ล่าหัวใจคุณหนูไฮโซ

บทนำ

อันยองง! ฉันชื่อศริกานต์ ศุจินดากุล หรือป่านค่ะ อายุก็ยี่สิบแล้ว ตอนนี้เข้ามหาลัยปีที่สอง ฉันเรียนคณะมนุษย์ศาสตร์เอกการท่องเที่ยวน่ะหรือเรียกง่ายๆว่าสาขาทัวร์นั่นแหละ พ่อกับแม่ฉันทำโรงงานกิมจิที่ไทยน่ะกำลังไปได้สวยเลยแหละ และก็เป็นหุ้นส่วนกับบริษัทเครื่องสำอางเกาหลีชื่อดังที่กำลังเป็นที่นิยมไปทั่วโลกน่ะ ครอบครัวฉันมีหน้ามีตาในสังคมเศรษฐีรวยล้นฟ้าเลยล่ะ แต่สวรรค์ไม่เข้าข้างคนสวยเอาซะเลย พ่อกับแม่เลิกกันน่ะสิและพ่อก็กำลังจะแต่งงานใหม่ด้วย หาได้ไวจริงๆภรรยาน่ะ หึหึ ช่างมันเถอะเนอะเข้าเรื่องปัจจุบันดีกว่า ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ใต้ตึกคณะมนุษย์ศาสตร์กับเพื่อนสนิทอีกสองคนคือไอรีนและบีน วันนี้ช่วงเช้าพวกเราว่างน่ะ มีเรียนอีกทีก็บ่ายสองแหน่ะ

“ป่านๆ ผู้ชายพวกนั้นมองแล้วก็ชี้มาทางแกด้วยแหละ” ไอรีนบอก

“ช่างเขาเถอะวา เค้าอาจแค่มองผ่านๆไม่ได้จริงจังอะไรก็ได้”ฉันตอบกลับไปทันที หึหึ ใช่สิฉันสวยที่สุด(ในโลกส่วนตัว)นี่นา โฮ๊ะๆๆ

“เหรอ...แต่เมื่อกี๊มัน พี่คอปเปอร์นี่นา พี่เขาฮอตมากเลยนะป่าน แกไม่อยากควงแบบนั้นบ้างหรอ?”บีนพูดขึ้น ฮอตมากหรอ แบบนี้ฉันยิ่งไม่อยากรู้จักเลย ถ้าฉันได้ควงนะ ป่านน้อยคนนี้ต้องเสียใจไปทั้งชาติแน่ๆ ท่าทางผู้ชายที่ชื่อคอปเปอร์จะเจ้าชู้น่าดู

“พูดอะไรของแกน่ะบีน...พี่เขาท่าทางเจ้าชู้แบบนั้นฉันไม่อยากได้หรอก ฉันให้วาวาไปกินเลยจ้า”ฉันพูดติดตลกนิดหน่อย ไอรีนเลยตอบกลับมาว่า

“โทษทีฉันมีแล้วไม่เอาหรอกย่ะ แกนั่นแหละป่าน ฉันทายได้เลยว่าอนาคตแกได้ควงพี่คอปเปอร์ล้านเปอร์เซ็น”ไอรีนพูด จะทายอะไรก็ช่างเถอะ จะอนาคตหรือปัจจุบันไอ้พี่คอปเปอร์อะไรนั่นไม่มีหวังได้ควงคุณหนูป่านคนนี้หรอก หึหึ

แต่หลังจากที่พวกเราคุยกันยังไม่เท่าไหร่ก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาที่โต๊ะกลุ่มพวกเราพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือเขาจะเอามาให้ใครหรอ สงสัยให้ยัยบีนล่ะมั้ง >< คิดแล้วเขินแทน แต่อยู่ดีๆเขาก็สะกิดไหล่ฉันแล้วพูด

“น้องครับๆ เพื่อนพี่ฝากมาให้น่ะครับ นั่งอยู่โต๊ะโน้นน่ะ ”เขาพูดแล้วชี้ไปทางโต๊ะที่มีผู้ชายนั่งอยู่ประมาณสองสามคน พวกเขาพากันโบกไม้โบกมือใส่ฉัน แหวะ! หน้าอย่างนี้อ่ะหรอ หล่อตายล่ะแต่มันก็หล่อจริงๆนะ...คิกๆ

