เมื่อเพื่อนรักเราเปลี่ยนไป

บทนำ

"ตึก ตึก ตึก ตึก" เสียงฝีเท้าดังลั่นทั่วอาคารที่ถูกความมืดมิดในช่วงเวลาตีสามปกคลุมบริเวณโดยรอบ ไฟสลัวๆของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ ก็ไม่สามารถให้ความสว่างแก่จิตใจชายหนุ่มเจ้าของฝีเท้าที่เดินฝ่าความมืดนี้ไปยังวีไอพีห้องพักฟื้นผู้ป่วยวีไอพีนี้ได้

"แอดดดด..." เขาได้เปิดประตูเข้าไปในห้องพักฟื้นผู้ป่วยวีไอพีด้วยจิตใจที่ห่วงคนบนเตียงอย่างแรงกล้า

"อื้อ..." หญิงสาวบนเตียงกระพริบตาถี่ๆไล่ความง่วงเมื่อได้ยินเสียงประตูถูกเปิดออก

"มิ้ว ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้" 

"พี่มินทร์..." หญิงสาวเบิกตาโตด้วยความตกใจเมื่อพบว่าคนตรงหน้าคือพี่ชายของตน

"มิ้วเป็นอะไร ถึงได้เข้าโรงพยาบาลแบบนี้" ชายหนุ่มถามย้ำคำถามเดิมด้วยเสียงที่คาดคั้นเอาคำตอบให้ได้

"ใครบอกพี่กันคะ พี่รู้ไงว่ามิ้วอยู่ที่นี่"

"เฮ้อ...ไอ้วินมันบอกพี่เอง คราวนี้บอกได้ยังว่าเราเป็นอะไร"

"พี่มินทร์...มิ้วแค่..."

"เซอร์ไพรส์..." ไม่ทันได้ตอบคำถามหญิงสาวอีกคนก็โผล่เข้ามาในห้องอย่างกะทันหัน

"นี่...เธอ" ชายหนุ่มอุทานขึ้นมาอย่างหัวเสียเมื่อเห็นหน้าคนที่ไม่อยากเจอที่สุดและไม่สมควรเลยที่โผล่มาในเวลาเช่นนี้อีกด้วย

"เอ้า...ฮั่นหนี อยู่นี่ด้วยเหรอคะ มามะของจุ๊บให้หายคิดถึงหน่อย" หญิงสาวผู้เข้ามาใหม่เมื่อเห็นคนที่ตนปลื้มมานานอยู่ด้วยจึงรีบวางของในมือแล้วเข้าไปใกล้ๆเป้าหมาย

"หยึยยยย...วุ้ย...ไปไกลๆเลย ใครที่รักเธอกัน" ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบหญิงสาวทำให้หน้าหญิงสาวที่แต่งจนเข้มปะทะกับผนังห้อง

"โอ้ย เจ็บนะคะฮั่นหนี ทำกับหญิงแบบนี้ได้ไงกัน" ว่าพลางทำหน้างอนๆแล้วแอบเหลือบตามองเพื่อนรักของตนที่นอนเอนหลังพิงพนักเตียงผู้ป่วยอยู่

"คึ คึ ฮิ ฮิ ฮ่าๆ" หญิงงสาวผู้นอนบนเตียงขำออกมาเสียงดังลั่นห้อง

"ได้ผล ยัยมิ้วขำได้แล้ว" หญิงสาวพึมพัมกับตัวเองเบาๆ แต่คนข้างๆที่มองเธอด้วยสายตาขุ่นมัวมาตลอดกับได้ยิน

"หึ ปัญญาอ่อน..." ชายหนุ่มคนเดียวในห้องกระซิบกระซาบข้างๆหูหญิงสาว

"นี่..." เธอหันไปเพื่อจะกล่าวว่าชายหนุ่มแต่กลับต้องหยุดพูดเท่านั้นเมื่อเห็นว่าหน้าเธออยู่ใกล้กับเขามากๆจนลมหายใจรดกัน

