อิหยังวะ? [KookV]

“อิหยังวะ”

“น้องแท! นี่มันอะไรกัน ทำไมเกรดหนูถึงตกขนาดนี้ หื้ม?” ชายวัยกลางคนตะโกนลั่นบ้าน หลังจากได้ไปประชุมผู้ปกครองของทางโรงเรียนของลูกตัวแสบมา ก่อนจะรีบเดินตรู่ขึ้นบันไดมาหาลูกชายตัวแสบที่ห้อง ที่กำลังนอนเล่นคอมพิวเตอร์โดยใส่หูฟังครอบหูไว้ทั้งสองข้างอยู่บนเตียงใหญ่อย่างสบายใจเฉือบ

“…หื้ม? อ..เอ้าป๊า มาตอนไหนน้องแทไม่เห็นได้ยินเลย” แทฮยองที่กำลังเพลิดเพลินกับสิ่งตรงหน้า ก็ได้ละสายตาออกมาสนใจกับบุคคลที่มายืนจ้องหน้าคิ้วขมวดใส่เขา ก่อนจะรีบถอดหูฟังทั้งสองข้างออก และตั้งใจฟังคนตรงหน้าพูด

“ต่อไปนี้ป๊าจะไม่ซื้อของให้อีกแล้วนะ ถ้าหนูยังทำตัวแบบนี้” เมื่อป๊าพูดจบ แทฮยองรีบคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ ก่อนจะทำปากยู่แล้วโวยวายอย่างกับเด็กๆที่ถูกขัดใจ

“ป๊า!!! ไม่ได้นะ ถ้าป๊าไม่ซื้อของให้น้องแทอีก น้องแทจะไม่ยอมไปเรียน” เด็กน้อยตรงหน้าของชายวัยกลางคนตอนนี้เริ่มกอดอกเชิ่ดหน้าหนีคนตรงหน้าทันที ก่อนจะใช้ฟันหน้ากัดริมฝีปากล่างเพื่อระบายความโกรธ เพื่อรอให้อีกฝ่ายเป็นฝ่ายมาง้อเหมือนในทุกๆครั้ง แต่ทว่าตอนนี้...

“นั่นมันแกเรื่องของแก เพราะต่อไปนี้ป๋าจะตัดหางปล่อยวัดแกแล้ว” คนที่นั่งเชิ่ดหน้าอยู่รีบหันหน้ากลับมาทางเดิมทันทีเมื่อจบประโยคคำพูดของคนตรงหน้า อะไรกัน ป๊าเปลี่ยนไป ป๊าไม่รักน้องแทแล้ว..

“ฮือออ ป๊าใจร้ายง่ะ น้องแทแค่เรียนวิชาการไม่เก่งเอง แต่กิจกรรมน้องแทเก่งนะ ..(ฮึกๆ)” เด็กน้อยตรงหน้าของเขาเริ่มมีน้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้ม นั่นทำให้เขาอยากจะเข้าไปกอดปลอบใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนยิ่งนัก แต่เพื่อดัดนิสัยเจ้าลูกขี้เกียจคนนี้ เขาจึงได้แต่ทนดูลูกชายในดวงใจร้องโฮ ก่อนจะพูดอะไรออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น ถึงแม้จะฟังไม่รู้เรื่องก็ตาม

“ไม่รู้แหละ ถ้าเกรดเทอมนี้ลูกไม่ดีขึ้น ก็ไม่ต้องมาคุยอะไรกับป๊าอีก!” เมื่อเขาเห็นว่าตัวเองเริ่มจะใจอ่อน เขาจึงรีบตัดบทสนทนาทั้งหมด ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยทิ้งลูกชายร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียงดังเดิม

“ฮือออ ป๊าไม่รักน้องแทแล้ว~ น้องแทจะไปฟ้องม๊า!”

