ไม่ว่านรกหรือสวรรค์ ก็ไม่มีใครได้ตัวฉันทั้งนั้น!!!

สวัสดี ฉันชื่อลูเซียโน่  มิเกล (แปลว่าแสงสว่างดุจเทพเจ้า) ฉันเป็นเด็กผู้หญิง(ไม่)ธรรมดาคนหนึ่ง ฉันรู้ตัวตั้งแต่เกิดว่าฉันนั้นมีสิ่งที่ทุกคนกลัว ไม่ว่านรก หรือแม้ สวรรค์ ทุกคนต่างต้องการตัวฉันเพราะพลังที่ฉันมี จะได้เป็นกำลังสำคัญในการทำสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์นรกและสวรรค์  ฉันอยู่บนโลกมนุษย์ตั้งแต่เกิด ฉันใช้ชีวิตแบบมนุษย์ธรรมดาคนนึงที่จะมีได้ พ่อและแม่ของฉันฝึกฉันให้พร้อมสำหรับทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น พ่อฉันเป็นเผ่านรกส่วนแม่ฉันเป็นเผ่าสวรรค์ตัวฉันนั้นเป็นลูกครึ่งของเผ่านรกและสวรรค์ พวกท่านมีรักต้องห้ามกัน ทำให้พวกท่านหนีมามีฉันที่โลกแห่งนี้ นี่คือสิ่งที่พ่อแม่ฉันเล่าให้ฟัง ทุกอย่างยังสงบสุขฉันอยู่กับพ่อแม่ฉันในฐานะมนุษย์ แต่แล้ว วันนี้ ก็มาถึง วันที่พ่อกับแม่ฉันบอกฉันเสมอว่าวันนี้จะต้องมาถึง จนวันนี้ วันที่ฉันอายุครบ16ปี... วันที่พลังตื่นตัวขึ้นมา...

ปัจจุบัน

"ลูเซีย~" ฉันหันไปหาเพื่อนมนุษย์ที่ฉันสนิทด้วย

"ว่าไงโรเซ่" โรเซ่ยิ้มวิ่งมาหาฉันแต่ไกล

"ไปเข้าแถวเช้ากันเถอะ" โรเซ่กอดแขนฉันเดินไปเข้าแถวแบบนี้เหมือนเดิมทุกเช้า

เสียงพูดคุยกันมากมายของทุกคนที่มารวมตัวกันเพื่อทำกิจกรรมเช้าหน้าเสาธง

"หวัดดี~ โรเซ่ ลู~"  ไมล่าวิ่งมาหาแถวที่พวกฉัน2คนยืนอยู่

"ไงไมล่า ร่าเริงแต่เช้าเลยนะ" โรเซ่พูดพร้อมตีหัวไมล่าเบาๆ

"อะ! เจ็บนะโรเซ่~" ไมล่าหน้าบูดบึ้งอย่างน่ารัก ก่อนจะหันมาหาฉันแล้วกอดเอวฉันแน่นให้หันหน้าไปอีกทาง

"ลู~ โรเซ่ตีฉันอีกแล้ว ถ้าสมองอันน้อยๆของฉันไหลออกมาทางหูจะทำยังไงอะ" ฉันยิ้มให้ใบหน้าน่ารักๆของไมล่าพร้อมลูบหัวเบาๆ อยู่ฉันก็รู้สึกมีใครสักคนตีไหล่ฉันเบาๆ

"สุขสันต์วันเกิดนะลูเซียโน่!!" ฉันหันไปมองโรเซ่ที่ตอนนี้ถือกล่องขวัญมาให้ฉัน

"ตกใจหมดเลย" ฉันหน้าหวออย่างแรงไม่คิดว่าโรเซ่กับไมล่าจะให้ขวัญในวันเกิดฉัน

"ลูจะต้องชอบแน่ๆเลย ฉันกับโรเซ่เลือกเองกับมือเลยนะ" ไมล่าพูดยิ้มๆ

ฉันยิ้มรับกล่องมาเปิดดู

"นี่มัน!!" ฉันตกใจมากเพราะฉันอยากได้สร้อยคออันนี้มานานแล้ว แต่เพราะมันแพงเกินไปฉันก็ไม่อยากลำบากพ่อแม่ด้วยเลยตัดใจ

"ลองใส่สิ ต้องเข้ากับลูเซียแน่ๆ" โรเซ่จับสร้อยคอออกมาจากมือฉันแล้วจับตัวฉันหันหลังใส่สร้อยคอให้ เสร็จแล้วโรเซ่ก็จับฉันหมุนกลับมา

