ปีศาจตัวนี้ขอผมได้มั้ย?My little Devil

บทนำ

ม.6/4 คาบแรก

“สายอีกแล้วสินะ”

“แหะๆปล่อยผมไปเถอะครับอาจารย์คนสวย “

ฉันหันไปดู หนุ่มฮอทของโรงเรียนที่ตอนนี้กำลังทำตัวเป็นแมวน้อยน่าสงสารออดอ้อนคุณครูเพื่อให้ได้เข้าห้อง

“อ๊ายดูนั่นสิแก โปเต้น่ารักชะมัด>,.<”

“นั่นสิๆหล่อโฮก อ๊ายน่ากัดชะมัด”

“= =”ฉันทำหน้าเบือๆเพราะหนวกหู ยัยสองคนข้างหน้าที่กระซิบกระซาบกันรบกวนเวลาแอบหลับของฉันหมด ดีนะทีอยู่หลังเสาไม่งั้นเสร็จครูแน่ ที่เลือกนั่งตรงนี้ก็เพราะมันนอนในคาบได้ แล้วก็มีลมพัดสบายๆตลอด ฉันกับโปเต้ฆ่ากันแทบตายเพื่อจะได้อยู่ข้างหน้าต่าง ฉันหันไปมองโปเต้ที่โดนครูสวดยกใหญ่แต่ยังทำหน้ายิ้มระรื่น อย่างนั้นแหละ ไอ้โปเต้ถ่วงเวลาไว้เพื่อน  ฉันจะนอน แต่ดูเหมือนมันไม่ได้ยินกระแสจิตที่ฉันสื่อไปให้นะ

“นะครับๆคุณครู*0* ”บอกให้ถ่วงเวลางายยย=[]=

“ก็ได้รีบไปนั่งที่”แหงะ ที่ฉันนะโดนวิ่งรอบสนามทีไอ้โปเต้เจ๋แกดันปล่อยเข้ามาง่ายๆ

“ขอบคุณครับ^^”โปเต้หันมาจ้องตาฉันก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ ฉันบอกให้ถ่วงเวลาไงไอ้เพื่อนบ้าฉันส่งสายตาชิ้งๆกะจะฆ่ามันจนตาย

“เป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า= =สองมาตรฐาน”ฉันพึมพำกับตัวเอง

“ก็แบบนี้แหละน้า ^^ฉันถึงรอดทุกที”เหอะๆไอ้เพื่อนชั่ว

“ข้าวเกรียบ โปเต้ คุยอะไรกันออกไปยืนคาบไม้บรรทัดนอกห้องไป”

คุณครูหันมาส่งสายตาอาฆาตให้พวกเราสองคนก่อนจะไล่ออกนอกห้อง คราวนี้ความน่ารักของไอ้โปเต้ก็คงช่วยอะไรไม่ได้

“กริ๊งงงง~“เยส เสียงกริ่งช่วยชีวิต ฉันกับโปเต้เลยไม่ต้องไปยืนให้เมื่อยขานอกห้อง

“ระวังตัวไว้เถอะ”โปเต้กับฉันสามัคคีทำหน้าซาบซึ้งใส่ครูแกก่อนจะเดินไปนั่งที่จากนั้นฉันก็หลับติดกันจนถึงพักเที่ยงเลย ตื่นมาไอ้โปเต้ก็ไม่อยู่แล้ว

พักเที่ยง

“อะไร ของเธอฮะ !ยัยปรโรคไฮดร้า ยัยเชื้อโรคร้าย เลิกตามฉันสักที”

ฉันหันไปตะโกนใส่ยัยนี่ หลังจากที่หล่อนเอาแต่หัวเราะ คิกคัก เดินตามหลังฉันตลอดพักเที่ยง พร้อมกับทาสรับใช้ที่เอาแต่เดินตามหลังเพื่อเงินทั้งสองคนสองคน       ไม่รวยทำไม่ได้นะ ต้องโง่ด้วย

“กรี๊ดดดด กล้าดียังไงถึงมาเรียกชื่อฉันแบบนั้น ชั้นชื่อไอดร้าต่างหากละ =^= เชอะ”

ใครตั้งชื่อให้เธอกันนะเห่ยชะมัด ยัยไฮดร้าเชิดหน้าหลังจากพูดจบ

“เหอะๆยัยเชื้อโรคเลิกเดินตามฉันเหมือนหมาสักที่ได้มั้ย ฉันไม่มีของให้กินหรอกนะ= =”

