ปีศาจมือใหม่

ตอนที่ 1 การพบกัน

ในวันที่ฝนตกหนักนั้นเป็นวันเปิดเรียนวันแรกเป็นเช้าที่มีแต่ฝนทุกคนที่เดินเข้าโรงเรียนต่างก็เอาร่มมาด้วยแต่ก็มีนักเรียนบ้างกลุ่มที่ไม่ได้เอามาเลยที่ให้เปียกไปเป็นบางส่วน มีบ้านหลังหนึ่งที่ไกลจากโรงเรียนไปไม่มากนั้นมี่นักเรียนชายอายุ 15 ปี เขายังนอนบนเตียงอย่าสบาย ณ.08:25น.ฝนหยุดตกแล้วเสียงนาฬิกาก็ดังขึ้นมันเป็นเสียงที่ดังจนที่ให้นักเรียนชายคนนั้นตื่นมาเขาเอื้อมมือไปปิดแล้วดูนาฬิกาพอเห็นเขารีบตื่นแล้วทำธุระส่วนตัวแล้ววิ่งออกจากบ้านจนจะถึงหน้าโรงเรียนเขาได้วิ่งชนใส่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้าจึงทำให้ล้มทั้งคู้

“เจ็บจัง”เธอที่หกล้มอยู่นั้นได้พูดออกมาจึงทำให้นักเรียนชายมองเธอ เธอนั้นตัวเล็กผมยาวหน้ารัก

“เป็นอะไรไหมเธอ”เด็กผู้ชายประคองเด็กผู้หญิงขึ้นด้วยแล้วเขาคิดในใจว่า(เป็นรุ่นน้องเราหรอหน้ารักจังเลยนะ)

“ขอโทษทีนะค่ะฉันนี้ไม่มองทางเลยนะ”เธอพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสนใสร่าเริง

“ผมก็เหมือนกันผมรีบไปหน่อยขอโทษที”แต่ทันไดนั้นเสียงกริ่งของโรงเรียนก็ดังขึ้น

“อะ...เอ๋........! สายแล้วละไปก่อนนะ ท่าได้เจอกันอีกก็ดี”เธอได้วิ่งเข้าโรงเรียนไปจนนักเรียนชายมองไม่เห็นเธออีกเลย

“ยังไม่ได้ถามชื่อกับห้องเลยนะ”แล้วเด็กชายก็ตานเข้าโรงเรียนเขาเดินไปแบบสายๆสนเขามาถึงห้องเรียนคนในห้องที่คุยกันอย่างสนุกก็ได้เงียบแล้วกลับเข้าที่นั่งของตัวเองกันหมดแต่เด็กชายไม่ชนใจคนในห้องเลยเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะหนังสุดริมหน้าต่าง

“ไง…! ยูโซโน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เคสึกะ ยูโซโน”เสียงนั้นดังมาจากโต๊ะข้างหน้าของยูโซโนนั้นเอง

“นานตรงไหนของนายเนโตะแค่ไม่กี่เดือนเองนะ - -*”ยูโซโนพูดโดยใบหน้าที่เซ็งๆ

“55555^o^ นี้ๆรู้หรือป่าวว่าจะมีนักเรียนใหม่นาน่า”เนโตะเขาตื่นเต้นมากที่จะได้มีนักเรียนใหม่มาที่ห้องของเขา

“ไม่ แล้วเป็น..............”ยูโซโนยังพูดไม่จบอาจารก็เดินเข้าห้องไปนักเรียนใหม่ก็เริมเเนะนำตัวเธอคนนั้นชื่อ

“สวัสดีค่ะฉันชื่อ มาซาโกะ ยูกิ ผึ่งได้มาเรียนที่นี้เป็นวันแลกนะส่วนสูงก็ 146ค่ะยินดีที่รู้จักนะค่ะทุกคน”ยูกิร่าเริงยิ้มอย่าสดใสจนเป็นที่สนใจกับคนในห้องทั้งตัวเล็กแถมหน้ารักอีกยูโซโนได้คิดในใจว่า/นั้นผู้หญิงเมื่อตานเช้านี้อายุเท่าเราหรอเนี้ย/หลังจากที่ยูกิแนะนำตัวเสร็จอาจารได้ให้ ยูกิ มานั่งโต๊ะข้างๆ ยูโซโนตานที่เธอเดินมานั่งนั้นเธอได้มองไปที่ยูโซโนแล้วยิ้มให้เขาหลังจากนั้นทุกคนก็ตั้งใจเรียนจนพักเที่ยงคนในห้องได้มารุมถามเรื่องของยูกิส่วยยูโซโนได้เดินออกจากห้องไปยูกิได้แต่มองยูโซโนะอย่าเดียวคนในห้องได้ถามเรื่องของยูกิมากมายจนกระทั้งยูกิบอกพวกเขาว่า

