ในสายตา

“คยองซู!!”  ร่างสูงหูกางเรียกเสียงดังพร้อมวิ่งเข้ามาประคองร่างเล็กเอาไว้

“อ๊ะ! เจ็บ...”  ร่างเล็กที่ถูกเรียกชื่อเมื่อครู่ร้องเสียงหลงเมื่อถูกร่างสูงจับที่ข้อเท้า

“เจ็บมากไหม บอกแล้วว่าอย่าวิ่ง” ร่างสูงพูดพร้อมกับวิ่งตรงมาหาร่างเล็กและนั่งยองๆ เพื่อดูข้อเท้าให้อีกคน

 “ก็ชานยอลเอาจิ้งจกมาแหย่เราทำไม” คนตัวเล็กยู่ปากทันที คนที่ถูกเรียกชื่อเหล่ตามองพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ กับใบหน้าน่ารักแบบนั้น

“ก็มันน่าแกล้ง...” ร่างสูงพูดพร้อมกับอุ้มคนตัวเล็กกว่าในท่าเจ้าสาว

“อ่ะ! ชานยอล ปล่อยนะ เดี๋ยวเราเดินเอง” คยองซูกำลังจะเอยถามว่าใครน่าแกล้ง แต่ก็ต้องถูกขัดสะก่อน เมื่อท่อนแขนแข็งแรงของอีกคนรวบตัวเค้าอุ้มให้ลอยเหนือพื้น และพยายามดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่อาจสู้คนที่แข็งแรงกว่า จึงยอมให้อีกคนทำตามใจ

“อย่ามาขี้โม้ ข้อเท้าเขียวปัดขนาดนั้นยังจะเดินอีก” ชานยอลส่ายหัวพร้อมกับอุ้มคนตัวเล็กไปส่งถึงห้อง คยองซูได้ยินคำพูดแบบนั้นถึงกับถลึงตาโตๆให้ดูน่ากลัว แต่สำหรับชานยอลมองว่าภาพเหล่านั้นน่ารักเสมอ

                ชานยอลเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของคยองซู บ้านของชานยอลรวยมากๆ รวยพอที่จะซื้อบ้านสิบหลังในวันเดียว(?) คยองซูเคยไปบ้านชานยอลแค่ครั้งเดียวเอง เพราะเจ้าตัวงอแงบอกให้กินข้าวเย็นเป็นเพื่อน หลังจากนั้นก็ไม่เคยไปอีกเลย เนื่องบ้านชานยอลอยู่ในเมือง แถมรถก็ติด ชานยอลเลยบอกว่าจะมาเที่ยวเล่นกับคยองซูที่บ้านบ่อยๆ รวมถึงวันนี้ชานยอลก็มานั่งเล่นบ้านของเค้าอีกเช่นเคย จนที่นี้จะกลายเป็นบ้านหลังที่สองของชายร่างสูงที่กำลังพันข้อเท้าให้ตัวเองอยู่ เค้าไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีแบบนี้ไปเลย เพราะคนคนนั้นทำให้เราเป็นแบบนี้...เป็นคนที่รักคนตรงหน้าไม่ได้

สปอยแบบว่า....ฮ่าๆๆๆๆๆ  ไม่รู้จะสนุกรึเปล่า แต่ช่วยติดตามผลงานฟิคเรื่องแรกด้วยนะค้าา .โค้ง

แล้วก็คิดว่าใช่อาจจะไม่ใช่ก็ดรัยเนอะ555555555555555555555