[GOT7-FIC] My Daddy #ป๊ะป๋าน้องเอิน

intro

"เอิน สายแล้วลูก เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ"

"คับป๊ะป๋า เดี๋ยวเอินลงไป!" 

เด็กชายตัวผอมรีบวิ่งมาสวมถุงเท้าก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นสะพายไหล่แล้วกระโจนลงมาจากชั้นสองโดยกระโดดข้ามขั้นบันไดลงมาอย่างไม่กลัว เหมือนที่ทำประจำทุกวัน แต่เพราะวันนี้ดันใส่ถุงเท้าฝ่าเท้าที่ควรจะทรงตัวกับพื้นไม้ได้เหมือนที่ผ่านมาก็ดันพาให้ร่างบางลื่นไถลและล้มลงนอนหงายกับพื้นไม่เป็นท่า

"เอิน!"

เสียงทุ้มร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงโครมครามจากด้านใน ร่างสูงใหญ่รีบวิ่งมาจากในครัวก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างที่ยังนอนหงายอยู่กับพื้น กระเป๋าเป้ของเจ้าตัวก็โดนเหวี่ยงจนของทั้งหมดหล่นกระจาย มือหนาค่อยๆประคองร่างของเด็กซนขึ้นแล้วช้อนตัวอุ้มในท่าเจ้าสาวก่อนจะค่อยๆวางลงที่โซฟาอย่างเบามือ 

เพราะว่าหงายหลังลงไปจนจุกพูดไม่ออกไม่มีแม้แต่เสียงร้องออกมา เด็กน้อยก็ทำได้แค่นอนตัวงออยู่แบบนั้นจนมือหนาค่อยๆเลิกเสื้อนักเรียนออกเพื่อดูบาดแผล

"ไหนป๊ะป๋าดูสิเจ็บตรงไหนรึเปล่า" 

เด็กน้อยค่อยๆนอนคว่ำหน้าลงหลังจากเสื้อนักเรียนถูกถอดออก มีแผลฟกช้ำเล็กน้อยที่หัวไหล่ซ้าย มือหนาค่อยๆลูบไล้เบาๆและเลื่อนลงมาเรื่อยๆจนถึงขอบกางเกงนักเรียน มือหนาค่อยๆสอดอ้อมมาทางด้านหน้าก่อนจะค่อยๆปลดเข็มเข็ดและรูดซิปลงรั้งกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินลงจนกระทั่งเหลือแต่กางเกงชั้นในสีขาวสะอาดตา

"เจ็บตรงไหนอีกไหม?" เสียงทุ้มกระซิบลงข้างหูของเด็กตัวบาง 

ดวงตากลมโตเหลือบมองใบหน้าคมที่เข้ามาใกล้ จนได้กลิ่นลมหายใจที่คละเคล้าไปด้วยกลิ่นบุหรี่เมนทอลที่คุ้นเคย 

เด็กชายหยัดกายขึ้นพร้อมกับดวงตากลมโตที่ยังคงสบตากับอีกฝ่าย ริมฝีปากอิ่มเผยอน้อยๆก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่แสนน่ารักพร้อมกับช้อนตามองอย่างอ้อนๆ

"เอินเจ็บ ไม่อยากไปเรียนเลยป๊ะป๋า"

"เจ็บตรงไหนครับ หื้ม?"

คิ้วหนาเลิกขึ้นขณะที่มองเด็กตัวน้อยที่นั่งบึนปากอย่างน่ารัก พอถามร่างบอบบางก็ค่อยๆหมุนตัวหันหลังให้ก่อนจะก้มลงและอยู่ให้ท่าคลานเข่า บั้นท้ายกลมกลึงหันมาทางร่างหนาที่นั่งมองและอมยิ้มให้กับท่าทางน่ารักๆของ "ลูกชาย" ที่ยอมทำทุกวิถีทางที่จะได้ไม่ต้องไปโรงเรียน

ใบหน้าน่ารักหันกลับมาพร้อมเอียงคอมองสายตาเชิญชวนราวกับลูกแมวน้อยๆที่ไร้เดียงสา....แต่อี๋เอินไม่ได้ไร้เดียงสา

"ไหนป๊ะป๋าดูสิน้องเอินไม่สบายตรงไหน ถึงไปโรงเรียนไม่ได้"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นขณะที่ค่อยๆเกี่ยวชั้นในสีขาวตัวน้อยๆลงหลุดมากองอยู่ที่หัวเข่าเล็ก เมื่อปราศสิ่งที่มาปิดบังบั้นท้ายกลม ก็เผยผิวนุ่มนิ่มให้เห็นเต็มสองตา ดวงตาคมหรี่ลงก่อนจะค่อยๆไล้หลังมือไปบนผิวอ่อนนุ่มตรงหน้า ริมฝีปากอิ่มตอบรับสัมผัสด้วยเสียงครางเบาๆ

"น้องเอินไม่ได้เจ็บตรงไหนนี่นา ทำไมถึงจะไม่ไปโรงเรียนละครับ?"

"อื้อ เอินเจ็บจริงๆนะ" สายตาออดอ้อนมองอีกฝ่าย

"ไหนขอดูหน่อยว่าเจ็บตรงไหน ไม่งั้นไม่ให้หยุดเรียนหรอกนะครับ"

.........censor........

"อื้อ...ป๊ะป๋า เอินเจ็บตรงนี้อ่า"

#ป๊ะป๋าน้องเอิน

ฟิคใสใส ใส่ใจเยาวชน

O W E N TM.