ตำนานรักอสูรน้อย (แฟนตาซี)

สวัสดีค่ะ แนะนำกันสักเล็กน้อย 

ตำนานรักอสูรน้อย เป็นนิยายวาย เรื่องแรกของไรต์ 

เรื่องนี้เป็นเรื่องแยกจาก "มนต์มณีจันทราทั้งภาค 1และ ภาค 2" 

ใครเคยอ่านจะรู้จัก องค์อิสเรศ เป็นอย่างดีว่าเป็นใคร 

คราวนี้ไรต์ขอถ่ายทอดความรักอันบริสุทธิ์ในรูปแบบของวายกันบ้าง แอดเฟรนเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ 

******

ทำความรู้จักกับตัวละครสักนิดนะคะ เพื่อความสนุก และฟินไปทั้งภพ

องค์อิสเรศ

เทพผู้เป็นทายาทบัลลังก์ปรโลก บุรุษผู้เคร่งครัดในกฎระเบียบ สุภาพอ่อนน้อม 

ในขณะเดียวกันก็ดุดันแข็งกระด้างในบางที 

คือความหวังสุดท้ายของโลกแห่งความตาย เพราะผู้เป็นใหญ่กำลังจะสละบัลลังก์ 

แต่เขาไม่ปรารถนาจะครองความยิ่งใหญ่ หากแต่ปรารถนาที่จะเป็นเทพน้อยผู้รับใช้เช่นนี้ชั่วกัปล์ฯ 

และเพราะความดื้อดึงที่จะไม่รับตำแหน่ง เขาจึงหนีไปหลบพักใจและป่าหิมพานต์คือความสวยงามที่ทำให้สงบได้

หากแต่สถานที่แห่งนี้กลับพลิกผันชีวิตไปตลอดกาล

อสุเรส 

อสูรน้อยเยาว์วัย เหย่อหยิ่งจองหองในฐานันดรแห่งตน เหยียดหยันต่อความสูงศักดิ์แห่งเหล่าเทพ 

แต่เขาผู้มีใบหน้างดงามราวกับสตรี ผิวพรรณขาวผ่องมิเหมือนชายชาตรี ผมยาวขาวโพลน 

อสูรผู้มีสองร่าง ร่างหนึ่งคือความงดงามสลักเสลาแห่งเรือนกายดั่งเทพ และอีกหนึ่งร่างที่แท้จริงแห่งอสูร

อสุเรสเป็นเจ้าเหนือหัวแห่งพิภพอสูร ด้วยว่าบิดาสิ้นชีพไปจึงเพียงเขาคนเดียวที่เป็นทายาทบัลลังก์

ทว่าพิภพอสูรถูกตัดขาดจาก 3 ภพ ห้ามเหยียบย่างข้ามไปยังภพอื่นๆ 

นั่นเพราะเกิดจากอดีตกว่าพันๆ ปี ที่ทำให้อสูรกับเหล่าเทพกลายเป็นอริศัตรูกันชั่วกาล

แต่ตำนานจะไม่เป็นเช่นนั้นอีก และจะเปลี่ยนไปตลอดกาลเมื่อความรักก่อเกิดข้ามภพ ทลายกำแพงความเกลียดชังจนสิ้นซาก แต่ถึงอย่างไรเสีย เขาก็เกลียดเทพ 

****

“ปล่อยฤา เจ้าใคร่รู้ว่าเราเป็นใครหมายจักมาหยั่งอีกครา คิดว่าเราจักยอมฤา แต่ก็มิแน่เจ้าลองอ้อนวอนดูอีกสักคราเผื่อว่าเราจักใจอ่อน”

                “นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าฝันไปเสียกระมัง เทพบุตรผู้ต่ำต้อยด้อยค่า” ต่ำต้อยกระนั้นฤา เมื่อสดับคำมิบังควรองค์อิศเรศจึงตวัดพระพาหา (แขน) แกร่งโอบกอดร่างโปรงแนบแน่น ก่อนจักรั้งลงไปนอนแลพลิกเจ้าอสูรน้อยไว้ใต้ร่าง ทาบทับด้วยพระวรกายสูงใหญ่แน่นหนา พระหัตถ์แกร่งจับข้อมือทั้งสองข้างของเจ้าอสูรตรึงลงไปบนแท่นบรรทม ไอร้อนจากพระอุระส่งผ่านไปยังเจ้าอสูรจนแทบหายใจมิได้ พักตร์งามอยู่ห่างเพียงธุลีผ่าน

                “เจ้าจักทำอันใด ปล่อยข้าบัดเดี๋ยวนี้” อสูรน้อยเอ่ยถามน้ำเสียงแสนเบาด้วยว่ามิกล้าแม้นแต่จักให้ลมหายใจรดริน

                “เจ้าว่าเราต่ำต้อยด้อยค่า แลเจ้าเล่าอสูรผู้เกรียงไกรทรงบารมีมิต่างด้วยเหล่าเทพกระนั้นฤา เช่นนั้นแลก็ดิ้นรนให้หลุดไปจากปราการณ์แห่งเราไปให้ได้เถิด” เมื่อทรงตรัสจบเจ้าอสูรจึงพยายามดิ้นรนสะบัดข้อมือให้หลุด ทว่าหัตถ์หนาช่างแข็งแกร่ง วรกายหนาทาบทับราวกับมิให้ขยับเคลื่อนไหว เจ้าอสูรได้แต่กัดฟันแน่นมิกล้าเอ่ย

                “ปรารถนาหยั่งรู้ว่าเราคือผู้ใดฤาอสุเรศน้อย ดวงจิตแห่งเรามิมีวันที่ผู้ใดจักหยั่งถึงผ่านทางดวงเนตรแห่งเราได้ดอก แต่มีอีกหนึ่งวิธีที่จักทำให้เจ้าได้รู้แม้นกระทั่งชาติกำเนิดแห่งเรา”

                “ข้าบอกให้เจ้าปล่อยข้า เจ้ามันเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ ข้ามิปรารถนารู้ชาติกำเนิดอันต่ำต้อยของเจ้าอีก...” ยังมิทันได้จบคำดี เจ้าอสูรน้อยก็ต้องตกตะลึงเมื่อริมฝีปากบางราวกับอิสตรีนั้น ถูกประทับจุมพิตจากมหาบุรุษแปลกหน้าอย่างจาบจ้วง

****

เครดิตรูปนี้หามาจากกูเกิ้ลนะคะ 

รูป คริสวู มาจากหนังค่ะ 

ขอบคุณทั้งสองภาพด้วย ไรต์ใช้ในการประกอบการเขียนนิยายเท่านั้น 

ไม่ได้นำไปจัดจำหน่ายหรือทำเพื่อการค้าแต่อย่างใด