เกมรักร้ายพันใจซาตาน

โดย...ศิริภัสสร

           กวินภพหันมามองหญิงสาวที่นอนเงียบๆ อยู่บนเตียงด้วยดวงตาเรียบเฉย ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เมื่อแต่งตัวเสร็จ ต่างจากภายในที่มันยังไม่สงบเลยแม้จะได้รับการปลดปล่อยไปแล้วก็ตาม มือเรียวใหญ่ล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบธนบัตรสีเทาออกมาปึกหนึ่ง แล้วเดินไปวางเงินจำนวนนั้นลงบนโต๊ะข้างเตียงเงียบๆ ในขณะที่ชนิกานต์มองตามการกระทำนั้นของอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ

            “คุณกลับเองได้มั้ย” กวินภพถามเสียงเรียบอย่างห่างเหินยิ่งนัก

            “ผมมีธุระ”

            “ค่ะ” ชนิกานต์ตอบเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

            “ส่วนเงินนั่น ผมให้คุณ”

            “ให้ทำไมคะ ฉันไม่...” ชนิกานต์พยายามปฏิเสธ เพราะเธอไม่ได้อยากได้เงินของเขาสักนิด แต่เขาก็ชิงพูดขัดขึ้นมาซะก่อน

            “เอาไปเถอะน่า” กวินภพบอกอย่างรำคาญ ทำให้คนฟังเงียบเสียงลงโดยอัตโนมัติ

            “ผมไปนะ” กวินภพบอก ก่อนจะหมุนร่างจากไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ชนิกานต์มองตามด้วยความรู้สึกสับสน ก่อนจะเหลือบไปมองเงินที่ถูกวางทิ้งอยู่บนโต๊ะด้วยความงงงัน เธอเอื้อมมือไปคว้าเงินจำนวนนั้นมา แล้วนับดูอย่างไม่ค่อยสนใจนัก

            “หมื่นหนึ่ง...ทำไมเขาให้เงินเรามากมายขนาดนี้นะ” ชนิกานต์พึมพำ แล้วเลื่อนกายลงไปที่พื้นห้องข้างๆ เตียง แต่ทันทีที่ขยับลงไปยืนข้างเตียง ก็ทำให้รับรู้ความผิดปกติของร่างกายที่เกิดขึ้นแทบจะทันที 

*****************************************************************************************

             “มาหาผมที่นี่ทำไม” กวินภพถามอย่างไม่พอใจทันที

            “คือ...ทราย...” ชนิกานต์พูดอย่างตะกุกตะกักเมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของเขา ไม่กล้าแม้กระทั่งเงยหน้าขึ้นมองหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายได้แต่ก้มมองปลายเท้าของตนเองเท่านั้น

            “อย่ามาหาผมที่นี่อีก ผมไม่ชอบ” กวินภพกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ แล้วบอกเสียงเย็น หมุนร่างกลับเมื่อพูดจบ เตรียมจะก้าวจากไป แต่คำถามของหญิงสาวทำให้เท้าแข็งแรงภายใต้รองเท้าผ้าใบราคาแพงหยุดชะงักอยู่กับที่

            “ทำไมคะ ทำไมทรายมาหาคุณที่นี่ไม่ได้คะ”

            “ผมไม่ชอบ” กวินภพบอกห้วนๆ

            “ได้ค่ะ...ทรายจะไม่มาหาคุณที่นี่อีก...แต่ขอทรายโทร.หาคุณได้มั้ยคะ”

            “ไม่ต้องโทร.ไม่ต้องส่งข้อความ ไม่ต้องอะไรทั้งนั้นแหละ”

            “ทำไมคะ...คุณไม่ว่างเหรอคะ ถ้าคุณไม่ว่าง...” ชนิกานต์พูดไม่ทันจบ ชายหนุ่มก็ขัดขึ้นซะก่อน

            “ไม่เข้าใจความหมายของผมรึไง”

            “เข้าใจ? เข้าใจอะไรคะ” ชนิกานต์ทวนคำพูดของเขาอย่างงงงัน

            “อย่ามายุ่งกับผมอีก” กวินภพเน้นเสียงบอกให้คนฟังได้ฟังชัดๆ อย่างจงใจ

            “หมายความว่าเรา...” ชนิกานต์แทบไม่ได้ยินเสียงของตนเอง หัวใจตอนนี้มันเริ่มแป้วอีกครั้ง

            “หมายความว่าคุณอย่ามายุ่งวุ่นวายอะไรกับผมอีก ได้ยินชัดรึยัง” กวินภพบอกอย่างเลือดเย็น ก่อนที่หญิงสาวจะได้พูดจบด้วยซ้ำ

            “เราจะเลิกกันเหรอคะ” ชนิกานต์ถามเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน หัวใจตอนนี้มันเริ่มเต้นช้าลงจนแทบหยุดเต้น รอคอยคำตอบที่กำลังจะหลุดออกจากปากสีสดของเขาอย่างใจจดใจจ่อ

            “เลิก?” กวินภพเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับทวนคำพูดของเธออย่างหยันๆ

            “เราใช้คำนั้นไม่ได้หรอก เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันถึงขั้นนั้น คนที่จะใช้คำนั้นได้ก็คือคนที่เคยเป็นแฟนกันเท่านั้น”

