โรงเรียนหลอน2

            เรื่องก็ผ่านมาได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว นับตั้งแต่ผมหลงเข้ามาในอีกมิติ ผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากชายที่พาผมเข้ามาในโลกนี้ ในตอนนั้นผมคงคิดแล้วว่ามันคือจุดจบแล้วล่ะ ผมคงไม่สามารถกลับไปหาเพื่อนๆ หรือพ่อแม่ได้อีกแล้ว แต่ “นที” คนที่พาผมเข้ามา พร้อมเพื่อนๆของเขาที่ผมได้เจอครั้งแรกที่ห้องคอม ในตอนนั้นเขาบอกกับผมว่า

       “ตอนนี้นายไม่ต้องกังวลหรอก นายยังไม่ตายอย่างแท้จริง นายเพียงแค่ตายจากอีกโลกหนึ่งเท่านั้น สบายใจได้ ชิน”

  “ตายจากอีกโลกหรอ หมายความว่ายังไง แล้วทำไมฉันถึงได้มาอยู่นี้ได้ แล้วเพื่อนผมล่ะ ตอนนี้เขาอยู่ไหน?”

    “ใจเย็นๆ ที่บอกว่าตายจากอีกโลกคือในตอนนี้ทุกคนที่นายรู้จักฝั่งนั้นไม่มีใครจำนายได้หรอก เพราะว่านายถูกพลังของมิติทำให้นายหายไปจากโลกนั้น แล้ว ส่วนเพื่อนของนายอยู่ไหน แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ ถ้าจะให้เล่าก็ง่ายๆล่ะนะ นายยังจำได้ไหม ว่าเจอเพื่อนนายที่ไหนก่อนจะหมดสติ”

        “เอิ่ม.....หน้าประตูโรงเรียน..?”  เหอะๆแน่ล่ะจำแม่นเลย โดยเฉพาะเรื่องหลังจากนั้นผมยังจำติดตาได้อยู่เลย

    “นายไม่สงสัยหรอว่าทำไมเพื่อนของนายถึงอยู่หน้าประตู แล้วทำไมเขาถึงไม่มาอยู่ที่นี้”

      “นั้นสิ...ทำไมกัน...” ผมนั่งคิดจนหัวแทบระเบิดแต่นึกไม่ออกเลยว่าทำไม

“เอางี้ ฉันเล่าให้ฟังดีกว่านะ การที่เพื่อนของนายนอนอยู่ตรงนั้นในตอนที่นายกำลังจะหนีออกไปก็เพราะว่าเขาไม่ได้เขามาที่นี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เหตุการณ์ในตอนนั้นรู้สึกว่าจะมีปีศาจบางตัวพยายามจะดึง เพื่อนของนายเข้ามาในมิติของเรา แต่มิตินี้คนจากอีกโลกจะเข้ามาไม่ได้ถ้าไม่ตั้งใจที่จะเข้ามาเอง เพื่อนนายจึงติดอยู่ที่ช่องว่างระหว่างมิติ แต่ก็ไม่ได้เข้ามาในมิติของเราหรอก แต่นายจำได้ไหม ว่านายเป็นคนที่เดินเข้ามาเอง มันจึงทำให้นายเข้ามาในมิตินี้ได้แบบสบายๆ”

     “นี้สรุปว่าผมเป็นคนหาเรื่องเองหรอเนี้ย แล้วเดี้ยวนะบอกว่าเพื่อนผมติดอยู่ในช่องว่างมิติแล้วเขาออกมาได้ไง”

   “อ่อ...เรื่องนั้นหรอ ที่จริงตั้งแต่นายมาพบพวกเราที่ห้องคอม เราก็เอะใจแล้วว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นฉันจึงบอกให้เพื่อนไปตรวจสอบโดยเร็ว แล้วก็ช่วยเพื่อนของนายออกมา ส่วนนายที่หลงเข้ามาก็คงจะปล่อยไปไม่ได้ในทันที เราจึงปล่อยให้นายอยู่ในมิติของเราไปก่อน จนกว่าจะหาวิธีทำให้นายออกไปเอง เพราะพวกเราไม่สามารถพูดเรื่องมิติกับคนอีกโลกหนึ่งได้ เราจึงไม่มีทางเลือกโดยให้นายได้ไปเจอสิ่งที่น่ากลัวสักอย่างนายจะได้ออกไป แต่นายกลับมีแต่จะเข้าไปลึกเรื่อยๆล่ะนะ”