"สวยมากๆเลยลูเซีย" โรเซ่ปรบมือเบาๆยิ้มกว้าง

"ลูอะสวยอยู่แล้ว ใส่อะไรก็เข้าหมด" ไมล่าสะกิดโรเซ่ยิ้มๆ

"ขอบคุณทั้ง2เลยนะ" ฉันเข้าไปกอดทั้งสองด้วยความดีใจทั้งสองกอดปลอบฉันเบาๆ

'นักเรียนทุกคนเข้าแถวได้แล้วค่ะ' เสียงประกาศจากไมล์ของโรงเรียนประกาศออกมาทำให้นักเรียนทั้งหญิงและชายต่างพากันเข้าแถวตามห้อง 

ใช้เวลานานพอสมควรที่กว่าจะทำกิจกรรมหน้าเสาธงจบ ฉันกับเพื่อนคุยกันเรื่องปกติทั่วไป แต่แล้วฉันก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังมา...

"กรี๊ดดดดด!!!"  "อึก อ๊ากกก!!!!"  "กรี๊ดดดด ดดดด"  "ว๊ายยยย !!!"  เสียงทุกคนร้องอย่างเจ็บเสือดมากมายกระเด็นไปทั่วทุกคนนับพันแตกตื่นพยายามวิ่งหนีแต่มีกระจกใสกักขังพวกคนนับพันอยู่

'ชิ! พวกคนไร้หัวใจ' ฉันมองไปรอบๆเห็นตามพวกชายหญิงชุดดำ(เผ่านรก) ใช้เคียวไล่ฟันมนุษย์ไม่มีทางสู้ ส่วนเหล่าชายหญิงชุดขาว(เผ่าสวรรค์) ใช้ดาบยาวแทงอย่างเลือดเย็น

"อะๆ....อะ เกิดอะไรขึ้น กรี๊ดดด" ไมล่าเกาะแขนฉันแน่น

"ใจเย็นไมล่า ทำไมต้องฆ่ากันด้วย กรี๊ด!" โรเซ่เกาะแขนอีกข้างของฉันแม้จะปลอบไมล่าไปด้วยแต่ตัวเองก็ยังคงกลัวเหมือนกัน 

ตอนนี้ทุกคนนับพันมารวมตัวกันที่มุมของกระจกเสียงกรี๊ดร้องมากมายดังไม่มีหยุด เลือดไหลมาทางผู้คน เหมือนสานน้ำสีแดงที่ไหลไม่มีวันหยุด

"พวกมนุษย์น่าหนวกหูเสียจริง" อยู่ๆก็ได้ยินเสียงผู้ชายในชุดสีดำพูดขึ้นมา ชายคนนั้นทีปีกสีดำสนิท ค่อยบินลงมายังก่อเลือดมากมาย

"เป็นปกติที่มนุษย์จะเสียสติ แต่ก็นะ เดี๋ยวจะไม่มีพวกมนุษย์ค่อยกวนใจแล้ว" ชายชุดขาว ปีกสีขาวค่อยบินลงมาข้างชายชุดดำ

สองคนนั้นพอลงมาเผ่านรกและสวรรค์ทุกตนต่างทำความเคารพ

"อ่าา อย่าเสียเวลาเล่นให้เปลืองเวลาเลย"ชายชุดดำพูด

ชายทั้งสองเปิดเสื้อฮู้ดออก ชายชุดดำนั้นดวงตาสีแดงข่มผมสีดำสนิทผิวน้ำผึ้งเหมือนคนออกตากแดดบ่อย

ส่วนชายชุดขาว ผมสีขาว ดวงตาสีฟ้าใส ผัวสีขาวอมชมพู

"ถ้าที่นี่ไม่มี มิเกล ก็รีบกำจัดซะจะได้รีบไปที่อื่นต่อ" ชายชุดขาวพูดขึ้นพร้อมดาบที่ออกมาจากมือทั้งสอง(ดาบคู่) ชายชุดดำก็มีเคียวออกมาจากมือทั้งสอง(เคียวคู่)

"กำจัดซะ" เสียงเรียบนิ่งติดเย็นชาทำให้ทุกคนต่างสะดุ้งเฮือกกันหมดไม่มีใครเก้าเท้าออกได้แม้แต่ฉันก็ตาม

เสียงกรี๊ดร้องมากมายทำให้ฉันมีสติขึ้นอีกครั้ง

ฉันสิ สิ่งที่พวกมึงสอนมาทั้งหมดเพื่องานนี้ จะมากลัวได้อย่างไร จะต้องรีบกลับไปหาพ่อแม่ และจะปกป้องคนที่นี่ด้วย

