No.7 HUNHAN

Intro

ผมฆ่าตัวตาย ใช่

ผมจำเหตุการณ์นั้นได้ กระโดดน้ำ จมน้ำ ขาดอากาศหายใจ ผมว่ายน้ำไม่เป็น..

แต่ผมฆ่าตัวตายเพราะอะไร แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ ผมจำไม่ได้ จำไม่ได้แม้กระทั่งตัวเองเป็นใคร ชื่ออะไร มาจากไหน ผมจำได้แค่ตัวเองฆ่าตัวตายแล้วก็มาโผล่ที่นี่ตอนนี้

"คุณเป็นใคร" เสียงแรกดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งในห้อง เจ้าของเสียงสวมแว่นไร้กรอบยืนกอดอกมองสำรวจผม

"ผมไม่รู้"ผมตอบออกไปตามควมจริง ผู้ชายคนนั้นมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้ว เขาจดอะไรบางอย่างลงไปในแฟ้มกระดาษที่ถืออยู่ในมือก่อนจะเดินเข้ามายืนใกล้ๆ เตียงที่ผมนอนอยู่ เขายื่นบัตรขนาดเล็กสี่เหลี่ยมให้ผม

"คุณชื่อลู่หาน" เขาพูด "นี่เป็นบัตรประจำตัวของคุณที่เราเก็บได้ตอนช่วยคุณขึ้นมาจากน้ำ มันระบุไว้ในนั้นชัดเจนว่าคุณชื่อลู่หาน รูปในบัตรนั่นก็รูปคุณ" ผมก้มลงมองตาม คนในรูปคือผมงั้นเหรอ

พระเจ้า ผมจำไม่ได้แม้แต่หน้าตัวเอง...

ผมเพ่งมองบัตรในมือสักพักแล้วตัดใจเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อก่อนจะสังเกตเห็น เสื้อที่มีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับผม

"คุณมาใหม่ เรายังไม่มีไซส์เสื้อผ้าสำหรับคุณ ตอนนี้เราติดต่อไปทางศูนย์ใหญ่แล้ว อีกไม่กี่วันคงมาถึง"ผู้ชายคนเดิมพูด

"ศูนย์ใหญ่? คุณหมายความว่าที่นี่เป็นหนึ่งในศูนย์อะไรงั้นเหรอ"

"อ้อ ใช่ ผมลืมบอกคุณไป ผมชื่อคิมจงอิน เป็นแพทย์ประจำศูนย์N.B.I"

"N.B.I?"

"เป็นศูนย์ปรับสภาพจิตใจของผู้ไม่ประสงค์จะมีชีวิตน่ะ" เขาพูดแล้วยักไหล่

"ผมไม่เข้าใจ"

"ถ้าพูดให้เข้าใจง่ายๆที่นี่คือศูนย์บำบัดจิตใจคนที่คิดฆ่าตัวตายให้อยากมี ชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อทำประโยชน์ให้ตัวเองและประเทศชาติน่ะ"

"คุณหมายความว่าผมต้องอยู่ที่นี่ต่อไปงั้นเหรอ" นายแพทย์คิมจงอินพยักหน้า ผมจ้องลึกเข้าไปในตาเขา

"ผมไม่ต้องการอยู่ที่นี่"

"คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ คุณออกจากที่นี่ไม่ได้จนกว่าทางเราจะมั่นใจว่าคุณจะไม่คิดฆ่าตัวตายอีก"

"ตอนนี้ผมจำอะไรไม่ได้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองฆ่าตัวตายเพราะอะไร มันอาจจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ และผมไม่ต้องการบำบัดจิตใจบ้าบออะไรทั้งนั้น" ผมยืนกราน

"คุณจำอะไรไม่ได้ งั้นตอบผมหน่อยว่าคุณออกจากที่นี่แล้วคุณจะไปอยู่ที่ไหน จะติดต่อกับใคร แล้วจะทำอะไรต่อ"

"ผมหาทางออกให้ชีวิตตัวเองได้ ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมอยู่ศูนย์บ้าๆนี่แน่" ผมยังยืนยันคำเดิม

หมอคิมจงอินขยับตัวเข้ามาใกล้ เขายิ้มแล้วเงื้อมือขึ้นปักเข็มเล่มใหญ่ลงบนท้ายทอยผม





บยอน แบคฮยอน หรือชายที่เรียกตัวเองว่านายแพทย์คิมจงอินเปิดLaptop แบบพกพาของตัวเองขึ้น เขาต่อสายเข้ากับเครื่องจูนสมองแล้วเรียกข้อมูลของลู่หานขึ้นมา สมาชิกใหม่รายนี้ไม่ใช่คนแรกที่ปฏิเสธการเข้าร่วมN.B.I และไม่ใช่คนแรกที่โดนป้อนข้อมูลจอมปลอมเข้าไปในสมอง

"ในเมื่อพูดกันดีๆไม่ได้ ก็ต้องใช้วิธีนี้นั่นแหละ" แบคฮยอนกดenterครั้งสุดท้ายแล้วหันกลับไปมองร่างเล็กของคนบนเตียง เขารู้สึกเสียดายผู้ชายอย่างลู่หาน การเข้าร่วมองค์กรไม่ต่างอะไรกับการเข้าร่วมทัวร์ไปนรกดีๆนี่เอง แบคฮยอนเดินเข้าไปใกล้แล้วก้มหน้าลงไปสำรวจใบหน้าสวยหวานเกินชายนั้นชัดๆ ขนตางอนยาว จมูกโด่งรับกับรูปหน้าเรียวมน ปากบางสีชมพูระเรื่อที่เชิดรั้นแสดงถึงความเอาแต่ใจ

"ผู้ชายบ้าอะไรสวยจนผู้ชายด้วยกันยังใจเต้น" แบคฮยอนยื่นมือไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าลู่หานออกให้

"แต่ถึงนายจะสวยแค่ไหน กฎยังไงก็คือกฎ ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับนายแล้วล่ะ ว่าจะเป็นN.B.IเกรดZหรือเกรดA

คุณลู่หานหมายเลข7" O W E N TM.