Diary of a parallel world [ไดอารี่โลกคู่ขนาน]

3/4/2015

..วันนี้..



วันธรรมดาทั่วๆไป ที่ทุกคนก็คงจะทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองตามปกติ..



กริ๊งงง กริ๊งงง..



                 เสียงของนาฬิกาปลุกในตอนเช้า ทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นในขณะที่ยังมีความสุขกับการได้อยู่บนเตียงนอนนุ่มๆ สถานที่ ที่เขาว่ากันว่ามีแรงโน้มถ่วงของโลกเยอะมากที่สุด


                แล้วลุกขึ้นมา อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน ทำธุระส่วนตัวต่างๆ เพื่อเตรียมตัวจะไปเรียนซัมเมอร์ หรือเรียกอย่างเป็นทางการว่าเรียนปรับพื้นฐาน ที่ทางโรงเรียนบังคับให้นักเรียนชั้น ม.1 และ ม.4 ต้องเรียนทุกคน



                 ก็เข้าใจนะว่ามันจำเป็น แต่ ให้ตายเหอะ เพราะตั้งแต่ที่ย้ายโรงเรียน ตั้งแต่วันแรกที่ไปเรียนจนถึงวันนี้ฉันก็ยังไม่มีเพื่อนเลยซักคน ทุกคนคงรู้ช่ะ ว่าการอยู่คนเดียว มันเหงาแค่ไหน ก็นั่นแหละ ฉันคิดว่ามันเป็น"สัจธรรม"




                หลังจากที่ อาบน้ำ แต่งตัวเสร็จ ฉันก็ลงมาทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็พูดคุยกันตามประสาคนเป็นพ่อแม่ลูกกัน




                พอทานข้าวเสร็จสรรพ ฉันก็เดินไปที่สถานนีรถไฟ และในระหว่างที่กำลังจะขึ้นรถไฟนั้น ฉันก็มองดูผู้คนรอบตัวไปพลางๆ แต่ทว่า ฉันดันไปสังเกตุเห็นผู้หญิงคนนึงที่ดูรีบร้อน
 เหมือนว่ามีธุระอะไรซักอย่างที่คอขาดบาดตายสุดๆ และในตอนนั้นเองเธอก็เดินไปชนเข้ากับชายร่างท้วมคนนึง แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นก็รีบเหมือนๆกัน เขาเลยไม่ได้ถือสาเอาความอะไรมากนัก เธอจึงโค้งตัวขอโทษเขาไปทีนึง ก่อนจะเดินต่อ



แต่..



เฮ้..
              ทำไมหน้าตาของเธอมันเหมือนกับฉันขนาดนั้นกันล่ะ บ้าจริง ถึงแม้จะเคยได้ยินมาบ้างว่า บนโลกนี้จะมีคนที่หน้าตาเหมือนเราอยู่ 7 คน แล้วก็มีคนที่นิสัยเหมือนเราอยู่อีก 7 คน ก็เถอะ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้มีเวลามามองเธออีกแล้ว 



                  ฉันรีบก้าวขึ้นไปบนรถไฟก่อนที่ประตูมันจะปิดลง จากนั้นฉันก็ก้าวต่อไปยังที่นั่งที่ยังว่างอยู่ หวังว่าวันนี้ฉันคงไม่ได้ยืนเหมือนคราวก่อนๆหรอกนะ แต่แล้ว ก็ดันมีป้าที่ไหนไม่รู้มาแย่งที่นั่งที่ฉันเล็งเอาไว้ก่อนหน้านี้ไปซะแล้ว โถ่.. และก็เช่นเคย มันคือสัจธรรมTAT สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องยืนจับราวรถไฟไปตามระเบียบ แต่ช่างเถอะฉันชินแล้วล่ะ มันก็ปกติอยู่แล้วนี่..



ฉันเองก็เหมือนกัน ใช้เวลา ใช้ชีวิตตาม ปกติทุกอย่าง..



แต่..



พอผ่านมาได้ซักพัก..



ก็ดันมีบางอย่างที่มันไม่ปกติ..



เพราะรถไฟสายที่ฉันนั่งอยู่..



มันกำลัง..