสัตว์ หรือสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย ต่างก็มีหัวใจเหมือนกัน อาจจะไม่สวยงามเสมอแต่ถ้า ความรักที่เกิดจาก คนสองคนที่พร้อมจะอยู่ข้างกัน จับมือกันก้าวข้ามผ่านอุปสรรคไปด้วยกัน แน่นอนว่าความรักนั้นจะเป็นความรักที่สมบูรณ์ ใช้เหตุผลในการแก้ปัญหามากกว่าใช้อารมณ์ในการตัดสินใจ เข้าใจกัน ใส่ใจกัน เวลามีปัญหา หันหน้าคุยกันอย่าหันหลังคุยกัน รู้จักแบ่งเวลา ให้ความเป็นส่วนตัวแก่กันและกัน ย่อมดีต่อทั้งสองฝ่าย แต่ถ้าความรักที่เกิดจาก "ความแค้น"หรือไม่จริงใจที่จะรัก ถูกหลอกให้รักแต่เขาไม่ได้เขาจริงจัง หรือหวังแค่เรื่องบนเตียง แน่นอนว่าความรักนั้นย่อมเจ็บปวดรวดร้าวทรมานเป็นแน่ เหมือนหัวใจของเราแตกสลายกลายเป็นฝุ่นผงที่ลอยไปตามลม เปรียบดั่ง แก้วที่เมื่อมันแตกแล้ว มันก็ไม่สามารถต่อให้มันเป็นเหมือนเดิมได้ ถึงจะเหมือนเดิมแต่มันก็ไม่สมบูรณ์ แต่บางครั้งจากความแค้นก็อาจกลายเป็น ความรักที่เรานึกไม่ถึงก็ได้ ความแค้นอาจยุติลงที่ความรักครั้งนี้ก็เป็นได้

ตอนที่ 1

       "ทำไมเธอถึงแตกต่างกับพี่ของเธอมากขนาดนี้นะ แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องรับกรรมแทนพี่สาวของเธอ นาเดีย"

เสียงที่พูดนั้น ดูโกรธแค้นมากแต่เป็นเพราะอะไร ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่ฉันจำความได้ ฉันอยู่กับพ่อมาตั้งแต่เด็ก แม่ของฉันเสียชีวิตตั้งแต่เกิด แม่ฉันเป็นเงือก พ่อฉันเป็นมนุษย์ แม่ฉันจึงสลายกลายเป็นเม็ดทรายสีขาวราวกับก้อนเมฆ เพราะแม่ผิดกฎของเงือก แม่รักกับพ่อซึ่งพ่อเป็นมนุษย์ ถ้าแม่คลอดฉันเมื่อไหร่แม่ก็จะตายทันที ฉันเกิดมาพ่อสอนฉันเสมอว่า

"ลูกจะมีความรักแบบไหนก็ได้ที่ไม่ใช่รัก ข้ามสายพันธุ์นะลูก พ่อเสียแม่ไปแล้วคน หนึ่งพ่อจะไม่ยอมเสียลูกไปอีกคน เชื่อพ่อนะ พ่อรักลูกนะนาเดีย"

น้ำเสียงที่นุ่มนวลของพ่อพร้อมกับน้ำใสๆไหลออกจากดวงตาของพ่อ มันทำให้ฉันไม่อยากรักหรือที่จะชอบใครอีกเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง

“สวัสดีเราชื่อ เบลส นะยินดีที่ได้รู้จักนะเธอชื่อไรอะ”

“เอ่อ...อะ...อ่า...เราชื่อ นาเดีย ยินดีที่ได้รู้จักนะ ขอตัวก่อนนะ”

ใครนะชั่งหล่อ น่ารักขนาดนี้ โอ๊ย ละลายไปอีก ชอบคนนี้จังเฮ้ยๆ ไม่ได้ๆ นะแกจะบ้าหรอ เขาเป็นมนุษย์ยายบ้าเอ๋ย เลิกคิดได้แล้ว นาเดียรำพึงรำพันคนเดียวจนเบลสต้องแตะไหล่

“นาเดีย เป็นไรอะ เราเรียกเธอหลายรอบแล้วนะ จะไปไหนอะ”