   “ก็ผม พยายามที่จะหาเพื่อนของผม อีกอย่างถึงอยากจะออกไปก็มีแต่ตัวอะไรไม่รู้เต็มไปหมด”

  “ก็เพราะแบบนั้นนะสิ ฉันจึงจำเป็นต้องแปรงร่างให้เป็นเพื่อนนาย เพื่อที่นายจะได้เดินไปหน้าโรงเรียนแล้วเจอเพื่อนของนาย แล้วรีบออกไปซะที อีกอย่างถ้านายออกไปไม่ทันก่อนพระจันทร์จะหายไปนายก็จะติดอยู่ในมิติของเรา ซึ่งตอนนี้นายก็อยู่ที่นี้ =_=”

     “แล้วตอนนั้นทำไมนาย ไม่ใช้พลังอะไรสักอย่างไล่ไอ้สองตัวที่ต่อสู้กันอยู่ให้ไปไกลๆ เท่าที่นายเล่าให้ฟังเหมือนนายจะเป็นผู้คุมของมิตินี้ไม่ใช้หรอ”

  “เปล่า ฉันก็เป็นแค่ผู้อาศัยนี้แหละทำไรไม่ได้มากหรอก แต่ที่ฉันแตกต่างจากพวกนั้นก็คือฉันมีจิตสำนึกของคนหลงเหลืออยู่ ฉันจึงไม่ได้กระหายเลือดเหมือนพวกนั้น แล้วก็ได้รับพลังในการเฝ้าดูความเป็นไปในนี้แค่นั้นเอง”

  “อ่อ ผมพอจะเข้าใจแล้ว แต่ต้องทำยังไงถึงจะได้กลับไปที่โลกเดิมกัน”

 “มีอย่างเดียวที่นายต้องทำคือรอ รอให้ให้พระจันทร์เต็มดวงอีกครั้งแล้วประตูมิติจะเปิดอีกครั้งนายก็กลับบ้านได้แล้ว”

 “อืม...งั้นก็คงต้องรอสินะ” สุดท้ายผมก็ต้องรอจนกว่าจะถึงเวลาที่ประตูมิติจะเปิดอีกครั้งจนเวลาผ่านมาถึงตอนนี้ ผมที่กำลังนั่งเล่นในห้องพยาบาลโรงเรียนในมิติที่ผมเข้ามา

     ในเวลาเดียวกัน ณที่แห่งหนึ่ง เป็นห้องที่ดำสนิทและภายในห้องมีเพียงเก้าอี้ตัวเดียวถูกวางไว้ด้านในสุดของห้อง ซึ่งตอนนี้มีชายร่างผอม แต่สายตาเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามที่เมื่อมองเข้าไปข้างในแล้วเหมือนตัวเองกำลังจะถูกดูดเข้าไปกำลังสนทนากับอีกาที่กำลังก้มหัวให้ต่อหน้าชายคนนั้น

  “เจ้าบอกว่า มีคนจากต่างมิติเข้ามาในนี้อย่างงั้นรึ เจ้าอีกา”

  “ขอรับนายท่าน และตอนนี้มันกำลังอาศัยอยู่กับพวกเบสสปิริต ทำให้พวกผมทำอะไรกับมันไม่ได้มากขอรับ”

  “ไม่เป็นไร งานนี้ข้าจะไปจัดการด้วยตัวเอง ฮาๆ”เสียงหัวเราะของชายที่นั่งบนเก้าอี้ทำให้เจ้าอีกาที่อยู่ต่อหน้าถึงกับสั่นและเป็นเสียงที่ชั่วร้าย