(ทางด้านป๊าของแทฮยอง)

ในห้องที่มีชายวัยกลางกำลังนั่งก้มหน้าโดยใช้มือทั้งสองข้างกุมประสานกันแน่นอยู่บนปลายเตียง โดยมีภรรยาของเขาคอยนั่งรับฟังเหตุการณ์เมื่อสักครู่อยู่ข้างๆ ในความคิดภายในจิตใจที่ปลดปล่อยออกมาเพื่อระบายความอึดอัดในใจให้คนข้างๆฟัง...

“คุณรู้ใช้ไหมที่ผมทำไปทั้งหมดเพราะผมรักลูก” ชายวัยกลางคนที่กำลังก้มหน้าอยู่ ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าภรรยาที่กำลังนั่งรับฟังเขาอยู่ข้างๆ โดยคอยใช้มือทั้งสองข้างโอบไหล่เชิงให้ผู้ที่เป็นสามีรู้สึกผ่อนคลาย ก่อนจะยิ้มสิ่งยิ้มบางๆให้

“ค่ะ ฉันรู้ว่าที่คุณทำไปทั้งหมดก็เพื่อลูก แต่คุณก็ต้องเข้าใจลูกด้วยนะคะ เขาไม่เก่งทางด้านนี้” ผู้เป็นภรรยาพยายามใช้เหตุผลในการพูดกับคนข้างๆที่มีสีหน้าที่ซีดเป็นไก่ต้มให้ลดความคิดเรื่องที่หนักใจลงบ้าง

ทางฟังของแทฮยองที่จะเขามาฟ้องเรื่องที่เกิดขึ้นกับม๊าผู้ที่ตามใจเขาทุกอย่าง แต่เขาก็ต้องหยุดอยู่ที่หน้าประตู เมื่อได้ยินเสียงใหญ่ที่คุ้นหู ป๊าหรอ? เขาจึงค่อยๆยืนเงี่ยหูฟังที่ช่องประตู หวังจะได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่อย่างระมัดระวัง ไม่ให้คนข้างในห้องรู้

“ผมก็อยากจะเข้าใจนะ แต่ถ้าพวกเราไม่ได้อยู่กับเขาล่ะ น้องเขาจะใช้อะไรหาเลี้ยงตัวเอง ผมไม่ได้ห้ามนะถ้าลูกจะเลือกกิจกรรม แต่การเรียนก็สำคัญ ยิ่งเกรดแบบนี้จะไปหางานที่ไหนได้”

“คุณรู้ใช่ไหมว่าบริษัทผมก็จ้องจะมีคนแก่งแย่งแก่งชิงตำแหน่งประธานต่อจากผม ยิ่งถ้าผมให้ลูกขึ้นไปเป็นประธานต่อจากผมแล้วละก็ ลูกจ้างบางคนคงจะต้องไม่พอใจแน่ๆ เพราะนิสัยของลูกก็ไม่ค่อยจะมีใครปลื้มสักเท่าไหร่ด้วย”

“ใจเย็นๆนะคะ เดี๋ยวสักวันลูกก็ต้องเข้าใจคุณแน่ๆค่ะ แค่ตอนนี้เขายังมีวุฒิภาวะที่ต่ำเกินไป” ภรรยาที่เงียบไปได้สักพักก็ได้เอ่ยคำพูดขึ้น โดยที่มือที่กำลังโอบกอดอยู่นั้นได้เลื่อนลงไปกอบกุมมือหนาที่กำลังกำแน่นจนมือทั้งสองข้างสั่นสะเทือน น้ำตาของผู้เป็นสามีได้ไหลรินลงมาเมื่อปัญหาที่ถูกเก็บกดมานาน ได้ถูกระบายออกไป

“ผมรักลูกมากนะ แต่พอเห็นเขาร้องไห้วันนี้ ใจของผมแทบจะแตกสลายลงไปกับพื้นเลย” ผู้ที่กำลังก้มหน้าซ่อนน้ำตาของตัวเองเอาไว้ได้พยายามพูดให้ออกเสียงชัดที่สุด จนทำให้น้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นคลอทำให้ผู้ที่แอบฟังสนทนาอยู่นั้นรู้ว่าป๊าของเขากำลังร้องไห้เพราะ.. เขา

