Tell them who I am บอกเขาสิว่าผมคือ...

คนเป็นไม่ได้เป็น คนตายไม่ได้ตาย หากไม่เพราะหลงตัวเดินตามนางฟ้าตัวน้อยมา ชีวินหลังความตายของเขาคงไม่วุ่นวายเช่นนี้ แทนที่จะได้ไปรอเกิดใหม่ กลับต้องกลายเป็นร่วมภารกิจตามล่าหาเจ้าชายให้ 'ราพันเซล' แล้วไอ้เจ้าชายบ้านั่นไปมุดหัวอยู่ไหน และทำไมไอ้ผู้ชายปากมอมนี่จึงต้องเข้ามาข้องแวะวุ่นวายกับผมด้วย อย่าบอกนะว่านายคือเจ้าชายคนนั้น! ใครก็ได้บอกผมที นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!?

------------------

"...หยุดตอแหลได้หรือยัง"

มือที่กำลังทำทีเป็นขยี้ตาอยู่หยุดชะงัก ผมค่อย ๆ เงยหน้านองน้ำตาขึ้นมองคนพูด เมื่อกี๊นายพูดว่าอะไรนะ

"เอ่อ...เมื่อกี๊?"

"หูตึงเหรอ บอกว่าให้เลิกตอแหลได้แล้วไง พ่อฉันไปนานละ มายืนบีบน้ำตาต่อไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาหรอกน่า เพราะฉันคงไม่เห็นใจ"

อ...อ...ไอ้นี่มันอะไรกั๊นนน นายเป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่เนี่ย เพาะพันธุ์ฟาร์มสุนัขไว้ในปากหรือไง ให้ตายตั้งแต่เกิดมายันตายยันฟื้นเข้าร่างคนอื่นมา ผมยังไม่เคยเจอผู้ชายที่ปากหมาใส่ผู้หญิงได้เท่าคนตรงหน้าเลย

"น...นายกล้าดี ยังไงมาพูดใส่ฉันแบบนี้ฮะ!"

"เฮ้ ก่อนเริ่มวีน ช่วยเช็ดน้ำตาบนหน้าให้เรียบร้อยก่อนได้มะ หน้าตาดูไม่ได้เลยนะ"

“นาย!!!” ผมรีบยกมือปาดน้ำตาลวก ๆ จากนั้นจึงตวับสายตาไปหาคู่กรณีที่ยังคงยืนบื้อไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร โว๊ย ไอ้บ้า! ไอ้หน้าตากวนบาทาแบบนี้ขอซื้อต่อได้มะ? จะเอาไปกระทืบ ๆ ๆ ให้หายโมโห

“ไม่ต้องมองขนาดนั้น ฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองหล่อ ว่าแต่เธอเถอะ แกล้งบีบน้ำตาร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าพวกฉันทำไม ถ้าไม่อยากพูดถึง แค่บอกดี ๆ พ่อก็เข้าใจน่า”

“ฉ...ฉันไม่ได้แกล้งซักหน่อย มันสะเทือนใจจริง ๆ ต่างหาก”

“เหรอ? เอ้า เชื่อก็เชื่อ เอาที่เธอสบายใจละกัน แต่บอกไว้ก่อนนะว่า อย่าร้องไห้ต่อหน้าฉันอีก ฉันเกลียดผู้หญิงเวลาร้องห่มร้องไห้เป็นที่สุดเลย”

แล้วใครอยากให้นายรักไม่ทราบ!?