"สไนเปอร์ทุกคนประจำตำแหน่ง ห้ามยิงจนกว่าจะได้รับคำสั่ง”
“ย้ำ!! ห้ามยิงจนกว่าจะได้รับคำสั่ง”
เสียงเจรจายังคงมีดังเข้ามาภายในหูฟังเรื่อยๆ หากแต่ยิ่งยืดเยื้อยิ่งมีแต่จะทำให้เป็นอันตรายเท่านั้น เจ้าของดวงตาคมตัดสินใจกระชากหูฟังออก คว้าปืนแล้วรีบวิ่งลงมาจากหลังคาของตึก ก่อนจะนั่งลงตรงขั้นบันได และยกปืนขึ้นเล็งอีกครั้ง
....ปัง....
ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ ความโกลาหลที่เคยมีก็อันตธานหายไปเช่นกัน ท่ามกลางความเสียหาย เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วบริเวณ มีเพียงแค่รอยยิ้มของเด็กหญิงตัวเล็กๆเท่านั้น ที่ทำให้บรรยากาศรอบตัวดีขึ้นมาได้
‘แค่ยังมีรอยยิ้มอยู่ก็พอแล้ว’
...นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงสิ่งที่จินตนาการขึ้นของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือทำให้ศิลปินเสียชื่อเสียงแต่อย่างใด หากผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ด้วย...
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น