วิวาห์บาดาล (โรมานซ์18+)

หวีทองคำ เพียงอันเดียว กระชากชะตาชีวิตของวิลเลียมให้เปลี่ยนไปตลอดกาล...

ไปตามคำเรียกร้อง...

ไปตามความคิดถึง...

ไปตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ...

 ‘คิดให้ดีก่อนนะ เกาะร้างนั่นมันมีอาถรรพ์ ต้องคำสาป ผมขอเตือนด้วยความหวังดี ถ้าคุณอยากมีชีวิตต่อก็อย่าไปเหยียบที่นั่นเลย’

‘เกาะนั่นอาถรรพ์ยังไง?’ เขาถามอย่างสนใจ

‘มีคนเล่าให้ผมฟัง ว่ากันว่าคืนที่พระจันทร์เต็มดวงจะมีสาวงามขึ้นจากทะเลมาอาบแสงจันทร์ พวกเธอไม่ใช่คน แต่เป็นนางเงือก...” คนขับเรือเล่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พวกเธอจะร้องเพลง หลอกล่อชาวประมงเข้าไปหา’

‘จริงเหรอ’ วิลเลียมแกล้งถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่เขาก็ไม่เชื่อ ไม่เชื่อเลยสักนิด ก็นี่มันนิทานหลอกเด็ก

ทว่าเมื่อเหยียบมาที่เกาะ เขาก็เจอหญิงสาวที่สวยราวกับนางฟ้าเข้า

เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

เขารู้เพียงว่า ทั้งร่างกาย และจิตใจ ต้องการแต่เธอเท่านั้น ‘นางฟ้าแห่งท้องทะเล’

. . . . . .

เขาตอบรับจุมพิตของหญิงสาวทันที มันเป็นกลไกที่เกิดขึ้น พอเขาเป็นฝ่ายรุกบ้าง ร่างนุ่มก็เบียดเข้าหาเขาจนแนบชิด ทำเอาเขาร้อนผ่าวขึ้นมา 

ยิ่งได้สูดกลิ่นหอมเย้ายวน เป็นกลิ่นเฉพาะก็ยิ่งกระตุ้นความต้องการ มันกระตุ้นเขาได้ดีเหลือเกิน แน่นอนว่ามันเป็นกลิ่นที่เขาคุ้นเคยเพียงแต่เขาบอกไม่ได้เท่านั้นว่าเขารู้จักกลิ่นหอมแบบนี้จากที่ไหน

“อืมม์...” วิลเลียมครางในลำคออย่างพึงพอใจ

มือบางที่วางอยู่บนแผงอกเลื่อนมาลูบไล้สีข้างของเขาเบา ๆ ก่อนไต่มายังหน้าท้อง ลูบไล้ขนอ่อนบริเวณนั้น

“อู้ว์...” ชายหนุ่มครางเบา ๆ กับความอุ่นซ่านที่กอบกุมส่วนอ่อนไหว