"แหม...จ้องกันขนาดนั้น เดี๋ยวเพื่อนมิ้วก็ท้องหรอกค่ะ" หญิงสาวบนเตียงยิ้มกรุ้มกริ่มด้วยความฟินขึ้นมาพร้อมพูดหยอกล้อคนที่จ้องตากัน

"บ้าน่า...พี่กลับก่อนล่ะมิ้ว ออ...โทษทีนะ พี่ว่าต้องพาเพื่อนรักของมิ้วไปคุยด้วยหน่อย แล้วเดี๋ยวพี่ค่อยมาใหม่นะ" พูดจบชายหนุ่มก็คว้ามือหญิงสาวลากออกมาจากห้องด้วยกันทันที

"นี่นาย...จะลากฉันมาเพื่อ..." หญิงสาวบ่นงุบงิบเมื่อโดนลากออกมาจากห้องพักฟื้นของเพื่อนที่เพิ่งจะเข้าไป

"หึ เธอนี่มันจริงๆเลย ไม่เรียกฉันว่าฮั่นหนีอีกล่ะ"

"ก็...เรื่องของฉัน....นายจะทำไม"

"ก็ไม่ทำไมหรอกนะ เธอจะไปเรียกผู้ชายคนไหนว่าฮั่นโหนง ฮั่นหนีก็ได้ แต่เธอหยุดเสแสร้งแกล้งเรียกฉันแบบนั้นต่อหน้าน้องสาวฉันได้แล้ว"

"นายมัน..."

"ฉันไม่อยากถูกมองว่าเป็นอะไรกับเธอ และไม่อยากให้น้องสาวฉันถูกเธอหลอกใช้ให้เป็นสะพานจีบฉันหรอกนะ"

"หึ...สมองระดับคนจบ ดร. ตั้งแต่อายุน้อยๆอย่างนายคิดได้แค่นี้หรอกเหรอ เหอะ ปากคออย่างกับตัวอะไรที่ชอบวิ่งตามตอนฉันขับรถเข้าบ้านแบบนี้ ใครจะเอาทำพันธุ์..." พูดจบหญิงสาวก็เชิดหน้าขึ้นพร้อมหันหลังจะเดินกลับห้องพักฟื้นแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าลง

"ยะ...หญิง...ชะ...ช่วยฉัน..อึก"

"นาย นายเป็นไรอ่ะ..."

"ฉะ...ฉัน"

"เป็นไร ทำไมถึงทรุดตัวลงแบบนี้" หญิงสาวค่อยๆพยุงชายหนุ่มขึ้น

"หึๆ"

"นาย..."

"มือถือเธออยู่นี่แล้ว..." ชายหนุ่มที่แกล้งทรุดตัวลงกับพื้นใช้โอกาสที่หญิงสาวพยุงเขาอยู่หยิบมือถือจากกระเป๋าของหญิงสาว

"เอาคืนมานะ..." หญิงสาวกระโดดโหยงๆเพื่อที่จะคว้าโทรศัพท์มือถือคืน

"หึ ยัยเตี้ย แน่จริงก็คว้าให้ได้" ชายหนุ่มที่ชูสูงอยู่แล้วชูโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวสูงขึ้นอีกจนสุดแขน

หญิงสาวจึงพยายามคว้าโทรศัพท์คืน

"ฟรุบ..."

"นี่...นายเล่นบ้าอะไรอีก" ในตอนนี้ร่างของหญิงสาวได้ล้มลงไปทับร่างของชายหนุ่มเพราะการที่เธอพยายามคว้าจนตัวแทบจะแนบกัน

"เจ็บ...เจ็บจริงๆ" ชายหนุ่มอุทานออกมาด้วยร่างกายที่เกร็งและสั่นเทา

"ฉันได้มือถือคืนมาแล้ว...ฉันไม่เชื่อนายแล้ว ฉันไปล่ะ" หญิงสาวที่คว้ามือถือจากมือชายหนุ่มที่คลายออกเองซึ่งดูอ่อนแรงมากจริงๆกล่าวขึ้นพร้อมเตรียมตัวลุกจากตัวชายหนุ่ม

