เล่ห์รักภุมริน

บทนำ

ร่างบอบบางทว่าอวบอิ่มนั่นแน่นไปด้วยสิ่งที่หญิงสาวพึงมี ลอบสูดหายใจเข้าอย่างแผ่วเบาอยู่บนตักกว้าง ฝ่ามือนุ่มนิ่มยันอกว้างไม่ให้เข้าใกล้ยอดปทุมมาที่ถึงแม้จะมีอาภรณ์อยู่ครบทุกชิ้น แต่ก็กั้นขวางความร้อนระอุจากเนื้อกายหยาบของอีกฝ่ายไม่ได้

ปลายนิ้วมือยาวเรียวที่ลูบไล้แผ่นหนังหนักบ้างเบาบ้างพาให้ใจสาวไม่อยู่กับเนื้อตัว ริมฝีปากอวบอิ่มที่บวมเจ่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจากการถูกบดขยี้หลายต่อหลายครั้งสั่นระริกอย่างสุดจะห้าม

ริมฝีปากหยักลึกคลอเคลียแตะลิ้มชิมรสซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นสาปสาวอย่างหลงใหล ร่างของแม่เนื้ออ่อนบนตักเขาสั่นน้อยๆ มือเรียวดันอกเขาหนักขึ้นเสมือนเตือนให้เขาหยุดกระทำ

“คุณสิงห์คะ” เสียงเล็กเรียกขานเพื่อเรียกสติผู้ที่เริ่มจะสำรวจกายเธอหนักขึ้นทุกที ไร้เสียงตอบกลับจากคนที่กำลังมึนเมาในรสหวาน

“กรุณาเถอะค่ะ” ดูเหมือนร่างเล็กในอ้อมกอดเขาจะไม่ยอมแพ้ สิงหนาทผงกหัวขึ้นเล็กน้อย

“ความกรุณาจะบังเกิดกับคนที่ควรได้รับ”

“ด้วยเกียรติและศักดิ์ของลูกผู้ชายพึงมี คือให้เกียรติสตรีเพศ”

“หึ หึ” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำในลำคอยังผลให้เส้นขนทั่วเรือนร่างของลุกแกะน้อยตั้งชัน

“และคุณเองก็คงมีเกียรติเกินกว่าฝืนใจใคร” ลูกแกะยังทำใจกล้าเอ่ยต่อเพื่อยื้อชีวิตตนเองไว้

“ผมไม่เคยต้องฝืนใจใคร ผมมีวิธีที่จะทำให้ความยินยอมบังเกิดขึ้นโดยง่าย” ต้าหงลี่จ้องมองดวงตาดำสนิทที่ยากเกินหยั่งถึง ราวกับจะให้มันเป็นหน้าต่างที่จะหยั่งไปใจของเขา

“แม้ร่างกายจะยินยอมเพราะหลงไปกับความช่ำชอง แต่ใจยังยังขื่นขมอยู่ดี เมื่อกายกับใจไม่สัมพันธ์กันอย่างนี้ถึงเรียกว่าฝืนใจ”

ริมฝีปากเข้มซุกซบลงตำแหน่งหัวใจที่เต้นระทึกของหญิงสาวในอ้อมแขน ลิ้นเปียกตวัดไล้เลียไปมา ก่อนจะดูดดึงเนื้อนวลจนเกิดรอยสีชมพูจางๆ แต่สีเลือนรางนั้นคงยังไม่ต้องปรารถนา จึงดูดดึงเน้นย้ำซ้ำๆ จนร่างที่เคยสั่นน้อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสั่นระริก ลมหายใจหอบถี่เริ่มติดขัด จนริมฝีปากอิ่มเผยอส่งเสียงครางแผ่วเบาอย่างเกินห้าม เนินเนื้อขาวผ่องเกิดสีกุหลาบเข้ม...