Mary Sue to Otome แมรี่ ซูตะลุยโอโตเมะ

แนะนำตัวละคร เราจะไม่มีภาพเราจะไปพร้อม ๆ กันให้พวกคุณจิ้นกันเองตามสะดวก
บทนำ

เราเติมโตมาในชนบทที่ห่างไกลจากตัวเอง พ่อของเราเปิดฟาร์มม้ายูนิคอร์น แม่เป็นชาวสวนเจ้าของทุ่งลาเวนเดอร์แสนสวย ทุก ๆ วันของเราถูกเติบเต็มด้วยความสุข ตื่นท่ามกลางเสียงม้าร้อง ยามเช้าช่วยแม่ทำงานบ้านและรดน้ำลาเวนเดอร์ ยามเย็นช่วยพ่อแปรงขนม้ายูนิคอร์นขี่มันไปรอบ ๆ ป่า และเคลิ้มหลับไปท่ามกลางกลิ่นหอมของทุ่งลาเวนเดอร์

จนกระทั่งวันหนึ่งมีชายหนุ่มผู้หนึ่งมาเยือน เขามาที่บ้านของเราและบอกว่าเราเป็นผ็มีพรสวรรค์ทางด้านเวทมนตร์ เขาปรารถนาจะให้เราไปเรียนที่โรงเรียนเวทมนตร์ชื่อดังฟรีและทำงานให้ทางพระราชวัง เราสอบถามแล้วแต่แม่และพ่อต่างเห็นด้วยที่จะให้เราไป

เราปฏิเสธชายผู้นั้นไป บอกว่าเราจะไปศึกษาด้วยตัวเองไม่ได้ยากจนขนาดนั้นเสียหน่อย

ในวัยเพียงสิบสี่ปีเราจึงจำเป็นต้องเดินทางไปเรียนที่เมืองหลวงด้วยเพกาซัสเพียงลำพัง ข้าวของทุกอย่างถูกเก็บไว้ในกระเป๋ามิติ

เราเจอเพกาซัสลูกหลงตัวนี้เข้าเมื่อหลายปีก่อน เราเลี้ยงดูและส่งเสียมันเป็นเพื่อนกันมาเสมอ

จนเรามารู้ทีหลังว่า เธอคือ อัลลิคอร์น…

รู้ตอนที่ชายผู้นั้นบอกเนี่ยแหละ…

โรงเรียนบอกว่าต้องการสัตว์เลี้ยงเวทมนตร์หนึ่งตัวเพราะฉะนั้นเราจะเอาเธอไปด้วย

“ไปกันเถอะ เนม่า สู่เมืองหลวง”

เรากำเส้นขนสีรุ้งอันฟูฟ่องของเนม่าแน่นเมื่อเธอออกตัวบินทำยานขึ้นสู่ท้องฟ้า แรกในยามเช้ามันก็แสนจะสบายแต่พอยามบายก็ร้อนมากเสียเธอก็อดเรียกร่มออกมาจากกระเป๋ามิติไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงยามเย็นที่เธอต้องเอาผ้าห่มออกมาเพื่อกันลมหนาว

ในที่สุดการตั้งมั่นที่ว่าจะไปถึงเมืองหลวงภายในวันเดียวก็จบลงที่เราต้องลงพื้นและจองคอกม้านอนไปพร้อม ๆ กับเนม่าเพื่อความประหยัด

Matcha