หลี่เสวี่ย สตรีพิศดาร

เรื่องย่อเพิ่มเติม

ไป๋หู ฆ่าตัวตายในวัยสิบหกปี ด้วยยังไม่ถึงอายุขัย เธอจึงต้องวนเวียนอยู่บริเวณที่ที่เธอตาย และต้องฆ่าตัวตายซ้ำๆ จนกว่าจะถึงอายุขัย ทว่าเมื่อถึงกำหนดที่มัจจุราชต้องมารับดวงวิญญาณ ร่างไร้กายหยาบของไป๋หูก็สลายหายไปเสียก่อน ไป๋หูลืมตาตื่นขึ้นมาในเรือนท้ายจวนสกุลหาน เธอวนเวียนอยู่ที่นั่นจนผ่านไปหลายร้อยปี เธอก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในร่างของ หลี่เสวี่ย ร่างทรงของจิ้งจอกเก้าหาง ที่ถูกขังไว้ในเรืองท้ายจวนสกุลหลี่เมื่อหลายร้อยปีก่อน และตายในวัยหนึ่งร้อยสิบปี

คำโปรยเพิ่มเติม

"นี่! รออะไร? ฉันเมื่อยมือแล้วนะ!"เสียงอิสตรีนางหนึ่งโวยวายเสียงดังเป็นยาปลุกชั้นดีของผู้ที่หลับไหล 

"มันตื่นแล้ว! พวกแกสองคนรีบๆ มัดเสร็จรึยัง?!"เธอตะคอกใส่ชายหนุ่มสองคนที่เปลือยท่อนบน ตอนนี้กำลังใช้เชือกมัดขึงแขนและขาของไป๋หูอย่างเร่งรีบ

"นะ นั่นจะทำอะไรน่ะ!"ไป๋หูพูดด้วยเสียงสั่นเครือพลางดิ้นไปมาหวังจะหลุดจากพันธนาการ

ผั้วะ!

ไป๋หูหันหน้าไปตามแรงหมัดของชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน แก้มของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อน่าตกใจ เธอหันกลับไปมองชายที่ต่อบเธอด้วยแวงตาแค้นเคือง

"มัดเสร็จแล้วก็รีบๆ ทำสิ! พวกแกเริ่มบันทึกรึยัง!"หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังเหล่าเพื่อนชายเกือบสองถึงสามคนเอ่ยขึ้น มือข้างสองยกขึ้นอัดภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มมุมปากนิดๆ เพื่อนสาวของเธอหัวเราะคิกคักพลางมองภาพในจอโทรศัพท์ด้วยแววตาสนุกสนาน

ไป๋หูเริ่มใจเสียมองผู้คนตรงหน้าด้วยใจที่หวาดหวั่น ทว่าในจังหวะที่เธอพยายามบิดข้อมือและสลัดเชือกที่ตรึงเธอไว้ ชายหนุ่มทั้งสองก็กดขาและแขนทั้งสองข้างเอาไว้

"ปล่อย!!! ปล่อยฉัน! ช่วยด้วย!!!! ได้โปรดช่วยฉัน.."

ผั้วะ!

"หุบปาก!!!!"เสียงของชายหนุ่มคนที่สามตะโกนใส่พลางดึงหมอนมาปิดใบหน้าของเธอ เขาออกแรงกดจนไป๋หูแทบหายใจไม่ออก มือสากของชายหนุ่มไล้โลมเลียไปทั่วร่างนั่นทำให้เธอขนลุกซู่ 

ไป๋หูพยายามจะส่งเสียงแต่ผลที่ได้รับคือแรงกดผ่านหมอนที่ทำให้เธอขาดอาการหายใจไปบางช่วง ร่างกายที่พยายามดิ้นก็ถูกทั้งตบ ทั้งตี และต่อยมาอย่างไม่ปราณี สุดท้ายเมื่อสิ่งที่น่าขยะแขยงรุกล้ำเข้ามาภายในเธอก็ต้องหยุดและยอมแพ้ ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตาทั้งสองปิดลงพลางกัดฟันกำมือแน่นยอมรับสิ่งที่ล่วงล้ำเข้ามา

.

.

.

ร่างบอบบางเดินกระพลิกกระเพลกอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ในยามเย็น เนื้อตัวที่เขียวช้ำปรากฏให้เห็นเกือบทุกส่วน ดวงตาทั้งสองบวมแดงก่ำน่าสงสาร แก้มก็ปูดโปนขึ้นสีแดงอมเขียวทั้งสองข้าง บริเวณต้นขาด้านในทั้งสองข้างมีของเหลวสีขาวขุ่นปนสีแดงไหลออกมา 

เธอเดินลงไปนั่งใต้สะพานซึ่งข้างหน้ามีธารน้ำอยู่ น้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองครั้งแล้วครั้งเล่า นัยน์ตาของเธอเลื่อนลอยไม่รู้ไปอยู่ที่ใด พลันเธอก็หัวเราะเสียงใสออกมาทั้งน้ำตาทว่าสักครู่ก็เสียงหัาเราะที่ว่าใสก็กลายเป็นแห้งเเหบและหายไป 

"ฮะๆ..ฮะ...อึ่ก...ฮือออออ!!! แม่ขา พ่อขา หนูเจ็บ!! เจ็บไปหมดเลย..พ่อขา พ่ออยู่ไหน? พ่อมาหาหนูหน่อย ฮึกก หนูเจ็บ!"ไป๋หูตะโกนเสียงดังลั่นพลางเอ่ยถึงมารดาและบิดา ตอนนี้เธออยากเจอคนทั้งสองทว่าด้วยสภาพแบบนี้..เธอรู้ดีว่าทั้งสองคนจะต้องมีอาการเช่นไร เธอไม่อยากสร้างปัญหาดั่งเช่นที่เคยทำมา 

เธอสะอื้นไห้อยู่นานสองนานจนฟ้ามืดครึ้ม ไป๋หูกัดปากแน่นก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังธารน้ำข้างหน้า น้ำตายังไหลออกมาไม่ขาดสายในขณะที่เธอยังคงก้าวไปข้างหน้าด้วยขาที่สั่นระริก เพียงครู่เดียวน้ำก็อยู่บริเวณคอระหงษ์ของเธอ ไป๋หูหลับตาแล้วค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าจนน้ำมิดศีรษะ เธอปล่อยตัวไปตามสายน้ำที่ไหลเชี่ยวด้วยจิตใจที่เจ็บปวด

หวาดกลัว สิ้นหวัง ท้อแท้ เสียใจ เจ็บใจ เเค้นเคือง

ความรู้สึกเหล่านี้คือสิ่งที่ไป๋หูรับรู้ก่อนสิ้นลมหายใจ...