SINCE'1967 บันทึกรักฉบับคุณปู่

    

 "ขอให้ถือไม้เท้ายอดทองกระบองเพชร มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองนะ" 

คำพูดเหล่านี้เรามักจะได้ยินในงานมงคลสมรสที่น่ายินดี

'คุณเชื่อในคำพูดเหล่านี้รึเปล่า ผู้ชายเราจะยึดมันในรักหนึ่งเดียวได้จริงหรือ วันเวลาผ่านไปเมื่อกาลเวลาเปลี่ยน รูปกายเปลี่ยนเรายังจะรักกันอยู่อีกไหม'

     ผมจะบอกเลยนะว่าความรักมันก็เหมือนกับแก้วนํ้าที่วางทิ้งไว้ วันเวลาผ่านไปนํ้าในแก้วมันก็ระเหยเหลือทิ้งไว้เพียงแก้วเก่าๆ แต่คุณรู้อะไรไหม แก้วเก่าๆมันก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ได้หายไปไหนทิ้งไว้เป็นอนุสรณ์แห่งความหลังความทรงจำในวันวานก็เท่านั้น ความรักก็เป็นแบบนั้นแหละ สุดท้ายเวลาจะช่วยขัดเกลาให้เรารู้จักกับคำว่า 'รักแท้'

                                                                

                          เหมือนที่ผมมีให้คุณนายของผมคนนี้

________________________________________________

     

     "ปู่คะ ทำไมปู่ถึงแต่งงานกับย่าล่ะคะ" หลานวัยแตกเนื้อสาวถามขึ้น 

     "รู้แล้วอย่าเอ็ดไปนะ " ผมทำนํ้าเสียงจริงจัง หลานตัวดีที่นั่งขัดสมาธิอยู่ยืดตัวเขยิบเข้ามาใกล้

     "ปู่น่ะ ถูกย่าของหลานทุบหัวลากเข้าห้อง" ผมพูดหน้านิ่ง

     หลานทำสีหน้าถูกขัดใจเอามือมาเขย่าที่เข่าผม "เอาดีๆสิคะ" 

     ผมอมยิ้มนึกถึงเรื่องในวันวานวันเเรกที่เจอเธอผู้หญิงในชุดกระโปรงสีนํ้าเงิน "ปู่กับย่าก็ต้องรักกันนะสิ ถึงยอมแต่งงานกัน"

     "แล้วปู่ไปจีบย่ายังไงล่ะคะ" หลานสาวยังถามต่อ

     "เรื่องมันตั้งนานมาแล้ว นานมากแล้วจริงๆ" 

     ผมลุกขึ้นไปหยิบอัลบั้มเล่มหนาออกมาจากตู้ ก่อนจะกลับมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟา ปกอัลบั้มเก่าจนลอกออกมาติดมือเป็นแผ่น

     'ผมจะรักและให้เกียรติคุณตลอดไป' 

         ข้อความที่เขียนอยู่บนแผ่นหลังของรูปภาพวันแต่งงานเป็นดั่งคำสัญญาที่จารึกไว้ในใจใจผมตลอดมา มันไม่ใช่หน้าที่แต่เป็นสิ่งที่ข้างในบอกให้ทำ ให้เธอคนที่ผมถวิลหาสุดหัวใจ.........

      

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ตัวละครและสถานที่ในเรื่องเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นไม่ได้มีเจตนาทำให้บคุคลหรือสิ่งที่เกี่ยวข้องเสียหาย