FAKEGOD...ปกรณัมของเทพเจ้าตัวปลอม

...FAKE GOD...

ปกรณัมของเทพเจ้าตัวปลอม

FAKE 01 : MASK OF GOD

เรื่องหลอกลวงที่ 01 : เหล่าตัวตนจอมปลอม

.

.

          “จงอย่าเชื่อ หากมีใครบอกเจ้าว่ามนุษย์สามารถกลายเป็นเทพเจ้าได้”

            ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากตำราเล่มหนาตรงหน้าตนเมื่อหูแว่วได้ยินเสียงพึมพำของร่างบอบบางที่นั่งอยู่ ณ ฝั่งตรงข้ามโต๊ะเขียนหนังสือ นัยน์ตาสีโลหิตของตนสบเข้ากับนัยน์ตาสีทองสุกสกาวของอีกฝ่ายที่ไม่เคยขาดไร้ประกายแห่งความสนุกสนานเลยสักวินาที

            ราวกับว่าเจ้าของดวงตานั้น ใช้เวลาทุกลมหายใจเพื่อสร้างสรรค์แผนการแกล้งคนอันสุดจะคาดเดาได้

            “เพราะเหตุใด”

            รู้ดีแก่ใจว่านั่นอาจเป็นเพียงคำพูดเพ้อเจ้อที่อีกฝ่ายนึกอยากพูดก็พูดออกมา แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะถาม

            ผู้ถูกถามยกยิ้มหวานให้เขาก่อนจะตอบเรียบ ๆ

             “เพราะสิ่งเดียวที่มนุษย์พอจะวิวัฒไปเป็นได้ เห็นจะมีเพียงแต่ปีศาจเท่านั้น”

             “ถ้าอย่างนั้น พวกข้าก็คือปีศาจ...ใช่ไหม”

             เขานึกสนุกจึงลองหยั่งเชิงถามไปอีก

             แต่ในคำถามนั้นก็แฝงเร้นไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเทพองค์นี้ แท้จริงแล้วมองเขาในฐานะใด

            “เอ้อ สำหรับพวกเจ้าที่เผลอกินเทพเจ้าเข้าไป มันก็อีกเรื่องหนึ่ง”

            คำตอบถูกส่งกลับมาพร้อมรอยยิ้มหวานหยดย้อยชนิดที่หากชายใดได้เห็นเข้า เป็นต้องตกหลุมรักผู้พูดเสียหัวปักหัวปำ

            ส่วนเขา...ถือเป็นข้อยกเว้น เขาอาจเป็นชายคนเดียวบนโลกที่พอเห็นรอยยิ้มแบบนั้นแล้วกลับนึกอยากปาอะไรใส่ใบหน้างดงามนั่นเสียที

            “ถ้าอย่างนั้น พวกข้าก็คือเทพเจ้า...ถูกไหม”

            “ยังไม่ถูก”

            คิ้วเรียวทั้งสองข้างพลันขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อได้รับการปฏิเสธ ในเมื่อบอกว่าเขาไม่ใช่ปีศาจ แล้วถ้าไม่ใช่เทพเจ้าอีก จะเป็นตัวอะไรกัน ก้อนโคลนรึ

            ความหงุดหงิดซึ่งไม่สามารถหาต้นสายปลายเหตุแห่งการเกิดได้ปะทุขึ้นในความคิดของชายหนุ่ม เปลวไฟสีดำสนิทดุจน้ำหมึกแลบออกมาจากริมฝีปากบางได้รูป ทำเอาเจ้าของห้องต้องรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นทำท่าห้ามไม่ให้ทำการพ่นไฟ ไม่อย่างนั้นพอรู้ตัวอีกที ห้องนี้อาจเหลือเพียงแค่ซากไหม้เป็นตอตะโก

            “แล้วพวกข้าเป็นตัวอะไร”

            “นั่นสินะ” คำพึมพำที่แฝงไว้ด้วยความลำบากใจลอดออกจากริมฝีปากสีชมพูอ่อนระเรื่อตัดกับเส้นผมและผิวขาวพิสุทธิ์ ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นมองโคมไฟทองคำเฉกเช่นเดียวกันกับสีตาของตน จนในที่สุดสมองที่เคยคิดแต่เรื่องพิลึกพิสดารก็สามารถหาคำตอบดี ๆ เจอ

            “เทพเจ้าปลอม...ล่ะมั้ง” 

เสียงหัวเราะต่ำในลำคอดังขึ้นพร้อมกับควันไฟสีเทาอ่อนจางที่ลอยเป็นสายออกมาจากปากของชายหนุ่ม

“เทพตัวปลอมกับโลกที่เต็มไปด้วยเรื่องหลอกลวง ช่างเข้ากันเสียเหลือเกิน ท่านว่าไหมองค์ประมุข”

            “ก็คงอย่างนั้น” เทพองค์ประมุขผู้ขาวสล้างไปทั้งกายพูดด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะเช่นกัน

.

.

B
E
R
L
I
N
❀