“อืม เราจะไปเรียนอะ วันนี้วันแรกด้วยไม่อยากเข้าสาย”

“เดี๋ยวๆ เธอรู้ห้องแล้วหรอเดี๋ยวเราพาไปนะ อยู่ห้องอะไร”

“เอ่อ จริงด้วย เราอยู่ห้อง ๑”

“เห้ย จริงดิห้องเดียวกันเลย งั้นเดินไปกับเรานะ”

“อืม ได้ๆ ขอบคุณนะ”

ทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน พร้อมกับคุยกันตลอดทางจนถึงห้องเรียน ทั้งสองจึงสนิทกันเร็วขึ้น

“นาเดีย ไปกินข้าวกัน หิวแล้วอะ”

“อ้อ ไปดิหิวเหมือนกัน”

เบลสจึงพานาเดียไปกินข้าวที่โรงอาหาร นาเดียทำกระเป๋าตังค์ตกมีรูป รูปหนึ่งปลิวตกลงมาจากกระเป๋าของนาเดีย เบลสเก็บได้พร้อมกับทำหน้างงๆแบบสงสัย

“นาเดีย ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับเธอหรอ”

“อ๋อ พี่สาวเราเองสวยใช่ไหมล่ะ อิอิ”

“อ๋อ อืม สวย”

น้ำเสียงของเบลสเปลี่ยนไป เมื่อถึงบ้านของเบลส  เบลสดูหน้าตา เคร่งขรึม และรำพึงรำพันกับตัวเอง ทำไมเธอถึงต่างกับพี่สาวของเธอนัก แต่ยังไงเธอก็ต้องรับกรรมแทนพี่สาวของเธอ นาเดีย ตอนนี้เบลสคนเดิมหายไปแล้ว

เพราะเธอคนนี้ เมเบลพี่สาวของเธอ เมื่อ ๓ ปีก่อนเมเบล คบหาดูใจกับซานเดอร์ น้องชายคนเดียวของเบลส แต่ตอนนี้ซานเดอร์ไม่อยู่กับเบลสแล้วเพราะ เมเบล ที่ทำลายทุกอย่างลง เบลสเดินไปห้องๆหนึ่งซึ่งห้องนี้กลายเป็นห้องเก็บของ หน้าประตูเขียนว่า SANDER เบลสเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับเอื้อมมือเปิดไฟข้างประตู เมื่อไฟสว่างขึ้น ห้องนี้มีแต่ข้าวของเครื่องใช้ของ

ซานเดอร์ ทั้งหมด ทั้งเสื้อผ้า ตุ๊กตา และของสะสมของใช้ต่างๆ เบลสเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า เขาเปิดประตูอย่างเบามือ เขาค่อยๆก้มลงหยิบกล่องใบใหญ่ออกมาจากตู้เสื้อผ้า สภาพฝุ่นเต็มไปหมด เขาค่อยๆเปิดกล่องออก  เขาหยิบของข้างในนั้นออกมาอย่างเบามือ ข้างในนั้นมีอัลบัลรูปหลายเล่ม ทั้งรูปครอบครัว และรูปน้องชายของเบลส น้ำใสๆก็ค่อยๆไหลออกจากดวงตาคู่นี้ ซึ่งเบลสคิดถึงน้องชายของเขามาก นี้ก็ ๓ ปีแล้วที่น้องของเบลสจากเขาเเละครอบครัวอันเป็นที่รักไป พอเขาวางรูปลง แผ่นซีดีแผ่นหนึ่งก็หลุดออกมาจากหลังอัลบัลรูป

   "แผ่นซีดีอะไรอะ ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อน"

    เขาหยิบแผ่นซีดีนั้นมาลองเปิดในเครื่องเล่นวีดิโอเมื่อเปิด เสียงดนตรีที่คุ้นเคย ทำให้เบลสคิดถึงน้องชายมากขึ้นไปอีก เพราะเป็นเพลงที่เบลสเคยเปิดให้น้องชายเขาฟัง พอเครื่องเล่นวีดิโอเล่นต่อไปเบลสนึกว่าวีดิโอจะจบแล้วแต่กลับตัวหนังสือกลับขึ้นว่า Sander & Mayball จากสีหน้า แววตาที่มีความสุขและรอยยิ้มแห่งความคิดถึงกลับเปลี่ยนไป แววตาที่ดูโกรธแค้น เบลสกำหมัดแน่นพร้อมกับทุบลงไปกับพื้นด้วยความแรงหลายครั้ง

จนมือของเขาแตก เลือดไหลอาบ พร้อมกับน้ำตาของความโกรธ เบลสตะโกนสุดเสียง

   "โว้ย!"