            “แล้วเรื่องคืนนั้นมันไม่ได้มีความหมาย...” ชนิกานต์พยายามพูด แต่ก็พูดมันออกมาไม่จบประโยค ด้วยความสะเทือนใจเมื่อเริ่มเข้าใจความหมายในคำพูดของเขา

            “น่ารำคาญจริง...ผมจะบอกความจริงให้ก็ได้ ที่ผมเข้าหาคุณก็เพราะผมกับเพื่อนพนันกันเล่นๆ เท่านั้นแหละ และตอนนี้ผมก็ชนะพนันแล้ว เรื่องทั้งหมดก็จบแค่นั้น...ทีนี้เข้าใจรึยัง ถ้าเข้าใจแล้ว ก็ไม่ต้องมาหาผมที่นี่อีก ไม่ต้องโทร.ไม่ต้องส่งข้อความหาผมอีก เข้าใจนะ ส่วนเรื่องคืนนั้น...มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับผมสักนิด อีกอย่างผมก็จ่ายเงินค่าตัวคุณไปแล้วไง” กวินภพพูดอย่างเลือดเย็น

***************************************************************************************

           “ใส่ไม่ถอดเลยนะชุดนี้จะใส่ยันพรุ่งนี้เลยรึไง ไอ้ล็อกชมหน่อยเป็นไม่ได้”

            “ตกลงคุณจะลงไปทานอาหารเย็นมั้ยคะทุกคนรอคุณอยู่” ชนิกานต์ไม่สนใจคำพูดประชดของเขา กลับถามไปอีกเรื่อง

            “ที่ไปแปลงโฉมคราวนี้เพราะไอ้ล็อกรึเปล่า”

            “เปล่าค่ะ”

            “แล้วเพราะใครล่ะถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ล็อก เห็นสนิทกันมากนี่ ชอบมันล่ะสิ”

            “ถ้าคุณไม่ทานอาหารเย็น เดี๋ยวฉันลงไปบอกทุกคนนะคะทุกคนจะได้ไม่ต้องรอ” ชนิกานต์หมุนร่างเตรียมก้าวจากไป แต่ไม่ได้ทันจะได้ก้าวไปไหน ลำแขนนุ่มก็ถูกดึงแล้วกระชากจนร่างบางหมุนคว้างกลับมาปะทะกับร่างแกร่งเต็มแรงเพราะแรงกระชากไม่เบามือนักของอีกฝ่าย

            “คุณนี่เสน่ห์แรงใช้ได้นะ ไอ้มอ’ไซค์นั่นแล้วยังไอ้ล็อกอีก คุณมีอะไรดีนักหนา ผู้ชายถึงชอบนัก ผมขอลองหน่อยสิ” กวินภพบอกพร้อมกับรัดร่างบางแน่นเข้า ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาใกล้หน้านวลอย่างคุกคาม หญิงสาวรีบเบี่ยงหน้าหนีทันที พร้อมกับเอ่ยเสียงสั่น

            “อย่าค่ะ ปล่อยฉัน”

            “ไอ้ล็อกมันได้ลองยังล่ะ มันถึงได้ชอบ” เพราะความหึงหวงทำให้เขาพูดอะไรร้ายๆ ออกไป

            “คุณลีก!” ชนิกานต์เรียกอีกฝ่ายอย่างนึกไม่ถึงว่าคำพูดแบบนั้นจะหลุดออกมาจากปากของเขา

            “เรียกทำไมจี้ใจดำใช่มั้ยล่ะ” กวินภพพูดอย่างพาลๆ ปากสีสดแทบจะแตะกับปากนุ่ม เมื่ออีกฝ่ายสะบัดหน้ากลับมามองเขาอย่างตกใจแบบนั้น

            “ปล่อยค่ะ ฉันจะลงไปข้างล่างเดี๋ยวทุกคนรอ” ชนิกานต์บอกเสียงสั่นเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทางด้วยความหวาดหวั่น ลมหายใจร้อนๆ ที่ปะทะกับหน้านวลทำให้เธอรับรู้ถึงกรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ระเหยออกมาจากลมหายใจของเขาได้ไม่ยาก

            “นี่คุณดื่มเหล้ามาเหรอคะ”

            “ทำไม เดี๋ยวนี้รังเกียจผมแล้วเหรอ ถามจริงที่คุณอยากเปลี่ยนตัวเองเนี่ยเพราะใครกันผมรึว่าไอ้ล็อก” กวินภพไม่ตอบคำถามนั้นของเธอ กลับพูดเสียงเยาะ

            “ปล่อยค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” ชนิกานต์รีบบอก

            “ใครจะมาเห็นก็ช่างสิ ผมไม่สนทั้งนั้นแหละ” กวินภพบอกอย่างไม่ยี่หระสักนิด กดจมูกลงกับแก้มนวลหนักๆ เพราะอดใจไม่ไหวอีกต่อไป

            “ปล่อยค่ะ ปล่อยฉัน!” ชนิกานต์เบี่ยงหน้าหนีเป็นพัลวัน พร้อมกับร้องสั่งให้เขาปล่อย แต่อีกฝ่ายไม่คิดจะทำตามสักนิด

ปล . e book มีวางจำหน่ายแล้วจ้า 

แฟนเพจของไรต์เองจ้า

เริ่มอัปใหม่อีกครั้ง 14/03/2561