"หญิง...อย่าไป..." ชายหนุ่มเอามืออีกข้างที่ไม่ได้กุมหน้าอกกักตัวหญ ิงสาวให้นอนทับเขาเหมือนเดิม

"นายเล่นบ้าอะไรอีก..ปล่อยนะ"

"อึก...เจ็บ....ธะ...เธอ....อยู่....อึก....เป็นเพื่อน...กันก่อน"

"นายทำไม....ละ...เลือด" หญิงสาวมองเลือดกำเดาที่ออกจากจมูกชายหนุ่มอย่างตกใจ

"ฉัน..." ชายหนุ่มพยายามจะเปล่งเสียงออกมาด้วยความยากลำบาก

.............................

ตัวละคร

1.กฤติมา รูปงามงด (มินทร์) **ผมคือพระเอก**

หยิ่ง เย็นชา เกย์แอ๊บแมน (อายุ:25 ปี)

ผมพอเข้าใจอ่ะนะคำนิยามของผมสองคำแรก แต่ไอ้เกย์แอ๊บแมนนี่สิ เสียชื่อเสียงผมหมด เพราะยัยเด็กแก่แดดเพื่อนยัยมิ้วนั่นแหละ ความจริงแล้วผมก็เป้นแค่ผู้ชายหล่อ ใจดีกับสาวๆที่น่ารักที่พร้อมเข้ามาหาผมเท่านั้นแหละ ผมไม่ได้เป็นอย่างที่ใครเขาว่ากันสักนิด แค่ไม่ชอบคุยกับพวกหนุ่มๆพวกนั้นที่ชอบทำตัวอันธพาลเท่านั้น คงสงสัยกันล่ะสิว่าผมเป็นแบบนี้คงไม่มีเพื่อนคบ ความจริงผมก็มีเพื่อนผู้ชายอยู่ฝูงนึงนะ ใช่แล้วต้องเรียกว่าฝูงเพราะนิสัยก็เหมือน...เอิ่ม อ่านไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็รู้กัน

2.ญาณวีร์ บันเทิงใจ (หญิง) **ฉันคือนางเอก**

สวย แซ่บ เลอค่า (อายุ:19ปี) ฉายา:แม่หญิงคนงาม

นี่คือคำนิยามของหญิงเองค่ะ สายแอ๊บ สายแบ๊วหลบไป แม่หญิงคนงามจะเดิน

ฉันเป็นคนสบายๆ เป็นคนที่มีชีวิตเรียบง่าย แค่เวลาออกจากบ้านเท่านั้นแหละค่ะถึงจะจัดเต็มเสื้อผ้าหน้าผม เฮฮา เป็นมิตร แต่ไม่ค่อยมีผู้หญิงมามิตรด้วย สงสัยจะอิจฉาในความสวยฉัน ฉันมีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่รักมากก็คือยัยมิ้วกี้นั่นเอง ความจริงชื่อมิ้วแต่มันไม่ชินปากเลยเติมกี้ไป จะว่าไปฉันก็สนิทกับมิ้วและรักมิ้วมาก แต่ก็ไม่ค่อยถูกกับพี่ชายมิ้วเท่าไร ยังสงสัยจริงๆว่าตาพี่มินทร์นั่นเป็นพี่แท้ๆของยัยมิ้วกี้รึเปล่า ปากจัดยิ่งกว่าอะไรดี 

3.พาขวัญ รูปงามงด (มิ้ว) **น้องพี่มินทร์เพื่อนยัยหญิงค่ะ**

สวย หวาน ละมุน (อายุ:19ปี)

