Temperature Two eye รักร้อนเเรงของยัยตาสองสี

สวัสดีค่ะ! ยู ค่ะ  นามปากกา URoTA คะ ซึ่งก็พึ่งจะลองมาหัดเขียนนิยายครั้งเเรกเลยอาจจะยังไม่ได้ดีมากมายสักเท่าไรนะค่ะ! เเต่จะพยายามน๊า!

ฝ่าย ART ของยูโร่ > น้องโฮชิ / Hoshisaiyaa <<กำลังปั่นรูป>>
ฝ่ายเเต่งโครงเรื่อง > พี่สาม / oKhO
เท่านี้ก็รู้ทีมงานเเล้ว งั้นมาดูเนื้อเรื่องย่อๆกันเถอะคะ ><


เนื่องเรื่องย่อ
ย้อนไปเมื่อตอน 7 ขวบ..

"คุณหนูยูโร่"

เกิดมาทีไรฉันก็ได้ยินชื่อนี้มาตลอดๆเล๊ยย เเน่นอนว่าฉันเป็นลูกของคนสำคัญของประเทศนี้...เเล้วการที่คนใช้ที่มีอายุกว่ามานั่งคุกเข่า ทำงาน ใส่ถุงเท้า.sh
มันไม่ยุตติธรรมเอาสะเลยนะ! ปะป๋าฉันเคยสอนก็จริงว่าฉันเป็นลูกคนสำคัญเเต่เเบบนี้ก็ไม่ชอบหรอกนะ

"ป้าเเอมลุกขึ้นเถอะคะ เดี่ยวหนูทำเอง"
"เเต่ว่า..."
"หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ ป้าเเอมเเค่เข้าค่ายป่าเอง"

วันนี้เป็นวันที่โรงเรียนของเราจะพาไปทัศนศึกษาระยะเวลา 2 วัน 2 คืน
ซึ่งฉันในหมู่นักเรียนก็มีความพิเศษต่างกันตรงที่ฐานะของเเต่ละบ้าน
ถึงเเม้จะเป็นโรงเรียนรัฐบาลธรรมดาๆ เเต่ฉันก็ไม่ได้เตือนร้องเหมือนคนมีสตังค์ทั่วๆไปที่ต้องเข้าโรงเรียนค่าเทอมเเพง ทะลุฟ้า อวดนู้นนี้นั้น

"ไปดีมาดีนะ คุณหนู"
"หนูกลับมาทำเเกงจืดไว้ให้ด้วยนะค่ะ!"

ฉันกอดป้าเบาๆ

"ค่ะ ป้าจะทำรอนะ"

รถโรงเรียนที่พึ่งมาจอดอยู่หน้าบ้านบงบอกสัญญาณว่า ต้องไปแล้ว

"ไปนะค่ะ!!!"
"โชคดีนะจร้ะ.."

เเต่งฉันกลับรู้ว่าน้ันคือคำพูดสุดท้าย...

"มีเด็กตกเหวลงไป เป็นคุณหนูยูโร่กับคุณหนูมาม่อน!"
"หาคุณหนูมาม่อนพบเเล้วค่ะ เเต่คุณหนูยูโร่...."
"หาให้เจอสะก่อนฟ้าจะมืดค่ำกว่านี้!!!!"

สภาพเสียงของทุกคนกำลังตามหาฉัน..ก่อนหน้านั้นฉันกับมาม่อนหลงป่าเเละโดนใครไม่รู้วิ่งไล่ตามจนสุดเหวลลึกขนาด 10 เมตร เเละฉันก็เลย
พามาม่อนกระโดดลงมา ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือ มาม่อนร้องไห้พลางร้องขอกับพระเจ้า โดยที่เราสองคนจะไม่เป็นอะไร ส่วนฉันก็กอดมาม่อนไว้
อย่างเเน่น..ก่อนที่จะเอาหลังของฉันกระเเทกลงหินอย่างรุนเเรง..พร้อมกับสิ่งบางสิ่งมากระทบหัวฉันอย่างรุนเเรงเช่นกัน...

"มะ...มา.......ม่....อ....น..."

สิ้นเสียงที่ไร้พละกำลังเเต่ก็พลางคิดว่าตัวเองรอดมาได้อย่างไร เพราะคำขอพรจากพระเจ้าหรือ..? ฉันพยายามมองรอบๆเเต่มันกลับมืดจนมองอะไรไม่เห็น

"ช่วยด้วย............ขะ...ขอ..........ร้อ.......ง........."

กลิ่นเลือดที่ไหลมาเเตะจมูกพร้อมสัญญาณหัวใจที่อ่อนลงเรื่อยๆ ตัวเริ่มหนาวเน็บ จนไม่มีคำอธิบายว่า เปอร์เซ็นจะรอดนั้นมีมากน้อยเเค่ไหน...
เเต่มันก็อยู่ใยสถานะใกล้ตาย...ก่อนที่ตัวเองจะหลับลงฉันพลางนึกถึงหน้าคนในครอบครัว ปะป๋า มะม๋า พี่ชาย.........สติเริ่มจะหลุดลอยไปทุกที....
ขอเเค่ได้เจอหน้าท่าน..ขอเเค่ได้เจอหน้าท่านสักคน..ฉันก็หลับลงเเล้ว....ฉันหลับตาลงพร้อมรอยยิ้มเเสนหวาน ขอโทษนะค่ะ หนูคงบาปหนา..

"เธอ!!!"
เสียงเด็กผู้ชายร่างเล็กๆตะโกน

"ผมพบยูโร่เเล้ว"

"...."

เพราะเสียงหายใจที่ถี่เเละหอบขึ้น..จึงเริ่มหมดเเรง ฉันพยายามลืมตาตื่นเพื่อมองหน้าเด็กชายคนนั้น เขา เป็น ใคร?



To be conitnue...............


รอบชมกันนะค่ะ!

สะกดผิดขออภัย
ใช้ คะ/ค่ะ ไม่ถูกก็ขออภัยเช่นเดียวกันนะค่ะ!