อริกบินทร์ (แฟนตาซีอิงวรรณกรรม)

ครืนนนนนน.....ครืนนนนนน....

     วันนี้หยุดสุดสัปดาห์นี้ พยากรณ์อากาศบอกว่า จะมีฝนฟ้าคะนองอยู่เป็นหย่อม ๆ ซึ่งพื้นที่ที่ประกาศไปนั้นก็กินพื้นที่ของ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านเพียงฝัน เสียด้วย เด็ก ๆ ในบ้านเด็กกำพร้าจึงตั้งหน้าตั้งตารอดูว่าพยากรณ์อากาศวันนี้จะแม่นหรือไม่ ?

     แล้วมันก็แม่นจริง ๆ !

     เด็ก ๆ จึงตัดสินใจทำกิจกรรมฟังนิทานจากปากของเด็กกำพร้าที่อาวุโสสุดในบ้านหลังนี้แทนที่กิจกรรมทาสีรั้วที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก โดยที่ไม่ได้ถามความเห็นของเจ้าตัวสักคำ !

     " พี่มิ้นท์ ๆ "

     " จ๋าาาาาา "

     " ช่วยเล่านิทานเรื่องนี้ให้พวกหนูฟังหน่อยสิคะ ? "

     " หืมมม...เรื่องนี้อีกแล้วเหรอ ? นี่พวกเราไม่เบื่อบ้างรึไง พี่เล่าเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาเป็นสิบ ๆ รอบได้แล้วมั้ง ? "

     " ไม่เบื่อหรอกค่ะ ! พี่มิ้นท์เล่าเรื่องสนุกจะตายไป เสียงก็เพราะด้วย...ดีกว่าไปฟัง เมฆ เล่าเรื่องกันดั้มให้ฟังที่โรงเรียนซะอีก น่าเบื่อจะตายชัก ! " เด็กหญิงวัย 8 ขวบรีบออดอ้อนพี่สาวคนโตแห่งบ้านเพียงฝัน พร้อมกับแขวะเพื่อนรุ่นพี่วัย 10 ปีที่อยู่บ้านเพียงฝันเหมือนกัน

     " อ้าว ดาวเคราะห์แคระ พูดอย่างนี้ก็สวยสิ ! "

     " ดาว เฉย ๆ ย่ะ "

     " เออ ! ดาวเฉย ๆ...แต่ผมก็อยากฟังพี่มิ้นท์เล่าเรื่องจริง ๆ นะ...พี่ต้องภูมิใจนะที่ทำให้เด็กบ้ากันดั้มอย่างผม หันมาสนใจ รามเกียรติ์ ได้อะ" แล้วเด็กชายเมฆก็หันมาออดอ้อนหญิงสาววัย 19 ปีต่อ หลังจากที่แกล้งดาวจนหนำใจแล้ว

     " นะคะ / นะครับ ...น้า ๆๆๆๆ " เด็กหญิงและเด็กชายวัยกระเตาะคนอื่น ๆ ก็รีบออดอ้อนมิ้นท์ให้อ่านนิทานให้พวกตนฟังอย่างไม่ยอมแพ้ดาวและเมฆเช่นกัน จนมิ้นท์ที่กำลังจะดูซีรี่ย์เกาหลีนั้นหนักใจ

     " เฮ้อ ! ก็ได้ ๆ...มา ๆ พี่อ่านให้ฟังถึงไหนแล้วนะ ? "

     " ตรงนี้ค่าาาา...แบบทำนองเสนาะด้วยนะพี่ "

     " หา ! เอาทำนองเสนาะด้วย ? ไม่ใจร้ายกับพี่ไปหน่อยเหรอ ครูที่โรงเรียนพี่ยังไม่ได้ให้อ่านแบบพวกหนูเลยนะ "

     " ใครใช้ให้พี่เกิดมาเสียงเพราะกันเล่า ? อ่านเถอะนะ...นะ ๆ ๆ น้าาาา "

     " เอ้า ! พี่ผิดเหรอเนี่ย ? " มิ้นท์ส่ายหัวให้กับความเอาแต่ใจของเด็ก ๆ แต่ก็ทำตามโดยไม่ขัดศรัทธา " มา ๆๆๆ...ใครจะฟังก็มานั่งล้อมวงเร็ว ! มาช้าพี่ไม่เล่าให้ฟังนะเอ้อ "

     " ค่าาาา / คร้าบบบบ "

...ลมปีกลั่นปานพายุพัด

เมฆกลัดหมอกเกลื่อนพระเวหา

สะท้านดงสะเทือนดินโกลา

มืดฟ้ามัวฝนอึงอล...

