เหมือนว่าจะเลือนราง

เขา...ภีรพัฒน์...แฝดพี่ผู้สูญหาย
เธอ...ภาราดา...หญิงสาวผู้ใช้ความทรงจำเยียวยาลมหายใจ
และเขา...ภีรพงศ์...ผู้เก็บงำความลับและต้องการครอบครอง

..............................................................

...มั น ค ง จ ะ ดี...

ถ้าการจากลาของเรา
...ลาจาก...
เพราะเราเลิกรักกันแล้ว
...ไม่เลย...
เราลาจากทั้งที่ยังรัก
ยังรู้สึกรัก
และยังคงรัก
.........
มันคงจะดีเสียกว่า...ถ้าเราลาจากเพราะเราเลิกกัน เราไม่ได้รักกันอีกแล้ว
.........
มันช่างเป็นความเจ็บปวด แต่มันก็งดงาม
บางคราอยากจะหยุดลมหายใจ แต่เรากลับยังต้องการหายใจ
อยากจะเลิกรัก แต่มันยังคงรัก
.........
ครึ่งๆกลางๆ
การจากลาที่คนตายไม่เจ็บปวด
แต่คนที่อยู่ต้องเจ็บปวด
แต่คิดอีกที
ถ้าคุณรับรู้ได้...คุณคงเจ็บปวดยิ่งกว่า
เพราะคนที่คุณรักยังตกอยู่ในห้วงเวลาแห่งฝันร้าย
ถ้าเลือกได้ ฉันเชื่อว่าคุณอยากจะแบกรับความเจ็บปวดนี้ไว้เอง
........
อย่าห่วงเลยที่รัก
ฉันจะใช้ชีวิตให้คุณดู
ฉันจะมีความสุขให้คุณดู
แค่....ฉันต้องใช้เวลา
และไม่รู้ว่า...เมื่อไหร่ ??


ภาราดา ศรีสกุล