   อีกที่หนึ่งในห้องเรียนของชินภายในโลกอีกมิติ

  “เฮ้อ....จะมองกี่ทีก็น่ารักจริงๆ ^////^” ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองผู้หญิงคนหนึ่งจากอีกโลกผ่านกระจกที่สามารถมองได้จากที่นี้ไปยังอีกมิติที่ผมจากมา เธอเป็นคนที่น่ารักจริงๆ ตาของเธอที่เป็นสีน้ำตาลอ่อนใส และผมสำดำที่เงางามจริง หน้าก็หวานเกินจนใจแทบละลาย เธอคนนี้เป็นคนที่ผมแอบชอบมานานแล้วตั้งแต่ม.1 เธอคนนี้ชื่อฟ้า ที่จริงเขาก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่พึ่งย้ายกลับมาไม่นาน แต่เขาคงจำผมไม่ได้แน่นอน เพราะผมเคยเข้าไปทักทายแต่ฟ้ากลับทำท่าทีเหมือนกับว่าจำผมไม่ได้ แล้วอีกอย่างไม่รู้เพราะอะไรทำให้ฟ้าไม่ค่อยมีเพื่อนทั้งๆที่สวยขนาดนั้น ผมจึงได้แต่มองเธออยู่ห่างๆเพราะเธอก็ยังเรียนคนล่ะห้องกับผมอีก ทำให้ผมแทบไม่ได้เจอฟ้าเลยที่โรงเรียน แต่ตอนนี้ผมอยู่ในอีกโลกหนึ่งแล้ว นที  เคยบอกไว้ว่าขอให้มีกระจกที่ตรงกับโลกคู่ขนานที่อยู่ที่นี้เราก็สามารถมองโลกอีกฝั่งได้จากกระจกทุกบานที่ตรงกับอีกโลกหนึ่ง ตอนนี้ผมจึงใช้โอกาสนี้แอบมองเธอจากกระจกมาตลอดเพื่อรอเวลาที่ประตูมิติจะเปิดอีกครั้ง แต่ก็นะทำได้แค่มองแบบนี้ผมก็พอใจแล้วล่ะไม่เป็นไรหรอก

  “แก็ก....”เสียงเหมือนบางอย่างหล่นอยู่ข้างหลังผม เอาตามตรงตั้งแต่ที่ผมมาที่นี้ ถ้าผมไม่ถูกห้ามให้ออกจากอาคาร1ที่พวก นที อยู่ ผมก็คงต้องไปเจอตัวอะไรแปลกที่เคยเจอตอนตามหาวินแน่ๆถึงจะอย่างงั้นก็เถอะข้างนอกตอนนี้มีพวกตัวประหลาดมากกว่าที่เคยเจอเดินเต็มไปหมดทำให้ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาซะเลย บางตัวผมก็เผลอไปสบตาด้วยทำเอาผมแทบอ้วกเพราะมองไปแล้วทำให้เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นเข้ามาลูบที่คอยังไงไม่รู้ กลับเข้าเรื่องต่อผมหันหลังไปก็เจอกับนทีที่เดินมาหาผม

“ไง วันนี้เป็นไงบ้างยังแอบดูเธอคนนั้นอยู่อีกหรอ นายนี้ก็โรคจิตนะเนี้ย ฮ่าๆ”

“เงียบไปเลย นายไม่เข้าใจหรอกน่าเรื่องแบบนี้”

“หืม...ก็ไม่รู้สิอาจจะเข้าใจก็ได้”นทีหัวเราะแล้วก็เดินออกไปจากห้อง ผมล่ะไม่เข้าใจไอ้หมอนี้จริงๆว่าคิดอะไรอยู่ ตอนนั้นเองอยู่ๆ ฟ้าก็วิ่งออกไปจากห้องแล้วเข้าไปในห้องน้ำหญิง

    ผมรีบวิ่งตามมาแล้วยื่นดูฟ้าจากกระจกหน้าอ่างล้างหน้า(ผมไม่ได้ลามกนะแค่เป็นห่วงเฉยๆ)สีหน้าฟ้าดูกลัวมากๆตอนที่กำลังวิ่งมาที่นี้ ในขณะที่ฟ้ากำลังเงยหน้ามาหนังจากที่ล้างหน้าเธอก็ทำท่าเหมือนตกใจแล้วร้อง “เฮ้ย! นายเข้ามาในห้องน้ำหญิงได้ไง”   ผมก็ยื่นงงเลยเพราะนอกจากฟ้าที่ยื่นอยู่ตรงนั้นแล้ว ก็ไม่เห็นมีใคร อย่าบอกนะหรือว่า!! 0_0!!

   “ฟ้า...เธอเห็นฉันด้วยหรอ?”

  “คุณรู้จักฉันได้ยังไง แล้วที่พูดแบบนี้อย่าบอกนะว่าคุณเป็นผีอีกแล้ว!!”