“นี้ทุกคนรู้ไหมว่าเขาคนนั้นไปไหนหรอค่ะ/เคสึกะ ยูโซโน หรอ”แล้วทุกคนที่ได้ยินก็พากันเงียบพอกับก้มหน้าก้มตากันหมด

“ใช้ค่ะเขาไปไหนหรอค่ะ”ทุกคนก็เงียบกันหมดจนทุกคนพูดขึ้นมาว่า

“อย่า....!.อย่า.......! ไปยุ้งกับไอ้หมอนั้นนะมันฆ่าคน ผม.......ผมเห็นมากับตา”แล้วคนที่พูดก็วิ่งออกจากห้องไปทุกคนก็กลัวกันเข้าไปอีกยูกิทำหน้าที่หมดหวังที่จะได้ไปหายูโซโนเพราะอยากจะถามความจริงแต่ก็ไม่มีใครบอกยูกิได้เลยยูกิได้แต่นั่งอยู่เงียบๆจนมีคนๆพูดขึ้นมาว่า

“ใครอยากรู้เรื่องของยูโซโนะน่าาาาา”พอยูกิได้ยินก็รีบมองไปลองๆเพื่อหาที่มาของเสียงนั้น เป็นเสียงของคนที่ชื่อว่า ซางาวะ เนโตะ  ยูกิรีบเดินไปหาเนโตะทันที่ คนในห้องก็พากันเงียบเหมือนเดิม

“นายรู้จริงหรอว่าคุณ เคสึกะ เขาไปไหน ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ ???”ยูกิสงสัยมากเลยว่ายูโซโนเขาไปไหนยูกิยืนอยู่ตรงหน้าของเนโตะ

“ผมชื่อ ซางาวะ เนโตะ ยินดีที่รู้จังนะคุณมาซาโกะ”เนโตะยิ้มอย่ามีความสุขร่าเริงเป็นตัวของตัวเองพอยูกิเห็นก็ยิ้มตาม

“ตามผมมาสิเดียวจะพอไปนะ”เนโตะรีบยืนขึ้นแล้วเดินออกไปรอยูกิที่หน้าหน้าแล้วยูกิก็ออกไปตามเนโตะเข้า2คนเดินไปตามทางเรื้อยๆไม่มีการถามไดๆเกิดขึ้น

“วะ...ว่าแต่นายสูงจังนะ”ยูกิพูดแล้วเงยหน้ามองเนโตะ

“อ่อพอดีผมสูงกว่าเจ้ายูโซโนะนะผมสูง 178 ส่วนยูโซโนะก็ 173 ประมานนี้ละมั่งนะ”เนโตะเป็นคนที่ร่าเริงเขาพูดไปอย่ามีความสุขมากๆพอเดินมาถึงที่ที่ยูโซโนะอยู่เนโตะก็เดินกลับ

“จะไปแล้วหรอซางาวะคุง”ยูกิกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว

“ไม่....เป็น.......อะไร....หรอก.......น่า”พูดจนแล้วเนโตะก็เดินกลับห้องไปยูกิลังเลที่จะปิดประตูที่ยูโซโนะอยู่ในตอนนี้ทั่งๆที่โรงเรียนแท้ๆยูกิลังเลอยู่ตั้งนานเลยตัดสินใจแล้วเปิดประตูแล้วเธอก็เห็น

“เอ๋...! นะ....นะ......นี้มัน........ก็แค่ดาดฟ้าธรรมดานิ”ยูกิยิมไม่เอาเลยเมื่อเห็นยูโซโนะนอนอย่าสบายใจยูกิเดินไปหาเพื่อดูหน้ายูโซโนะไกล่ๆยูกิรู้สึกดีใจที่ได้เห็นหน้ายูโซโนะแบบเต็มๆทันไดนั้นยูโซโนะก็ลืมตามองยูกิแล้วยูโซโนะก็พากันตกใจทั้ง2คนเลยเกิดความบังเอินทัน2คนแล้วจูบกันด้วยที่ไม่ได้ตั้งใจจึงทำให้ยูกิตกใจเข้าไปอีกจึงหมดสติไปทันที่

”อ่าวซะงั้น”แล้วยูโซโนะก็อุ้มยูกิไปที่ห้องพยาบาลคนอื่นที่เห็นเลยพากันว่านั้นว่านี้ยูโซโนะก็ไม่สนใจคนในโรงเรียนพูดกันมากจนคนที่มีอำนาจสูงสุดได้ยินแค่แปบเดียวเท่านั้นส่วนยูโซโนะก็นั่งรอยูกิตื่น