ฉันมีฉายาว่า สวย หวาน ละมุน มันก็คือเรื่องจริง ไม่ได้ยอตัวเองเลยนะ หนุ่มๆต่างตั้งฉายานี้ให้ฉันเอง แต่ด้วยเพราะข่าวลือบ้าบออะไรไม่รู้ ที่มีผู้ประสงค์ดี(ต่อตนเอง)ประสงค์ร้ายต่อฉันปล่อยข่าวว่าฉันไปแย่งแฟนชาวบ้านเขา ฉันจึงไม่มีเพื่อนคบและโดนแบน ยิ่งกว่านั้นยังโดนกลั่นแกล้งอีก ซึ่งมันร้ายแรงมากถึงขั้นอัดคลิปประจาณแต่เป็นเพราะหญิงหรือแม่หญิงนางฟ้าของฉันช่วยไว้ฉันจึงรอดพ้นจากเรื่องน่ารังเกียจนั่น และได้เป็นเพื่อนกับหญิงตั้งแต่นั้นมา

4.มายาวิน เงินมั่งคั่ง (วิน) **ผมเพื่อนพระเอกแต่หล่อกว่าชอบน้องเพื่อนครับ**

หล่อ ขี้เล่น เจ้าชู้ (อายุ:25ปี)

ผมยอมรับตรงๆเลยกับคำนิยามตัวผมที่ได้มา คุณผู้อ่านไม่ต้องสงสัยกันหรอกนะได้มาจากสาวๆคู่ควงผมทั้งนั้นแหละ หล่อ ขี้เล่น เจ้าชู้ ถึงจะเจ้าชู้แต่ผมก็มีเหตุผลนะครับ เพราเจ๊ใหญ่ของบ้าน(อาจารย์แม่ผู้เคารพรัก)นั่นแหละ ชอบพาผมไปให้พวกเจ๊ๆเพื่อนของแกดูตัวเป็นลูกเขย ตั้งแต่ยังไม่หย่านมแม่ด้วยซ้ำ พอโตขึ้นผมรู้ตัวผมจึงไม่อยากโดนคลุมถุงชน เลยบอกแม่ว่าผมมีแฟนแล้ว และที่ต้องเปลี่ยนบ่อยๆนี่เพราะเจ๊เค้าไล่ตะเพิดแฟน(กำมะลอ)ผมทุกคนที่พาเข้าไปแนะนำล่ะครับ เฮ้อ คนหล่อเซ็ง

***ป.ล.***

***ขอบคุณภาพจากกูเกิลค้นหารูปภาพนะคะ***

.............................

แนะนำตัวเองกันก่อนดีกว่า

สวัสดีค่ะ นิลย์นาราค่ะ หรือเรียกไรต์นิลย์หรือนิลย์จังเฉยๆก็ได้นะคะทุกคน นี่จะถือเป็นนิยายเรื่องแรกที่ไรต์แต่งลงเว็บเด็กดีนะคะ ส่วนนิยายเรื่องอื่นก็...มี่มี่ ความลับค่ะ แต่อย่าใส่ใจเลยนะคะ เพราะเรื่องอื่นคงไม่ได้ถูกใจคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้เท่าไรนักหรอกค่ะ...(คนละแนวกันเลย) ในตอนนี้ไรต์ก็ถือเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในวงการของการเขียนนิยายในเว็บเด็กดีและเรื่องนี้ก็เป็นนิยายรักคอมเมดี้เรื่องแรกที่ไรต์แต่งด้วย หากมีเรื่องผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ สุดท้ายนี้มีความคิดเห็นยังไงก็คอมเมนต์กันมาได้นะคะทุกคน ไม่ว่าจะเรื่องอะไรส่วนไหน ก็ถือเป็นกำลังใจสำคัญที่ทำให้ไรต์รู้ว่ามีคนอ่านและติดตามนิยายของไรต์ด้วย ขอให้ทุกคนท่องโลกนิยายนี้ไปด้วยกันอย่างมีความสุขนะคะ แล้วเจอกันเร็วๆนี้ค่ะ...

ปล2.รูปเสียแก้ใหม่แล้วน้า