[AOT / SNK] แด่เธอในอีก 2,000 ปีข้างหน้า...จากไททันเกราะ

  

***กดฟังขณะอ่าน เพื่อสุนทรียภาพที่มากขึ้น***

....บทนำ....

ช่วงเวลาที่ผ่านมา...มันโหดร้ายเหลือทน 

แต่ในตอนนี้มันก็เป็นได้แค่อดีตอันล่วงเลย 

ฉันได้ใช้ชีวิตในสถานที่อันสุขสงบ 

ไร้กลิ้นคาวเลือด และการสูญเสียอีกต่อไป 

จนกระทั่ง เธอมาปรากฏตัวตรงหน้าฉัน...อีกครั้ง

       

     "ฮือ...ฮือ..."

     ณ ทุ่งกว้างอันไกลโพ้นที่แสงแดดแผดเผา มีเด็กน้อยผมบรอนด์นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นหญ้า ส่งสียงสะอึกสะอื้นออกไม่หยุดอยู่เพียงลำพัง รอยช้ำแดงบนแก้มนั้นอาจมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่เหตุผลที่แท้จริงคือความรู้สึกเจ็บปวดทางจิตใจ...

     วันนั้นเป็นวันที่เขาเห็นความหวังที่ภาพครอบครัวอยู่พร้อมหน้าจะกลายเป็นจริงขึ้นมา แต่ก็เป็นวันที่เจ็บปวดเช่นกัน เขามีเรื่องชกต่อยกับคู่อริ และเพราะความอ่อนแอ เป็นเขาเสียเองที่ถูกชกกระเด็นลงมานั่งสะอึกสะอื้นอยู่เพียงลำพัง

     "ถ้านายร้องเสร็จเมื่อไหร่...ก็ตามมาแล้วกัน" ผู้ใหญ่คนเดียว ณ ที่นั้นบอกเด็กชายผมทองที่กำลังกองอยู่กับพื้นด้วยสภาพมอมแมมเหมือนผ้าขี้ริ้วอย่างเย็นชาไร้สิ้นซึ่งความห่วงใย ก่อนจะพาเด็กคนอื่นๆ ในกลุ่ม รวมถึงผู้ชนะในการชกต่อยเมื่อครู่ที่กำลังส่งเสียงเยาะเย้ยเขาเดินออกไปจากตรงนั้น

     ...ทิ้งผู้แพ้ไว้เพียงลำพัง

     ใช่...โลกนี้มันเป็นแบบนั้นนั่นแหละ

     ใครล่ะจะมาสนใจคนอ่อนแออย่างเขา?

      "ไรเนอร์...ลุกขึ้นเถอะนะ"

      "...? "

     เสียงร้องไห้หยุดชะงักลงเมื่อไรเนอร์เงยหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นช้าๆ ภาพที่ปรากฏคือเด็กในกลุ่มนักรบฝึกหัดที่เพิ่งเคยพูดคุยกันเป็นครั้งแรก ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ หันหลังเดินจากเขาไปกับผู้ชนะจนหมด เหลือแค่เด็กชายตัวสูงที่สุดและขี้อายที่สุดแยกตัวออกมา เดินมายืนหยุดอยู่ตรงหน้า...และยื่นมือมาให้เขา

     "....ฮึก" ไรเนอร์พยายามกลั้นน้ำตา และเอื้อมมือตอบ

     มิตรภาพเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ ความปรารถนาอันแรงกล้าพรั่งพรูขึ้นมาในใจ วินาทีเดียวกับที่ความอบอุ่นจากมือนักบุญน้อยซึมซับไปทั่วร่างกายจนมีแรงหยัดยืนลุกขึ้นอีกครั้ง เขาปรารถนาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณจะเป็นคนที่แข็งแกร่งขึ้น เพื่อเป้าหมาย เพื่อความฝัน

     เพื่อปกป้องคนตรงหน้านี้เอาไว้ให้ได้...

     ...เบลทรูท

#########################################################

     "....."