“ขอบคุณนะคะ^^”ฉันรับมาทั้งที่กำลังดีใจและตกใจในเวลาเดียวกัน

“น้องชื่ออะไรหรอครับ?”เขาถาม แล้วจะถามทำไมกันนักกันหนาฟะ เอามาให้แล้วก็ไปสิจะมาถามชื่อฉันทำไม แปลกเนอะคน หรือนี่มันเป็นกรรมของคนสวย(เกี่ยวไหม)

“ปะ...เอ่อ ป่านค่ะ^^”ฉันบอก แล้วเมื่อไหร่ไอ้หน้าหล่อคนนี้มันจะไปสักทีฟะ ถ้าไม่ติดว่าหล่อแล้วเข้ามาคุยด้วยเนี่ยแม่จะไล่ตะเพิดเลย

“ครับๆ น้องป่าน^^”เขาพูดแล้วยิ้มให้ฉันก่อนที่จะเดินกลับไปที่โต๊ะที่ตัวเองนั่งอยู่กับไอ้พวกหน้าหล่อนั่น รอยยิ้มนี่กระชากลากตับมากอ่ะ หล่อจริงงงงง ฮ่าๆ

                ไม่นานนักก็มีเสียงประชาสัมพันธ์ของคณะมนุษย์ศาสตร์ดังขึ้นว่า

                ‘ขอให้นางสาวศริกานต์ ศุจินดากุล นางสาวมัทธิมา วงศ์ไพโรจน์ และนางสาวสุพิศชญา ศิริอนันต์ มาพบอาจารย์ลัดดากรณ์ที่ห้องเรียนการท่องเที่ยวด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ...’

            อ้าววว เห้ย !!อาจารย์เรียกฉันกับเพื่อนไปพบต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่เรียกชื่อกันออกไมค์ขนาดนี้หรอก

                “ป่าน ไอรีน...ไปกันเถอะ”บีนพูด เออใช่รีบไปดีกว่า อาจารย์คงรอแย่ละ

                “อือๆ ปะๆรีบไป”ฉันรีบเดินขึ้นไปบนตึกทันที อาจารย์ต้องมีเรืองอะไรแน่ๆถึงได้เรียกฉันกับเพื่อนไปพบ แล้วเรื่องอะไรอ่ะ ฉันกับเพื่อนติดเอฟวิชาของอาจารย์หรอ ไม่ม้างง เข้าเรียนทุกชั่วโมงนะจ้ะไม่เคยขนาดไม่เคยลา แล้วถ้าอาจารย์รายงานพฤติกรรมของนักศึกษาให้ผู้ปกครองทราบล่ะ ฉันตายแน่ๆ ฮือออ...พ่อต้องไล่ฉันออกจากบ้านแน่ๆ อร้ากกก

                ก๊อกๆๆ

                “อาจารย์คะ...พวกหนูมาแล้วค่ะ”พวกเราพูดพร้อมกัน ไม่กี่วินาทีต่อมาจารย์ก็เปิดประตูให้ แล้วบอกให้มานั่งในห้อง

                “พวกเธอรู้กันอยู่ใช่มั้ยว่าคณะของเราจะมีการจัดแฟชั่นโชว์ร่วมกับคณะนิเทศน์ศาสตร์เพื่อการกุศล”อาจารย์พูดเปิดประเด็น อ๋อ!งานแฟชั่นโชว์ร่วมกับคณะนิเทศศาสตร์ปีที่แล้วชุดสวยมากเลยนะ เป็นชุดที่เด็กนิเทศตัดขึ้นมาน่ะ อยากลองเป็นนางแบบเดินบนเวทีนั่นบ้างจัง....

            “ค่ะ อาจารย์ แล้วมันเกี่ยวกับพวกหนูสามคนยังไงคะ?”บีนพูดขึ้น  เออนั่นดิมันเกี่ยวกับพวกเราสามคนยังไงอ่ะ

                “คืออย่างนี้นะ ทางคณะนิเทศเค้าอยากให้มีนางแบบของคณะเราด้วยจำนวนสามคน และอาจารย์ก็ตัดสินใจเลือกพวกเธอเพราะว่าเหมาะกับงานนี้ที่สุดแล้ว...พวกเธอจะปฏิเสธก็ได้นะถ้าพวกเธอสามคนไม่อยากมีส่วนร่วมกับคนอื่นอาจารย์ก็ไม่ว่าอะไร”อาจารย์พูด เอิ่ม...อาจารย์ทำไมพูดน่าสงสารขนาดนี้อ่ะ หึหึ งานนี้มีหรือที่ป่านคนสวยจะไม่รับ(มโนอีกแล้ว)

