ใต้เงารักเทพบุตร (ภาคต่อใต้ปีกรักพญามาร)

"คนหมดรัก รั้งให้ตายเขาก็ไม่กลับมารักอีก" 

...เมื่อความรักที่เขาเคยมีให้แปรเปลี่ยนเป็นความผิดหวัง โกรธ...เกลียด...และชิงชังจนยากให้อภัยและกลับไปเหมือนเดิม  

ส่วนเธอ...ยอมแล้วซึ่งทุกอย่างเพื่อฉุดรั้งเขาเอาไว้ แต่สุดท้ายก็พบแต่กับความสูญเสีย เหลือเพียง 'เงาความรัก' ในอดีตให้จดจำ...

          "อย่างน้อยเราก็เคยรักกัน..." เสียงหวานสั่นเครืออ้วนวอนเขาอย่างน่าเวทนา มือเล็กขาวสะอาดแลดูบอบบางฉุดรั้งท่อนแขนแกร่งภายใต้เสื้อสูทสีเข้มเอาไว้ ก่อนจะค่อย ๆรูดตัวลงไปนั่งกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็ก ๆเมื่อสายตาคมที่เคยมีแต่ความรักและอ่อนโยนบัดนี้มีเพียงความเย็นชา เกลียดชัง

          "เทพอย่าทิ้งแพรวเลยนะ แพรวรักเทพ...รักเทพคนเดียว..." พยายามย้ำบอกให้เขารู้ว่ารัก ทุกอย่างที่ทำลงไปก็เพราะรัก 

          "ผู้หญิงอย่างแพรวรู้จักคำว่า 'รัก' ด้วยเหรอ" เสียงทุ้มเย็นไร้ความรู้สึกใด ๆย้อนถามกลับ 

          "จากนี้ไป...เราแค่ทำหน้าที่ของเราให้ดีและรอเวลาจบกันไปอย่างสวยงามเถอะ"                "แต่...แพรวไม่จบ! ฮือ ๆ เรารักกันไม่ใช่เหรอ เรารักกันทำไมต้องเลิกต้องจบ" เขย่าขากางเกงของเขาไปมา แหงนเงยใบหน้าหวานนองไปด้วยหยาดน้ำตามองเขาอย่างขอร้องอ้อนวอน

         เธอยอมแล้ว...ยอมทุกอย่าง ต่อให้ต้องกราบกรานขอร้องเขาไม่ให้เขาไป เธอก็จะทำ  

          "เทพไม่แน่ใจว่าเราเคยรักกัน...จริง ๆรึเปล่า" 

          “แพรวอาจจะเลวร้ายในสายตาของเทพ แต่แพรวก็เคยสวย น่ารักจนเทพรักเหมือนกัน” เสียงหวานสั่นพร่าเจือสะอื้นพยายามรื้อฟื้นความหลังเมื่อครั้งยังรักกัน ใบหน้าเซียวเศร้าเคล้าด้วยหยาดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสายเส้นผมดกดำยาวสลวยเรียบลื่นราวกับแพรไหมเปียกชื้นแนบลู่ติดศรีษะและข้างแก้ม แพรวพรรณรายเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งกายใจจนแทบยืนต่อไม่ไหว ร่างบอบบางค่อย ๆทรุดลงนั่งกับพื้นถนนเปียกชื้นนองไปด้วยหยาดฝนที่กำลังตกเทลงมาอย่างหนัก

          “แต่ตอนนี้เกลียด” เสียงทุ้มเข้มเย็นชาตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย 
          “เกลียด...แม่แล้วจะเกลียดลูกด้วยไหม” หัวใจดวงเล็กเหมือนถูกลูกธนูนับร้อยพุ่งเข้าใส่ เจ็บจนตัวสั่น เจ็บเหมือนเลือดมันจะกลั่นไหลออกมาผสมกับหยดน้ำตา แพรวพรรณรายพยายามเค้นเสียงสั่นเครือของตัวเองออกมาเพื่อเอ่ยถามโดยหวังว่าคำถามนี้จะทำให้เขาใจอ่อนและสงสารเธอขึ้นมาบ้างสักนิด
          “ผู้หญิงใจร้ายอย่างแพรว เด็กคงไม่กล้ามาเกิดด้วยหรอก” ยิ้มหยันบอกอย่างเย็นชาไร้ความปราณี แล้วเดินกลับหลังปล่อยให้เธอนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นไม่หันกลับไปมอง 
          “ฮือ ๆ” ร่างบอบบางร้องไห้ออกมาอย่างหนักไม่คิดขยับตัวไปไหน ซบหน้าลงพื้นถนนแข็ง ๆนั้น ปล่อยให้หยาดฝนไหลเทลงมาชำระล้างน้ำตาที่ยังคงไหลหลั่งรินรดท่วมท้นในอก หัวใจและใบหน้า ก่อนจะนิ่วหน้าเจ็บจี๊ดที่หน้าท้องที่พองนูนออกมานิด ๆหากไม่สังเกตดี ๆจะไม่เห็น ดวงตาหวานมองน้ำสีแดงเข้มที่ไหลซึมออกมาตามหน้าขาแล้วหน้าซีดเผือด มือเล็กเลื่อนมาจับที่หน้าท้องเอ่ยถามก้อนเลือดเล็ก ๆที่ฝังอยู่ในกายเธอมาได้หลายสัปดาห์แล้วเสียงสั่น
          “ฮึก! หนูก็จะทิ้งแม่ไปอีกคนหรือลูก” 

          ดวงตากลมสวยเต็มไปด้วยหยาดน้ำตามองตามแผ่นหลังกว้างสง่าที่ตอนนี้กำลังเดินโอบกอดผู้หญิงอีกคนภายในร่มคันเดียวกันไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว แพรวพรรณรายพยายามขยับปากเพื่อจะร้องเรียกให้เขากลับมาช่วย...ลูก แต่เพราะสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักกับความใจร้ายไม่ใยดีของเขา ทำให้เสียงที่เธอพยายามเค้นร้องออกมาดังไปไม่ถึงหูของเขา 

          "ฮึก...ฮือ ๆ แม่...ขอโทษนะลูก..." แพรวพรรณรายได้แต่ขอโทษลูกน้อยในครรภ์ที่เธอกำลังจะสูญเสียไปอีกคน 

*** นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น เนื้อหา ตัวละคร และสถานที่ไม่มีอยู่จริง เรื่องราวคำเรียกขาน ลักษณะอาชีพการทำงาน ไม่อิงหลักความเป็นจริง รวมทั้งชื่อ-สกุลของตัวละคร หากบังเอิญไปตรงกับท่านใด ก็กราบขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ 

*** ไม่อนุญาตให้ลอก แคป  ก็อป ตัดแปลง พล็อต เนื้อหา หรือส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยาย ไม่ว่าจะเพื่อการใดก็ตาม***

*** หากอ่านแล้วชอบ กดแอด Fav. เป็นแฟนคลับ โหวต คอมเม้นท์หรือเขียนคำวิจารณ์ ไรท์เตอร์จะได้มีกำลังแรงใจอัพ และนำคำติไปปรับปรุง 

*** ขอความกรุณา โปรดใช้ภาษาที่ธรรมดา ไม่หยาบคายในการคอมเม้นท์ วิจารณ์ หรือท้วง ทวงให้ไรท์อัพนิยายนะคะ