     ผมกระพริบตาถี่ๆ บนเตียงนุ่ม ภาพเด็กน้อยผิวแทนในความทรงจำถูกแทนที่ด้วยแสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านบานพับหน้าต่างสีขาว ข้างๆ กันคือเสื้อกีฬาอเมริกันฟุตบอลบนตะขอแขวนที่ต้องพกกลับมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะล็อกเกอร์ชมรมดันเต็มซะก่อน พร้อม เป้ กับผ้าเช็ดตัว

     

     ส่วนตรงข้ามกันคือโต๊ะลิ้นชักขนาดยาว เพื่อให้มีที่นั่งอ่านหนังสือหรือทานข้าวแม้จะวางคอมพิวเตอร์ไปตัวหนึ่งแล้วก็ตาม กับเก้าอี้เข้าชุดกัน ถัดจากนั้นไปอีกครึ่งห้องคือฟอนิเจอร์ที่เหมือนกันทุกอย่าง ต่างกันเพียงถูกวางสลับข้างและว่างเปล่า บ่งบอกว่าผมอาศัยอยู่ลำพังในห้องสำหรับ 2 คน ดินแซมหญ้าอันแข็งกระด้างที่เพิ่งโดนชกร่วงลงไปนอนในฝันกลับกลายเป็นเตียงเดี่ยวบนพื้นกระเบื้องลายไม้สีน้ำตาลเข้มในห้องพักนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในรัฐอิลินอยส์ สหรัฐอเมริกา

     ไม่มีอีกแล้ว...ห้องใหญ่ที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากเตียงสองชั้นหลายสิบเตียงวางติดกันยาวเป็นพรืดของหน่วยทหารฝึกหัด ห้องเดี่ยวกับเตียง 2 ชั้นของหน่วยสำรวจ หรือกระทั่งห้อง 2 เตียงกับลิ้นชัก โต๊ะ เก้าอี้ ตู้เสื้อผ้าที่ทำจากไม้สไตล์วิกตอเรียของเหล่านักรบ

     ไม่มีกระทั่งท่านอนประหลาดของคนคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเจ้าของเตียงข้างๆ ผมเสมอ...

     และมักจะเป็นสิ่งแรกที่ผมได้เห็นหลังจากตื่นนอนด้วย...

     คิดๆ ดู...ที่จริงมันก็เป็นเรื่องน่าดีใจไม่ใช่หรอ?

     ห้องนี้คือห้องที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยนอนมาเลยล่ะ ทั้งอบอุ่น ทั้งสะดวกสบาย ทั้งเป็นส่วนตัว แถมยังไม่มีใครบางคนนอนกินที่เข้ามาในเตียงผมเพราะเตียงตัวเองมีพื้นที่ไม่พอให้นอนท่าอินดี้อีกต่างหาก!

     "......."

     ใช่...

     ต้องดีใจเข้าไว้สิ...

     ผมโอเค...โอเคจริงๆ

     ไม่สิ...ผมจำเป็นต้องโอเค

     เพราะไม่ว่าจะพยายามมองไปรอบๆ อีกสักกี่หมื่นกี่พันครั้งจนผนังทะลุ...

     ผมก็ได้รับอนุญาตให้เจอร่างเจ้าของไททันมหึมาได้แค่ในความฝัน...

     ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมา

     ...ผมก็ไม่มีโอกาสเห็นเจ้านั่นอีกต่อไป

     ถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็ต้องตื่นอยู่ดี...เพราะอุตส่าห์ได้เกิดมา 'อีกครั้ง' บนโลกใบนี้แล้ว

     ผมดันร่างที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อในเสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์ขึ้นมาบิดขี้เกียจก่อนหาวหวอดใหญ่ เพื่อบังคับไม่ให้ความฝันอันแสนดี และอากาศเย็นๆ ข้างนอกลากหัวผมกลับลงไปบนหมอนอีกรอบ ถ้าโชคดันเข้าข้างอย่างไม่รู้เวล่ำเวลา ผมอาจต้องกลับไปฝันเนื้อหาไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ แล้วความพยายามที่จะ 'โอเค' ของผมก็จะกลายเป็นอากาศธาตุ

     "ฉันไม่ต้องการนายหรอก ไม่มีนาย ฉันก็อยู่ได้ เห็นไหม...