                พวกฉันมองหน้ากันไปมาอย่างงงๆและสบตากันแป๊บเดียวเท่านั้นแหละ พวกเรารู้ใจกันดีดังนั้นคำตอบของพวกฉันคือ

                “ตกลงค่ะอาจารย์”พวกเราตอบพร้อมกัน หลังจากที่พวกเราตอบตกลง จากอาจารย์ที่หน้าเศร้าเปลี่ยนเป็นหน้ายิ้มทันที ยิ้มแบบมีรอยตีนกาอ่ะนะ ฮ่าๆ

                “จริงเหรอ!!...พวกเธอคงไม่โกหกอาจารย์หรอกนะ งั้นเย็นนี้พวกเธอไปที่คณะนิเทศขึ้นไปบนห้องดีไซน์ของคณะนิเทศนะ จะมีเด็กนิเทศอยู่ที่นั่นรอพาพวกเธอไปลองชุดที่จะใส่เดินแบบน่ะ...บลาๆ”อาจารย์อธิบาย ไปที่ตึกคณะนิเทศหรอ นี่ถ้าไม่ติดว่าพวกไอ้บ้าหน้าหล่อที่เอาช่อดอกไม้มาให้ฉันอะไรนั่นอยู่คณะนิเทศคงจะมีอารมณ์ไปอยู่หรอก แถมอาจารย์ยังบอกอีกด้วยว่าพวกเราต้องเดินแบบคู่ชายหญิง นายแบบจะเป็นคนของคณะนิเทศ ส่วนนางแบบจะเป็นคนของคณะมนุษย์ศาสตร์...สาธุถ้าโชคดีนายแบบขออย่าให้เป็นผู้ชายพวกนั้นเลย ช่วยลูกด้วยเถอะพระเจ้า...

                หลังจากที่คุยกับอาจารย์เสร็จพวกเราก็พากันมานั่งที่โต๊ะเดิม แต่บรรยากาศรอบข้างมันเปลี่ยนไปอ่ะคนมองแปลกๆ เหมือนพวกเราเป็นตัวประหลาด บ้าเหรอ!! ตัวประหลาดอะไรจะสวยขนาดนี้ห๊ะ(คิดเองมโนเอง) ช่างเขาเถอะเนอะ

                16.00 น  ณ ห้องดีไซด์คณะนิเทศศาสตร์

                โย่วววว ตอนนี้พวกเราสามคนมาที่ห้องดีไซด์ของคณะนิเทศศาสตร์แล้ว มาถึงก็เป็นไปตามคาดจริงๆ คนที่เอาดอกไม้มาให้ฉันน่ะ คนนั้นติดหนึ่งในนายแบบคณะนิเทศด้วย ในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ฉันสามคนและพวกผู้ชายอีกสามคนหรอกนะ ยังมีรุ่นพี่ที่จบคณะนี้ไปแล้วอ่ะมาช่วยเลือกชุดที่สำคัญพี่เขาเป็นผู้ฉิงงงง ฮ่าๆ ตามนั้นแหละนะ เจ๊เขาเลือกชุดให้พวกฉันสามคนนี่แบบฟรุ๊งฟริ๊งอ่ะ ลองใส่ชุดดูนึกว่า TTS(TaeTiSeo) เลยอ่ะ ไอรีนน่ะตัวเตี้ยๆผมยาวๆเหมือนแทยอน ฉันสูงหน่อยขาวๆสวยๆเหมือนทิฟฟานี่ (ได้มโนนะบอกเลย) ส่วนคนสุดท้องเอ้ย!ไม่ใช่ คนสุดท้ายต่างหาก บีนยิ่งสูงๆขาวๆตาคมๆเหมือนซอฮยอนเลยอ่ะ >< นี่แค่เปรียบเทียบนะ ขนาดลองใส่โดยที่ไม่ได้แต่งหน้าทำผมยังสวยแล้ว วันจริงจะไม่ใช่นางฟ้าเลยเหรอเนอะฮ่าๆ  แต่อยู่ดีๆ คนที่เอาช่อดอกไม้มาให้ฉันก็เดินมาทางฉันกับเพื่อน เพื่อนก็ผลักให้ฉันเข้าไปหาเขา เอ๊ะ...พวกนี้มันเป็นอะไรฟะ