แทฮยองจึงรีบวิ่งหันกลับไปที่ห้อง ก่อนจะรีบล็อกประตู ใส่หูฟัง และนั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่ตรงขอบเตียง น้ำตาที่ไหลออกมามาทำให้เขานึกถึงชายในห้องเมื่อสักครู่ ป๊าที่คอยดูแลเขา ใจดี และร่าเริงตลอด เขาไม่เคยคิดว่าป๊าก็เก็บเรื่องเครียดเอาไว้มากมาย ยิ่งเรื่องที่ทำให้ป๊าของเขากับต้องเสียใจขนาดร้องไห้ออกมาก็เป็นเพราะเขา

แทฮยองรีบใช้แขนขึ้นมาปาดน้ำตาบนใบหน้าของตนออก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมา และเปิดเข้าไปที่แอพพริแคชั่นสีเขียวยอดฮิตอย่างไลน์ขึ้นมา ก่อนจะส่งข้อความหาเพื่อนเพื่อขอคำปรึกษา

“BT Avenger”

Tae95: ทุกคน~ เค้ามีปัญหา

            ฮือออ~

          2read 20:25

Jimmine: แทแทเป็นอะไร?   

                             20:25

JuStHoPe: เป็นไรวะ เล่าดิ้

                              20:26

                                                                                                         Tae95:เค้าอยากทำให้พ่อภูมิใจง่ะ

    เกรดเค้าแย่มากๆ พ่อของเค้าผิดหวังมากๆเลย

มีอะไรพอแนะนำได้ไหม ฮือออ~

2read 20:27

Jimmine: แทแทก็ต้องตั้งใจเรียน ตั้งใจฟังที่ครูสอน

                และก็ขยันส่งงานครูอ่ะ

                                                   20:28

Tae95: เค้าฟังครูที่โรงเรียนไม่เข้าใจจริงๆง่ะ

มันงงตั้งแต่เค้าเข้ามาเรียนแล้ว

 2read 20:28

JuStHoPe: เรียนพิเศษดิ้ว่ะ ติวเตอร์ไรเงี้ย ถ้าขี้เกียจก็จ้างให้เค้ามาสอนที่บ้าน

                   หรือที่ร้านแกแฟ แล้วแต่มึงเลือกอ่ะ

                                                20:29

Tae95: แล้วเราจะจ้างเค้าที่ไหนอ่ะ

2read 20:29

JuStHoPe: ในเน็ตไง ลองไปหาดู แต่ถ้ามึงขี้เกียจหา

      รุ่นพี่กูเค้ากำลังหาเงินส่งตัวเองเรียนอยู่อ่ะ

                สนใจไหมว่ะ พี่เค้าก็เรียนฉลาด สอดได้เกรด4ทุกเทอมอ่ะ

                                                                                            20:30

Tae95: งั้นติดต่อให่หน่อยซิ่ ให้มาสอนที่บ้านเค้าเลย

วันพรุ่งนี้เป็นไง วันเสาร์พอดีด้วย

เรื่องเงินไม่มีปัญหา

1read 20:31

JuStHoPe: เออ เดี๋ยวกูบอกให้

20:31

เมื่อจบจาการสนทนาคนร่างบางที่นั่งร้องไห้อยู่เมื่อสักครู่ก็รีบลุกขึ้นยืน กระโดดโลดเต้นไปมาราวกับกดบัตรคอนเสิร์ตบังทันได้โดยที่ไม่นก ก่อนจะเดินยิ้มร่าเดินไปอาบน้ำทันที โดยไม่สนใจข้อความที่ถูกส่งมา

‘ติ้ง!’

JuStHoPe: แทฮยอง กูติดต่อพี่เค้าละนะ พี่เค้าบอกว่าได้แต่ถึงยังไงก็ระวังมีปัญหาอะไรก็รีบทักมาบอกบ๊ายบวก เด็กกระโปก ไปตีป้อมแปป

:)

“ถึงตากูสักที”

 

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ฟิคเรื่องนี้ถูกสร้างมาจากความงง ดังนั้นมันก็จะอิหยังวะหน่อยๆ"

CR.SQW