     ต่อให้นายจะมาโผล่ในฝันฉันได้ทุกวี่ทุกวันมาเป็นสัปดาห์แล้วก็ตาม

     ถึงฉันจะมีความทรงจำเมื่อ 2,000 ปีก่อนก็ตาม

     แล้วไงล่ะ? ฉันไม่ใช่นักรบ ทหาร หรือไททันเกราะ 'ไรเนอร์ บราวน์' อีกต่อไปแล้ว!"

     

     ผมพร่ำบอกตัวเองแบบนั้นเพื่อสลัดความฝันที่มีแต่เรื่องในอดีตออกไปจากหัวสมอง เตรียมพร้อมรับวันใหม่ ก้าวไปสู่อนาคต ด้วยชีวิตอันแสนสงบสุขไร้สิ้นซึ่งกลิ่นคาวเลือด แต่ไม่รู้ทำไม...ความรู้สึกว่างเปล่าในใจที่พยายามลบล้างมาตลอดหลายสิบนาทีที่ผ่านมา รวมถึงทุกๆ เช้าที่ตื่นจากความฝันถึงคนสำคัญที่ไม่มีวันหวนคืน กลับยิ่งทวีคูณขึ้นจนตาผมเริ่มรื้นออกมาซะงั้น? แต่ผมก็ต้องพยายามกล่อมตัวเองต่อไป

เพราะตอนนี้ฉันคือ

'ไรอัน เบรนเนอร์'

นักศึกษามหาวิทยาลัย ในปี ค.ศ. 2018 ไงล่ะ

[Introduce Character No.1]

...แตกต่างเหมือนกัน...

          [ไรเนอร์ บราวน์]                                           [ไรอัน เบรนเนอร์]     

          เด็กหนุ่มผู้พยายามมีชีวิตอยู่อย่างเต็มที่ในสงคราม                 นักฟุตบอลหนุ่มตัวท็อปของทีมมหาวิทยาลัย

      เขาสมัครเป็นนักรบตั้งแต่เด็กเพื่อให้พ่อยอมรับในตัวเขา               มีความเป็นผู้ใหญ่ พึ่งพาได้ เป็นที่รักของเพื่อนๆ

                  ฝันจะเป็นฮีโร่และลูกชายที่น่าภูมิใจที่สุด                      เป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาในสภาวะสงบสุข

               เขาใช้ชีวิตบนกองซากศพ ความสูญเสีย                   ดูเป็นตัวตนที่ห่างไกลกับไรเนอร์ราวฟ้าเหว

           และเถ้าความลวงแห่งสงครามนานหลายปี                          แต่ดันเกิดมามีรูปลักษณ์และความทรงจำ

                  ก่อนเข้าร่วมกับกองกำลังกอบกู้โลก                   ของเจ้าคนที่ชีวิตมีแต่ความทุกข์นั่นซะนี่

                       และทำให้ความฝันเป็นจริงได้สำเร็จ

คุยกับคนเขียน

สวัสดีค่ะ!! เราสามเหลี่ยมฤดูหนาว

ถ้าท่านอ่านมาได้จนถึงตรงนี้ คงจะรับการบรรยายของเราได้ในระดับหนึ่ง และรู้เรื่องคร่าวๆแล้วรึเปล่านะ?

นี่คือแฟนฟิค Attack on titan แนวรักวัยรุ่น ห่างไกลจากเนื้อเรื่องหลังราวฟ้าเหว ที่ท่านไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน 

เวอร์ชั่นนี้พระเอกคือไรเนอร์...ที่ไม่ใช่ไรเนอร์ซะทีเดียว 

และใครจะกลายเป็นใคร มีความสัมพันธ์ยังไงกันไรเนอร์ในชาตินี้ คิดซะว่าเขาคือคนเดิมในอีกเวอร์ชั่นนึงละกัน (งงไหม? เราก็งง) สุดท้ายนี้...ขอฝากเนื้อฝากตัวฝากหัวฝากเท้าด้วยนะคะ รักทุกคนนะ จุ๊บๆ 

double_B

ความคิดเห็น