  “อีกแล้ว? ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้นล่ะ” ผมถามฟ้าไปก็ได้คำตอบมาว่า ฟ้าเป็นคนที่มีสัมผัสที่6 ทำให้ติดต่อกับสิ่งที่อยู่อีกโลกได้ร่วมถึงโลกนี้ด้วย ส่วนผมก็ได้บอกชื่อแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟังเธอก็เข้าใจทุกอย่างแบบไม่ตกใจอะไรคงเพราะเจอเรื่องพวกนี้มามาก แต่ที่น่าแปลกผมกับเธอตั้งแต่วันนั้นก็คุยกันบ่อยขึ้นจนถึงขั้นที่เรียกว่าสนิทเลยก็ว่าได้ ผมกับเธอจะคุยกันผ่านกระจกในบริเวณที่ไม่มีคนบอกบ่อยๆและในวันนี้ผมก็ได้มานั่งคุยกับฟ้าที่ระเบียงชั้นหนึ่งของตึกเป็นเวลาเดียวที่โลกทางนั้นนักเรียนกำลังจะกลับบ้านพอดี

“ฟ้าเราคุยกันมาตั้งนานแล้วไม่รู้ว่าเธอจะจำได้ไหมนะ แต่ผมเคยเป็นเพื่อนสมัยเด็กกับฟ้าด้วยนะ”

“จริงอ่ะ เราจำไม่ได้หรอกขอโทษทีนะชิน เมื่อก่อนตอนเราเด็กเราประสบอุบัติเหตุทำให้ความจำเราหายไปทำให้นึกเรื่องก่อนหน้านั้นไม่ได้หรอก แล้วที่เราย้ายมาที่นี้แม่บอกว่ามาเพราะอาจจะทำให้เราจำอะไรได้บ้าง”

  “อ่อไม่น่าล่ะ...ตอนที่ผมเคยไปทักถึงทำเหมือนไม่รู้จักกัน”

  “นายเคยมาทักเราด้วยหรอที่โลกฝั่งนี้เนี้ยนะ?”

  “อืม จริงๆแต่ไม่เป็นไรเราเข้าใจ” ผมกับฟ้าก็คุยกันไปเรื่อยๆอย่างสนุกจนเวลาใกล้ค่ำผมกำลังจะบอกให้เธอกลับบ้านจู่ๆ ผมก็สังเกตเห็นเงาดำข้างหลังของฟ้า สิ่งที่ปรากฏตัวออกมามีรูปร่างเป็นผู้หญิงมีฝันแหลมคม ตาสีแดง เสื้อผ้าขาดเหมือนเป็นเสื้อแขนสั้น และที่สำคัญเล็บที่เมือของมันเป็นเหล็กแหลมยาวออกมาจากนิ้ว ความยาวของมันยาวพอๆวักได้จากปลายนิ้วไปถึงข้อศอกของมันเลยทีเดียว มันออกมาจากกระข้างหลังและกำลังเดินมาหาฟ้า ผมตะโกนบอกฟ้าให้วิ่งออกจากโรงเรียนให้เร็วที่สุด ขณะที่ฟ้ากำลังออกวิ่งเพราะฟ้าเห็นสิ่งที่กำลังเข้ามาใกล้ อยู่ๆมันก็หายออกไปจากการมองเห็นของผมที่ฟ้าถือกระจกอยู่รู้ตัวอีกที ปลายเล็บของมันก็มาจ่ออยู่ที่คอของฟ้าแล้ว...

   “แกเป็นใครเป็นใครปล่อยฟ้านะเว้ย!!” ผมตะโกนใส่กระจกที่ถืออยู่ มันหยิบกระจกขึ้นมาด้วยเล็บของมันแล้วพูดกับผมว่า

   “แกไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเพราะอะไร แต่ถ้าแกอยากช่วยผู้หญิงคนนี้ให้ไปหาท่านเฟทซะ” ทันทีที่มันพูดจบมันก็ดึงฟ้าเข้าไปในกระจกข้างหลังต่อหน้าผม สิ่งที่มันเหลือทิ้งไว้คือเลือดหนึ่งหยดที่อยู่บนกระจกที่ผมใช้คุยกับฟ้ามาตลอด นั้นตอนนี้ผมร้องไห้แล้วก็ตวาดเหมือนคนบ้าเรียกชื่อฟ้าอยู่หน้ากระจก สิ่งที่ผมทำได้มีแค่เท่านี้.......