นิ ย า ย รั ก ไ ม่ รู้ จบ 

“กว่าจะได้เป็นผู้พิพากษา ไม่บ้าก็เกือบ... สู้เป็นภริยาท่านดีกว่า ไม่ต้องลำบากอ่านหนังสือจนหัวฟู หน้ามัน... หันมาใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์ดีกว่าสิแก เลิศจะตาย”  

          
          ใครจะเชื่อว่าคำพูดติดตลกเอาฮาของปรีมายในวันนั้น โชคชะตาจะพลิกผันให้เธอต้องเข้ามาพัวพันกับท่านผู้พิพากษาหนุ่มหล่อ จิตใจดี แต่ขี้เก๊ก เข้าจริงๆ

         จากนิยายในจิตนาการที่ ปรีมาย พรรณโชติ นักศึกษาคณะนิติศาสตร์คนหนึ่งที่ชื่นชอบการอ่านนิยายเสียยิ่งกว่าตำรากฎหมาย ความเพ้อฝันว่าจะได้ครองรักกับผู้พิพากษาหนุ่มหล่อ ทำให้เธอเริ่มร่างนิยายขึ้นมาจากจิตนาการ...

         4 ปีในรั้วมหาวิทยาลัย ปรีมายวางเรื่องนิยายไว้แค่ว่าเธอจะเป็นนางเอก ส่วนพระเอกของเธอนั้นจะต้องเป็นผู้พิพากษา อาชีพในฝันของนักกฎหมายหลายๆ คน แต่ด้วยความที่รูปร่างหน้าตาของเธอในตอนนั้นจัดว่า... ก็พอดูได้ (บ้าง) ทำให้นิยายที่เธอคิดเขียนขึ้นมานั้น ไม่มีตอนจบ...  

         “นางเอกจะต้องสวย ดูดี มีการศึกษา เรียนเก่ง หน้าที่การงานดีหรอกนะ ถึงจะเจอพระเอกเป็นท่านอย่างนิยายแกได้อะ นังปรี!”  คำพูดแทงใจดำของเพื่อนสนิท ช่วยเตือนสติของปรีมายให้ออกมาสู่โลกความจริงได้

         ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้เธอตัดสินใจเก็บสมุดนิยายเล่มนั้นไว้ในลิ้นชัก  เวลาผ่านไปเนิ่นนาน 

         จนกระทั่ง.... จากโครงเรื่องนิยายที่เพ้อฝัน กลับกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาอย่างเหลือเชื่อ  ทำให้เธอต้องกลับไปค้นหาสมุดนิยายเล่มนั้นอีกครั้ง  ......