ฉันพูดความจริงออกไป ยัยนี่เอาแต่กรี๊ดอยู่ได้น่ารำคาณชะมัด แล้วคนพวกนี้ก็อีกไม่มีอะไรทำแล้วรึไงถึงมาดูฉันกับยัยเชื้อโรคล้านปีนี่ทะเลาะกัน ก็คงไม่แปลกหรอกมั้งก็เราเถียงกันอยู่ในโรงอาหารนี่

“กรี๊ดดด งั้นก็เลิกยุ่งกับ โปเต้สักทีสิ ”เห็นมั้ยบอกแล้ว เอาแต่กรี๊ดน่ารำคาณ

“คิดว่าเรื่องอะไร ไม่มีปัญญาเกาะเพื่อนฉัน ก็อย่ามาโทษกันสิ เหอะๆ”

“โอ๊ย ยัยบ้าปล่อยแขนฉันนะ”

“ไม่ปล่อยหรอกยะ ฮ่าๆ”

ยัยปรสิทเอาเล็บมาจิกที่แขนฉันก่อนจะกดแรงลงมาอีก พวกเธอคงคิดสินะว่ายัยไอดง ไอดรานี่เป็นผู้หญิงคิดผิดแล้วละ นี่มันกระเทยยักษ์ชัดๆ ฉันแปลกใจนะที่พ่อแม่ยัยนี่รับได้หนะ แต่ถ้าคิดว่าฉันจะแพ้ละก็คิดผิดแล้วละ ยังเร็วไปสิบปี

“ไม่ปล่อยๆ จนกว่าแกจะเลิกยุ่งกับ โปเต้ของฉัน สายรายงายมาว่าแกกับโปเต้เป็นเพื่อนกันเลิกยุ่งกับเขาซะ จะได้ไม่เจ็บตัว”สมองเธอมีแต่เรื่องแบบนี้สินะ  = =คิดได้ไงว่าฉันชอบไอ้โปเตโต้เพื่อนตัวเอง

“ฉันเตือนเธอแล้วนะ”ฉันตอบกลับไปเสียงเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆออกมาทั้งสิ้น

“เอาสิๆ อยากรู้ว่ายัยเตี้ยแบบเธอจะสู้อะไร ฉันได้ ^^”ไอดร้ายิ้มเหี้ยม ก่อนจะเพิ่มแรงกดมาที่แขนของฉันจนมันชาไปหมด แล้วก็เริ่มแสบแผลที่โดนเล็บยาวๆของยัยนี่อีก

“จะปล่อย ไม่ปล่อย”ฉันพูดอย่างเย็นชาก่อนจะส่งสายตาอาฆาตไปให้   จนพวกเพื่อนๆของเธอที่ฉันเรียกว่าทาสเริ่มถอยห่างออกไปเรื่อยๆ

“อ..ไอดร้า เราเพิ่งคิดได้ว่ามีธุระหนะไปก่อนนะ”จากนั้นก็ชิ่งไปเลย ทำให้ไอดร้าหน้าซีดไปแวบนึงก่อนจะ เชิดหน้าดุจพญาแร้ง สู้สายตากับฉันต่อ

“ม..ไม่ปล่อย”

ฉันเตือนเธอแล้วนะหึๆ=w=เห็นฉันตัวเล็กแบบนี้แล้วคิดว่าจะล้มกันได้ง่ายๆงั้นหรอไม่มีทางซะหรอก รู้จักฉันน้อยเกินไปแล้วนะ นี่ใคร นี่ใคร ข้าวเกรียบเชียวนะ เรื่องอะไรจะต้องยอมให้ยัยกระเทยนี่มารังแก ฉันไม่ได้ไปทำอะไรให้สักหน่อย  แค่เป็นเพื่อนกับไอ้มันฝรั่งนั่นมาตั้งแต่เด็กก็พอทนละ ยัยพวกนี้คงยังไม่รู้ถึงวีรกรรมที่เราสองสร้างกันมาสินะ ไม่เป็นไรๆ เพราะความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ด..เดี๋ยวทำฉันต้องพูดแบบนี้ฟระ = =เอาเถอะๆจัดการยัยกระเทยไฮดร้าปรโรคล้านปีนี้เล่นแก้เซ็งดีกว่าคนยิ่ง หิวๆอยู่ด้วยยังจะมาหาเรื่องกันอีก
ฉันจะให้บทเรียนคนที่มาขัดเวลาอาหารอันมีค่าของฉันก็แล้วกันนะ หึๆ=w=
 

ปีศาจของผม อย่ายุ่งจะได้มั้ย?