“ไปเรียนยูโซโนะมาทีสิคุณประทานนักเรียน”แล้วก็มีเสียงเดินที่กำลังเดินมาที่ห้องพยาบาล

“คะ...คุณยูโซมากับฉันหน่อยได้ไหมละค่ะ”ประทานนักเรียนที่มีผมการเรียนสูงสุดที่อยู่ห้องเดียวกับยูโซโนะเธอชื่อ ซาวาดะ โยกิ เธอเป็นคนเงียบๆผมสั้นใส่แว่น

“อือ ได้สิ”แล้วยูโซโนะก็เดินตามประทานนักเรียนไปเขาไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ออกห้องพยาบาลจนไปถึงห้องของคนทำมีอำนาจสูงสุดของโรงเรียนประทานนักเรียนยืนรออยู่หน้าห้องแล้วยูโซก็เดินเข้าไป

“นายไปทำอะไรมาอีกละ”เธอเป็นเด็กผู้หญิงเธอเป็นลูกของ พ่อ. ของโรงเรียนนี้เธอมีชื่อว่า วาซากะ มาริกะ

“เธอเนี้ยไม่สูงขึ้นเลยสินะวาซากิ”ยูโซโนะเริ่มพูดเป็นครั้งแรกที่เดินออกจากห้องพยาบาลมา

“นายเอาตาไปไหว้ที่ไหนถึงจะเป็นรุ้นพี่ก็แถอะนะ ฉันสูงขึ้นตัง 2 ซม. ก่อนนะจาก 144 เป็น 146 แล้วนะย๊ะ!!”วาซากิเธอพูดโดนการที่ทำท่าเก็กไปด้วยแล้วเธอก็นั่งลงตามเดินส่วนยูโซโนะก็เดินไปนอนที่โซฟา

“แล้วนายไปทำอะไรมาอีกละ”วาซากิเริ่มถามอีกครั้งแล้วยูโซโนะก็ได้หลับไปแล้ววาซาวกิเห็นแล้วมันทำให้เธอหงุดหงิดมากๆเธอเดินไปหายูโซโนะแล้วทันไดนั้นเธอได้จูบยูโซโนะทันทีที่โดนจูบยูโซได้ตื่นทันทีมันทำให้ยูโซโนะหน้าแดงมากจนหมดสติไป

“นั้นเป็นจูบแลกของฉันนะ แต่คงไม่ใช้จูบแลกของนายสินะ”แล้ววาซากิก็เรียนประทานนักเรียนเข้ามาแล้วบอกให้พายูโซโนะไปห้องพยาบาลทันทีที่เขาหมดสติไปนั้นตอนเย็นยูโซโนะก็ตื่นขึ้นมาแล้วมองไปที่นอกหน้าต่าง

“นี้เราหมดสติไปงั้นหรอ บ้าจริง”ยูโซลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกจากโรงเรียนระหว่างนั้นเขาได้เห็นยูกิที่โดนปีศาจรุมล้อมยูโซก็ได้แอบมาอยู่ไกล้ๆ

“อะไรกันความรู้สึกนี้มันอะไรกัน ไอ้ความรู้สึกอย่าฆ่านี้”ยูโซโนะแอบดูแล้วคิดในใจแค่พริบตาเดียวปีศาจก็ตายแล้วสลายไปทันทีที่ตายแล้วยูกิก็หายไปทันที่ยูโซโนะเดินไปดูที่ที่ปีศาจตายแล้วเขาก็ได้เห็นไข่ที่ตกอยู่ที่พุ่มไม้

“ไข่ของตัวอะไรเนี้ย”มันเป็นไข่ที่ไม่เหมือนกับไข่ทั่วไปแต่ที่จริงแล้วมันเป็นไข่ของปีศาจยูโซโนะนำไข่กลับไปด้วยยูโซโนะรีบเข้าบ้านทันทีแล้วนำไข่ไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือของเขา

“นี้ลูกนอนได้แล้วนะ/ค่ะแม่”ยูกิมีเรื่องให้คิดมากมายทั่งเรื่องปีศาจและเรื่องที่โรงเรียนส่วนยูโซโนะทำกำลังอ่านน้ำอยู่นั่นไข่เริ่มแตกไปนิดหนึ่งมันเริ่มแตกทีละนิดยูโซโนะอาบน้ำเสร็จแล้วก็นอนลงที่เตียงเขาเริ่มลืมตาไม่ขึ่น

“นอนดีกว่าเรา”และแล้วยูโซโนะก็หลับไป