     เสียงอ่านนิทานกลอนเรื่อง รามเกียรติ์ ตอน นกสดายุรบกับทศกัณฐ์ ของหญิงสาวที่ไพเราะเสนาะหูสู้กับเสียงฝนตกฟ้าร้องข้างนอกบ้าน ทำเอาเด็ก ๆ และคนที่แอบฟังอย่าง แม่ฝน ผู้ดูแลสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ รู้สึกเพลิดเพลินเรื่องราวและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

     ความอบอุ่นนี้ไม่อยากให้จางหายไปเลย...แม่ฝนคิดในใจระหว่างที่ทำอาหารเที่ยงให้กับเด็ก ๆ ในบ้าน

     ขออย่าให้เป็นเหมือนในจดหมายบ้า ๆ ที่ติดตัวมากับเด็กคนนี้เลย...

     วันที่แม่ฝนได้พบกับมิ้นท์เป็นครั้งแรก เป็นวันที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเพิ่งเปิดได้ใหม่ ๆ...ถ้าจำไม่ผิดก็เป็นวันที่ฝนฟ้าคะนองไม่ต่างกับวันนี้เลย วันนั้นมีชายปริศนาแต่งตัวปิดหน้าปิดตาอุ้มกระเตง ๆ เด็กทารกหญิงและข้าวของมาให้แม่ฝนอยู่ข้างหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แล้วยื่นข้าวของทั้งหมดให้แล้วพูดว่า

     " ฝากไว้...เดี๋ยวมาเอาคืน " แล้วเขาก็เดินจากไป แม่ฝนจึงก้มมองดูหน้าเด็กทารกที่ไม่ร้องไห้ออกมาสักหยดด้วยความเอ็นดู แต่พอเงยหน้าดูอีกครั้ง ชายคนนั้นก็ได้หายตัวไปราวกับไม่เคยมีตัวตน...

     แม่ฝนเริ่มรู้สึกกลัว จึงรีบอุ้มเด็กและข้าวของทุกอย่างเข้าบ้านไป

     เมื่อแม่ฝนอุ้มเด็กน้อยวางไว้บนเบาะที่เตรียมไว้สำหรับเด็กทารกแล้ว เธอก็เหลือบเห็นจดหมายซองสีขาว หากไม่ได้สังเกตดูให้ดี ๆ ซองนั้นจะเนียนไปกับผ้าอ้อมของเด็กมากจนดูไม่ออกเลยทีเดียว

     ด้วยความสงสัย จึงแกะซองแล้วดึงกระดาษออกมาอ่านดู...แต่เนื้อความบ้า ๆ นั้นเมื่ออ่านจบแล้ว เธอไม่อยากกลับไปอ่านซ้ำอีกเลย...

ให้ชื่อว่า ทิชากร ปันนคนาสน์

หลานท้าวกาศยปผู้ทรงศรี

แก้วตาขวัญสดายุสัมพาที

ชะตานี้จะพาพ้นทุกเภทภัย

หากแต่จะมีเคราะห์ซ้ำกรรมซัด

จำต้องพลัดพรากจากอกแม่ไซร้

เพื่อช่วยชโลมจิตดวงหทัย

นำความปราชัยให้ อริกบินทร์

================================================================================

     ** นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของตัวผู้เขียนเอง เหตุการณ์ สถานที่ และบุคคลที่มีชื่ออยู่ในนิยายเป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้นมาเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ สถานที่ หรือบุคคลที่มีตัวตนอยู่จริงแต่อย่างใด **