คิดได้ดังนั้น ฉันตั้งสติพยายามนึกถึงคำสอนของพ่อและแม่

"ตั้งโล่ป้องกัน" ฉันพูดเสียงเบาเหมือนกระชิบ

เผ่าพันธุ์นรกและสวรรค์นั้นที่กำลังจะแทงพวกมนุษย์อยู่ๆก็มีโล่สีทองกางขึ้นรอบมนุษย์จนทำให้ทั้งเคียวและดาบหักกันไปหมด

"หึหึ มิเกล อยู่ที่นี่เองหรอกหรือ" ชายชุดขาวที่กำลังจะแทงดาบคู่มาเพื่อทำลายเกาะของฉันชายชุดดำก็กำลังจะทำลายเกาะของฉันเหมือนกัน ไม่ไหว ฉันรับไม่ได้แน่ๆ ต้องทำสิ่งนั้นจริงๆสินะ ไม่อยากทำเลย ถ้าฉันกลายร่างพลังฉันจะไร้ที่ติ แต่อารมณ์และความคิดฉันก็จะเปลี่ยนไปด้วย ถึงอย่างนั้น ต้องรอดก่อน ฉันตัดสินใจ พุ่งลอยขึ้นบนเพื่อไปรับดาบและเคียวคู่ระหว่างที่พุ่งขึ้นไปนั้น ฉันก็แปลงร่างที่แท้จริงออกมา

เคร้ง!!!

แสงสีขาวอยู่รอบตัวของลูเซียปีกของลูเซียเป็นสีทองงดงาด ผมของลูเซียเปลี่ยนจากสีน้ำตาลเป็นสีทอง ดวงตาเขียวมรกตสวยใส ปากจากสีชมพูกลายเป็นสีแดงดังลูกเชอรี่จากตัวตรงสวยกลายเป็นผมหยกสวยงานชุดกระโปรงเปิดหน้ายาวถึงเท้าสีขาวดำยิ่งทำให้ลูเซียดูงดงานไปอีก รองเท้าสีทองพันเข้ากับเรียวขาสวยผิวที่เคยขาว กลายเป็นขาวชมพูดอย่างงดงาม

"หึ เจ้าพวกโง่ หาที่ตายก่อนวัยจริงๆ" ลูเซียใช้กงจักรคู่ขนาดใหญ่หยุดดาบและเคียวได้

"มิเกลของข้า เจ้าช่างแข็งแกร่งนัก" ชายชุดดำชมหญิงสาวสวยตรงหน้ายอมรับว่าสวยจนใจเต้นแรง และแข็งแกร่งจนน่ากลัว

"มิเกลของข้า เจ้าไปกับข้าเถอะ" ชายชุดขาวกล่าว เขาใจเต้นแรงขึ้นหญิงตรงหน้าสวยมากและกลิ่นของกุหลาบอ่อนๆนั้นยิ่งทำให้ตายเลยทีเดียว

"หึ 268 " ลูเซียหัวเราะในลำคออย่างขนลุกพูดจำนวนตัวเลขขึ้นมา

เคร้ง!!!! ลูเซียใช้เวทออกแรงอีกนิดก็สามารถผลักร่างชายสูงใหญ่ทั้งคู่ได้

"มิเกลเจ้าหมายถึงสิ่งใด" ชายชุดขาวกล่าว

ตอนนี้ด้วยแรงของลูเซียทำให้ชายชุดชายและดำต้องลงมายืนข้างล่าง

ลูเซียยังคงลอยสง่ากับปีกงดงาดสีทอง ลูเซียก้มลงชายหนุ่มด้วยหางตาอย่างมองคนชั้นต่ำก่อนจะกล่าว

"จำนวนคนที่พวกท่านต้องชดใช้ให้มนุษย์ยังไงเล่า หาญ2 ตกเผ่าละ 134ตน"

ลูเซียยิ้มหวานอย่างหน้ากลัว

"มิเกล พูดคุยกันดี...ๆ" ยังไม่ทันที่ร่างของชายชุดดำจะกล่าวจบก็มีผงสีขาวและดำลอยขึ้นเต็มอากาศ

"เมื่อกี้ท่านว่าอย่างไรนะ" ชายชุดขาวและดำต่างอึ้งนิ่งมองไปรอบๆผงขาวดำพวกนั้นคือร่างที่ตายของเผ่า ยังผู้ไม่จบด้วยซ่ำฆ่านักฆ่าฝีมือดีของนรกและสวรรค์ได้อย่างง่ายดายโดยไม่ขยับตัวไปไหนด้วยซ้ำ หน้ากลัวเกินไปแล้วพลังของหญิงคนนี้

.......... 50%...........