[Fic undertale au] หนีไม่ได้

แนะนำตัวละครกันหน่อย

ชื่อ อาคัส อายุ19
สูง 165
นิสัย จะนิ่งๆนิดๆ อ่อนโยนบางอะไรบ้างนิสัยมักไม่คงทีเพราะจะสลับไปมาเดียวดีเดียวร้าย

ผู้สร้าง : เน็ก ทู 

.

.

.

ชื่อ โลกิ 

เป็นแวมไพร์และเป็นผู้สร้างโลก Vampiretale

.

.

.

.

.

.

.

.

มันก็เหมือนอย่างทุกทีในแต่ละวัน ไม่มีอะไรเปลี่ยน ในโลกแต่ละโลก มันยังคงเป็นปกติ
.
.
.
แต่ว่า
.
.
ข้าสนใจโลกหนึ่งเป็นพิเศษ 
.
.
.
เป็นโลกที่ออกจะเหมือนยุคเก่าๆหน่อย ผู้คนเดินไปมาตามทาง เสียงทีลอยออกมาจากผู้คน มันทำให้รู้สึกปวดหัวและทำให้หูข้าชาไปหมด
.
.
.
.
ก็เลยหนีมาจากเสียงที่วุ่นวายจากตามท้องถนนมาที่แห่งหนึ่ง
.
.
.
มันเหมือนเป็นที่รวมความศรัทธาของคนที่นี้
.
.
.
"ชั่งน่าสนใจ" 
ข้ามองไปรอบๆห้องที่กว้างใหญ่อย่างช้าๆ มันก็มีความงดงามอยู่ในตัวของมัน
.
.
.
แต่ดูเหมือนจะมีคนเดินมาทางนี้
'จะให้ใครเห็นข้าไม่ได้'
เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็ขึ้นไปหลบอยู่ด้านบนของรูปปั้นแปลกๆ
.
.
คนที่เข้ามาเหมือนจะเป็นเด็กซะด้วยสิ เด็กคนนั้นนั่งลงตรงหน้ารูปปั้นแล้วเริ่มสวดอะไรบ้างอย่างออกมาเบาๆ
.
.
.
.
'หืม...?' ข้ามีความสนใจในตัวเด็กนั้นตั้งแต่ที่เดินเข้ามา ชุดด้านนอกที่เป็นผ้าคลุมสีขาวมีลายตรงสีนํ้าเงิน 
.
.
'รู้สึก ถูกใจซะแล้วสิ' ข้ายิ้มออกมาด้วยความยินดี
เมื่อคิดอยากจะได้มาครอบครองนั้นข้าก็ไม่รอช้า ค่อยๆบินลงไปด้านหลังอีกฝ่ายเบาๆไม่มีเกิดเสียงใดๆ
.
.
.
"เจ้าหนูจะเป็นไรไหมถ้าข้าอยากจะพาเจ้ากลับบ้านของข้านะ" 
.
.
ดูเหมือนจะทำให้อีกฝ่ายตกใจไม่น้อย แต่คนตรงหน้าก็ไม่มีอาการกลัวเลยสักนิดมีก็แค่ความตกใจและสงสัยในดวงตา
.
.
"นี้ๆ ข้าไม่ใช่ปีศาจหรอกนะ"
.
"แต่ข้าคิดว่าใช่"
.
คงเพราะการแต่งกายสินะ เฮ้อ... แค่ชอบแต่งแนวๆนี้ก็ถูกคิดว่าเป็นพวกปีศาจซะแล้ว
.
"ไม่ งั้นขอแนะนำตัวหน่อย ข้าชื่อโลกิ เป็นผู้สร้างโลกของ Vampiretale"
.
.
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มสับสน แต่ก็ชั่งเถอะ
.
"ได้โปรดมากับข้าเจ้าหนู" 
"ไม่มีวัน"
.
.
เฮ้อ... ทำไมชอบให้บังคับกันจังเลยให้ตายสิ
เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมดีๆข้าก็ต้องทำอะไรแบบนั้นอีกเช่นเคย

.

.

.

