ในวันที่ฝนตก

เราเคยได้ยินว่า ฝน มักจะช่วยชะล้างความเจ็บปวดในใจให้หายไป

แต่ทำไมทุกครั้งที่ฝนเทลงมา 

.

.

.

ฉันถึงยังคิดถึงเธอ

    ..........................................................................................................     

พัฒน์ ไม่เคยเข้าใจตัวเองเลยสักครั้ง ทั้งๆที่เธอคิดว่าเธอลืมเขาได้ไปนานแล้ว ต่อให้กลับมาอ่านแชทเก่าๆที่เคยคุยกัน ก็ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลยสักนิด แต่พอฝนเทลงมาเท่านั้นแหละ หน้าของภัทร ก็ลอยเข้ามาในหัวทุกที

ตอนแรกเธอคิดว่ามันอาจเป็นเพียงเพราะความเหงา

หรือแท้จริงแล้วการจากลาในครั้งนั้น...มันช่างสวยงามเกินไป

.......................................................................................

“ตอนที่เราไม่อยู่ใครเป็นคนปลอบภัทรเวลาฟ้าผ่าหรอ”

“ไม่มีใครปลอบทั้งนั้นแหละ แล้วก็ไม่ได้กลัวเสียงฟ้าผ่าด้วย”

“จริงหรอ...”

“อืม  อะ อะไรเล่า! ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลยนะ บอกว่าไม่กลัวก็คือไม่กลัวไง พัฒน์!พอแล้วหยุดขำเลยนะ”

“ก็ได้ๆ ไม่กลัวก็ไม่กลัวจ้า พ่อคนเก่ง"