กลเสน่ห์สีน้ำผึ้ง

ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปตามเรือนร่างบางจนเธอสั่นสะท้าน แม้จะต่อต้านแค่ไหนก็ไม่อาจทัดทานแรงบุรุษเพศที่แกร่งแบบเขาได้ จึงได้แต่ยืนหายใจหอบปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ..จนลืมนึกถึงผิดชอบชั่วดี ว่าเป็นสิ่งที่ไม่สมควร ยิ่งปลายลิ้นร้อนที่ควานหาความหวานจากริมฝีปากของเธอ สร้างความปั่นป่วนไปทั่วสรรค์พางกาย ความซนของมันทำให้เธอรู้สึกประหลาด...มันเป็นความพอใจที่เธอยากจะปฏิเสธ ยิ่งฝ่ามือร้อนที่ไม่หยุดทำหน้าที่เคลื่อนต่ำลงไปคลึงบริเวณสะโพกผายทำให้เธอยิ่งเบียดชิดเข้าหาร่างสูงยิ่งขึ้น เมื่อเห็นการตอบสนองที่ไม่ได้ต่อต้านเหมือนในตอนแรกทำให้เขาเริ่มตระหนัก...ถ้าเขาไม่หยุดตอนนี้ เขาจะหยุดตัวเองไม่ได้ เขาผละริมฝีปากออกแต่ยังไม่ยอมปล่อย ส่วนเธอเมื่อได้สติก็เริ่มผลักไสแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย

“รู้รึยัง ว่าเราแต่งตัวยั่วยวนพี่แค่ไหน” เขาว่าด้วยสายตาเป็นประกายเชิงล้อ

“ไอ้คนฉวยโอกาส คอยดูนะฉันจะฟ้องแม่!” ยิ่งนึกถึงข้อนี้น้ำตาก็พาลจะไหล...เธอปล่อยให้เขาล่วงเกินได้มากขนาดนี้ได้ยังไง

“ฟ้องว่าอะไรล่ะ ลองซ้อมพูดให้พี่ฟังก่อนมั้ย? เผื่อว่าพูดผิดถูกหรือขาดตรงไหนไป พี่จะได้สาธิตให้ใหม่อีกรอบ ได้นะ...คืนนี้พี่ไม่เหนื่อย”  

“ฉันเกลียดนายที่สุด!” เขายิ้มให้กับเสียงตวาดนั่น

“อย่าแต่งตัวยั่วผู้ชายแบบนี้ให้เห็นอีก...”

“มันเป็นสิทธิ์ของฉัน! นายไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งอะไรทั้งนั้น”

“พี่เตือนด้วยคำพูดแล้วนะ...อย่าให้ต้องถึงกับลงมือปฏิบัติ...” ทักษอรถอยกราดเมื่อเขาทำท่าจะก้าวมาอีกหน เมื่อเห็นท่าทีที่สั่นแบบนั้นเขาก็รีบเดินเลี่ยงกลับขึ้นข้างบน เพราะเขาก็ต้องสงบอารมณ์ตัวเองไม่น้อยเหมือนกันกับการค้างคาเมื่อครู่