"ข้าไม่มีวันไปกับเจ้าแน่นอน"
อีกฝ่ายทำท่าป้องกันตัวสุดๆพร้อมกับหยิบอาวุธของตนออกมา
.
"เจ้าหนูข้าไม่อยากจะทำให้เจ้าเจ็บนะ" 
ข้าทำท่าทางเบื่อๆออกมา เพราะอะไรนะรึ นั้นก็คือ ข้าไม่อยากแสดงอีกด้านออกมานะสิ มันชั่งน่ารังเกียจ
.
.
แน่นอนว่าอีกฝ่ายโจมตีก่อน ข้าก็ได้แต่หลบไปมาด้วยใบหน้านิ่งๆ
.
"หยุดเถอะเจ้าหนูเธอจะทำให้ตนเองเจ็บเปล่าๆ"
.
"หึ ใครกันแน่ที่ต้องเจ็บ"
.
.
ข้าเริ่มหมดความอดทนจึงพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายเต็มแรงพร้อมกับยื่นมือออกไปบีบคออีกฝ่าย
.
เมื่อจับได้แล้ว ข้าก็กระชากเขาลงกับพื้นเต็มแรงที่มีแน่นอนว่ามันแรงมากจนอีกฝ่ายกระอักเลือด พื้นมีรอยแตกเป็นขนาดใหญ่
.
.
"เฮ้อ... ข้าแค่จะพาเจ้าไปเที่ยวแค่นั้นเองไม่มีอะไรอยู่ในเลยจริงๆทำไมไม่เชื่อ?" 
.
"อึก... นั้นก็เพราะ..." 
"เพราะข้าเป็นเหมือนปีศาจจากรูปกายภายนอกงั้นสิ" 
.
.
อีกฝ่ายค่อยๆมองขึ้นมาจนสบตาเข้ากับข้า
.
"ไม่... เพราะดวงตาเจ้า..."
'ดวงตาข้า?' หรือว่า!
.
.
ข้าหันไปทางที่มีกระจกหรือสิ่งที่ใช้แทนกันได้พวกที่สะท้อนเงา
ดวงตาข้า มัน
.
.
ดวงตาสีขาวที่ปกติกับกลายเป็นสีดำ ดวงตามันหดเล็กลงเหมือนแนวตั้ง ทำให้ดวงตามันเหมือน...

.

.

เมื่อข้าลดแรงลงทำให้อีกฝ่ายเห็นโอกาส เขาจึงออกแรงขาทั้งหมดถีบยอดหน้าข้าเต็มๆ 
นั้นทำให้ข้ากระเด็นออกจากตัวอีกฝ่ายไป
.
.
"ฮ่า! สมนํ้าหน้าเจ้า!" 
เขาค่อยๆลุกขึ้นนั่งพร้อมกับอาการไอเล็กน้อย
.
.
.
".... เจ้าหนู"
ข้าค่อยๆหันไปมองหน้าอีกฝ่ายช้าๆดวงตาจับจ้องมองอย่างโมโห
.
.
"อะไรกันแค่นี้เจ้าเจ็บงั้นรึ?"
เหมือนอีกฝ่ายจะล่อข้าจากในนํ้าเสียง
.
.
".... หึ หึๆๆ ไม่เลย"
ข้าลุกขึ้นยืนตัวตรงพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
.
.
"ปรากฏหน้าที่แท้จริงของเจ้าออกมาแล้วสินะ"
อีกฝ่ายมองข้าเข้มด้วยสายตาที่จริงจังสุดๆ 
.
.
"ปรากฏอะไร? ข้าก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว.... แต่"
.
.
เมื่อพูดเสร็จก็พุ่งเข้าหาอีกฝ่ายอีกครั้ง
.
"!!"
เขาตั้งท่าพร้อมกับฟาดอาวุธใส่อย่างไม่มีลังเล
.
ยังไงข้าก็หลบได้อยู่แล้ว แล้วไปยืนอยู่ข้างหลังอีกฝ่ายช้าๆและสงบนิ่ง
.
"ว่าแต่ เธอชื่ออะไร" 
.
.
สิ้นสุดเสียงอีกฝ่ายก็หันหลังกลับมาพร้อมกับฟาดอาวุธใส่อีกครั้ง
.
.
"ทำไมข้าต้องตอบเจ้า"
.
.
.
ครั้งนี้ข้าบินอยู่กลางห้องใหญ่ลอยตัวอยู่กลางอากาศอย่างนิ่งๆ
.
.
"เพราะข้าอยากรู้จักเจ้านะสิ"
.
.
"แต่ข้าไม่อยากรู้จักเจ้า" 
เขาทำสายตาเหมือนอยากจะฆ่าข้าให้ตาย อะไรกัน เป็นเด็กที่นิสัย... น่ารักน่าแกล้งซะจริง 
.
.
"เถอะน้า จะได้จดจำชื่อกันไว้ไม่ดีหรอก" 
ข้ามองเข้าไปในดวงตาเขา เป็นนักฆ่างั้นเหรอ ไม่แปลกใจเลย
.
.
"จำชื่อไว้มันจะมีความหมายยังไง เพราะยังไงคนที่ตายมันก็คือเจ้า"
.
.
"....."
ข้าไม่อยากเล่นถึงตายอยู่แล้วเจ้าหนู เพราะ ข้าอยากสนุกกับเจ้าให้มากกว่านี้ตั้งหาก