   เสียงนั้นดังมาก จากนั้นเบลสก็ลุกขึ้น พร้อมกับเดินไปกระชากปลั๊กเครื่องเล่นวีดิโอออกอย่างอารมณ์ฉุนเฉียวมาก

   "เพราะเธอคนเดียวเมเบล เพราะเธอ เพราะเธอ ในเมื่อเธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว น้องของเธอ คงต้องรับกรรม ความเจ็บปวดมากกว่าที่น้องฉันเจอเป็นร้อยเท่าแน่ เธอจงรู้ไว้เลยว่า ทั้งหมดนี้เธอเป็นคนทำ เมเบล"

   เบลสเดินออกมาจากห้องไป พร้อมกับรูปกับคู่ ระหว่างเบลสเเละ

ซานเดอร์น้องชายของเขา เบลสปิดประตูดัง ปั้ง! พร้อมกับคำพูดที่ว่า

   "เธอโดนแน่ นาเดีย"

   ตอนเช้าแสงแดดแยงตาเข้าไปผ่านม่านสีขาวลายลูกไม้ ของห้องนาเดีย นาฬิกาปลุกดังขึ้น กริ๊งๆ นาเดียเอื้อมมือปิดนาฬิกาปลุกอย่างช้าๆพร้อมกับบิดตัวไปมา อยู่บนที่นอนอย่างงัวเงีย ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น กริ้งๆ เธอค่อยๆรับสาย

   "ฮัลโหลเบลส มีไรป่าวโทรมาแต่เช้าเชียว"

   "ไปเที่ยวกันนาเดีย"

   "ที่ไหนอะ"

   "ที่ไหนก็ได้ครับ ไปหาอะไรกินด้วย"

   "อืม ไปสิๆ ขอเวลาแต่งตัวครึ่งชั่วโมงนะ"

   "ได้ๆเดี๋ยวเราไปรับนะ จุ๊บๆ"

   หลังจากสิ้นเสียงเบลส นาเดียรีบลุกจากที่นอนทันที เธอรีบคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำอย่างเร่งรีบ ซู่ ซู่ เมื่ออาบน้ำเสร็จนาเดียคว้าผ้าขนหนูมาห่มตัว จากนั้นนาเดียก็รีบแต่งหน้าแต่งตัว

   "เอาตัวไหนดีนะ เอาชุดไหนดี ชุดนี้ หรือชุดนี้ดีอะ เอาชุดนี้ละกัน คิ้วๆ คิ้วคือมงกุฎของหน้า หน้าผมต้องเป๊ะจ้า อิอิ"

   กริ้งๆ! เสียงกริ่งดังหน้าบ้าน นาเดียรีบวิ่งออกมาเกือบชนประตูแหนะ

   "นาเดีย"

   "มาแล้วๆรอนานไหม"

   "ไม่จ้ะ เราพึ่งถึงเมื่อกี้นี้เอง ปะไปกัน"

   เบลสเปิดประตูรถให้นาเดียอย่างสุภาพ เชิญครับคนสวย พร้อมกับปิดประตูแล้วทำหน้าทำตายิ้มกรุ้มกริ้มแบบมีเล่ห์เหลี่ยม แล้วเดินไปขึ้นรถ หน้ารถของเบลสมีรูปของเบลสและซานเดอร์ติดอยู่ อยากรู้จังว่าเป็นใคร

    "เบลสคนในรูปนี่ใครหรอ หน้าตาเหมือนเบลสเลยอะ"

   "อ๋อ น้องชายเราเองชื่อซานเดอร์"

   "อืม ถึงว่าหน้าตาเหมือนนายเลยแฮะ แล้วเขาไปไหนอะ"