.

.

.

และไม่นานแสงก็เริ่มที่จะหายไป พระอาทิตย์เริ่มที่จะลาลับขอบฟ้า ในห้องใหญ่ที่ไว้รวมความศรัทธานั้น ความมืดค่อยๆกลืนกินเข้ามา 

.

.

"ดูเหมือนพระอาทิตย์จะตกดินซะแล้วละนะ" ข้ามองออกไปนอกหน้าต่างเล็กน้อยแล้วคอยหันกลับมาที่อีกฝ่าย ความมืด เป็นสิ่งที่ข้าชอบ 

.

.

"แล้วมันจะทำไม" 

.

.

'ทำไมงั้นเหรอ เดี๋ยวเจ้าก็รู้ สิ่งที่ข้าจะทำต่อไปนี้ยังไง' ข้ายิ้มกว้างให้อีกฝ่ายอีกครั้ง

.

.

"คิดว่าทุกอย่างมืดลงแล้วข้าจะแพ้เจ้างั้นสิ หึ จะดูถูกกันไปรึเปล่า เจ้าปีศาจ" 

.

.

"เลิกเรียกข้าอย่างนั้นสักที" 

.

.

"ทำไม? เจ้าไม่ชอบในความเป็นปีศาจของเจ้างั้นเหรอ" อีกฝ่ายก็ยังคงกัดและล่อข้าไม่เลิก 

.

 "ข้าไม่ใช่ปีศาจ เจ้าหนู" เมื่อสิ้นสุดการพูดข้าก็ไปปรากฏตัวตรงหน้าอีกฝ่ายอย่างใกล้ชิด 

.

.

"!!" ทันทีที่เขารู้สึกตัวก็ฟาดอาวุธใส่ร่างข้า ครั้งนี้ ข้าไม่หนีหรือหลบ ทำให้ร่างแยกออกเป็นสองพร้อมกับเลือดที่สาดกระจาย ทุกที่เต็มไปด้วยเลือดของข้าแน่นอนว่าตัวอีกฝ่ายด้วย 

.

.

 "...." ตามตัวอีกฝ่ายเต็มไปด้วยเลือดของข้า ข้ายังคงมองอีกฝ่ายไม่วางตา 

.

"จบสักที" 

.

"เจ้าคิดว่าข้าตายแล้วใช่ไหมเจ้าหนู" รอยยิ้มของข้าไม่ได้หายไปจากใบหน้าเลยสักนิด พร้อมกับมือของข้าจับลงไปที่ไหล่อีกฝ่ายทั้งสองข้างแล้วออกแรงบีบ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ต้องบอกว่าน่ากลัวมาก 

.

.

"หึก!!!"

.

.

"ตาข้าแล้ว" เมื่อพูดจบข้าก็ออกแรงจับโยนอีกฝ่ายไปกระแทกกับรูปปั้นสุดแรง 

.

.

"อะ!!" อีกฝ่ายถึงกับกระอักเลือดออกมาแรงเพราะแรงที่ข้าใช้มันเยอะมาก ขนาดรูปปั้นยังเกิดรอย 

.

ร่างกายเริ่มกลับมาเป็นอย่างเดิม รอยแผลที่อีกฝ่ายทำไว้มันหายไปเหมือนไม่ได้เกิดขึ้น "หึๆๆ" 

.

.

"ไอ้... เจ้า.... ปีศาจ...." อีกฝ่ายยังคงไม่สลบไปในทันที ทนเก่งเหมือนกันนี่ 

.

ข้าค่อยๆเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายช้าๆและเป็นจังหวะ รอยยิ้มยังคงอยู่ 

.

.

 "เจ้าก็อึดใช่ได้นี่เจ้าหนู" ข้าก้มมองอีกฝ่ายนิ่งๆ มองดูร่างกายอีกฝ่ายที่เริ่มขยับไม่ไหว แต่ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมง่ายๆ ยังคงจับอาวุธแน่นพร้อมกับยังคงมองมาที่ข้าเข้ม 

.

.

"เจ้าเป็นพวกไม่ยอมง่ายๆ ว่างั้น?" 

.

"ไป... ลง... นรก... ซะ..." 

.

"ถ้าข้าลง ข้าก็จะพาเจ้าไปด้วย" 

.

.

.

ข้าค่อยๆจับร่างอีกฝ่ายขึ้นมา ร่างนั้นลอยเหมือนตุ๊กตา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแทบจะไม่ไหวแล้วก็จับไปวางไว้ที่แท่งบูชา ตอนนี้ในห้องแห่งนี้เต็มไปด้วยเลือด ของข้า 

.

"อาคัสโทษทีที่ข้าเข้ามาขัดในเวลาสวดมนต์แต่ นี้มันเวลา..." ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกก็ปรากฏผู้มาเยือนซะแล้วสิ 

.

"ไซ...ทัส..."

.

.

"อาคัส!!!" อีกฝ่ายพยายามเข้ามาจัดการข้า คงตกใจสินะที่เห็นเลือดเยอะขนาดนี้ 

.

"ปล่อยมือนั้นออกจากอาคัสเดี๋ยวนี่เจ้าปีศาจ!!" ไม่มีความลังเลเลยสินะที่จะ ฆ่าข้าอีกคน แต่ ใครจะมาขัดข้าไม่ให้พาเด็กคนนี้ไปไม่ได้ 

.

"อยู่นิ่งๆไปซะเจ้าหนูเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเจ้า" 

.

ข้าดึงอาวุธของเจ้าหนูที่ชื่ออาคัสออกมาพร้อมกับโยนใส่อีกฝ่ายทันที ความเร็วและแรงของอาวุธมันทำให้อีกฝ่ายตั้งตัวไม่ทัน จนอาวุธของเพื่อนแทงเข้าใส่ไหล่แล้วลอยไปติดผนังห้อง 

.

.

"อ็ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!" 

.

"ไซทัส!!!" 

.

"เอาละเราต้องไปกันเลย ตกลงเจ้าชื่อ อาคัส สินะ ยินดีที่ได้รู้จัก" ข้าอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมาช้าๆ ยังไงก็ไม่มีแรงพอที่จะขยับได้อยู่แล้ว 

.

.

ข้าใช้กรงเล็บข่วนใส่อากาศจนทำให้เกิดรอยแผลขนาดใหญ่ มันคือทางไปโลกอื่นที่ข้ามักใช้ในบ้างครั้ง รวมไปถึงทางกลับบ้านด้วย 

.

.

.

"อะ อาคัส" 

.

"ขอรับตัวเด็กคนนี้ไปละนะ" 

.

.

เมื่อสิ้นเสียงรอยแผลขนาดใหญ่ก็ปิดตัวทันที ร่างของคนทั้งสองก็หายไปในความมืด 

.

.

"ป๋าแกสเตอร์คงจะดีใจมากแน่ๆ ที่ข้า นำสิ่งนี้ไปให้ หึๆๆ" 

.

รอยยิ้มที่มีเขี้ยวแหลมคมนั้น ทำให้เจ้ารู้สึกขนลุกพร้อมกับความหนาวที่เข้าไปถึงกระดูก ชีวิตของเขา คงเหมือนอยู่ในนรกแน่ๆ 

.

แต่ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าตายแน่นอน อยู่กับพวกเรา แล้วเธอ จะรู้สึกติดใจในคมเขี้ยวนั้น เจ้าหนูอาคัส

.

.

.

.

.

[จบ]