รักที่สุดยัยตัวร้าย

..มิ้งง มิ้ง มิ้ง~เสียงของจั๊กจั่นร้องอยู่ใต้ต้นไม้นั่นเป็นเสียงที่บอกได้ว่านี่คือฤดูร้อนแสงแดดที่แรงกล้าลอดผ่านมาที่กระจกในห้องนอนของบ้านหลังหนึ่ง"อืม~..."เสียงของนานะงัวเงียมาก กริ้งงงงง!เสียงของนาฬิกาปลุกดังขึ้น "เช้าแล้วหรอเนี่ย"มือเล็กๆยื่นไปกดปุ่มปิดของนาฬิกาปลุก ฉันลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้ลายวินเทจของคุณแม่"เสื้อ กระโปรง....ผ้าเช็ดตัว ไปอาบน้ำดีกว่า"ฉันพูดพึมพำและเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ฉันฮัมเพลงเบาๆตอนเช้าในเวลาอาบน้ำมันทำให้ฉันสบายใจเพราะว่า..ถ้าฉันลงไปมันเป็นอะไรที่น่าเบื่อ!!
นานะทำหน้ามุ่ย และห่มผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินไปที่ห้องแต่งตัว "ลาลั้ลลา~"ฉันร้องเพลงอย่างสบายใจและเช็คความเรียบร้อยของตัวเอง"อืม..กระโปรงok โบว์ก็ดีแล้วลงไปข้างล่างดีกว่า"ฉันเดินออกมาจากห้องแต่งตัวพร้อมหยิบกระเป๋าหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะ ตึกๆๆๆเสียงฝีเท้าของฉันกระทบบรรไดแรงมากจนทำให้ใครคนหนึ่งรำคาญ  "โอ๊ย เธอเดินลงมาเบาๆหน่อยได้ไหมฉันรำคาญ!!"
ผู้ชายร่างสูงใหญ่ตะโกนมาตำหนิฉันด้วยเสียงที่ดุดัน นานะยักไหล่และเดินไปที่โต๊ะอาหาร ผู้ชายตัวสูงคนนั้นชื่อ"เคนตะ"เขาเป็นลูกชายของคุณน้าของฉันเขาย้ายมาอยู่ที่บ้านนี้มา1 อาทิตย์แล้ว ฉันกับเคนตะไม่ค่อยถูกกันเพราะต่างฝ่ายต่างแย่งความดีกัน จึงทะเลาะกันบ่อย
แล้วอีกอย่างคุณน้ากับคุณแม่จะให้ฉันแต่งงานกับหมอนี้  ฉันจะไม่แต่งงานกับหมอนี้เด็ดขาด!! ปึง"อ่ะ นี่อาหารเช้ารีบกินซะสิ"เคนตะพูดอย่างเย็นชาแล้วมองมาที่ฉัน "ok ฉันจะรีบกินจบนะ"ฉันทำหน้าบึ้งตึงแล้วรับประมานอาหารเช้าจนผ่านไปประมาณ7โมง ฉันมองนาฬิกาแล้วพูดว่า"อ๊ะได้เวลาแล้ว ฉันอิ่มแล้วล่ะนะไปล่ะ"ฉันพูดกับเขาอย่างไร้เยื่อใย ทันใดนั้นมือที่หยาบกร้านได้มาจับที่ข้อมือของฉัน "ฮ๊ะ..."
"เธอลืมข้าวกล่องนะ"เคนตะมองฉันแล้วยื่นข้าวกล่องให้ ฉันยื่นมือไปหยิบข้าวกล่องจากมือเขาแล้วเดินออกไปอย่างเร็ว..
ปัง!!เสียงของประตูบ้านที่กระแทกอย่างดัง..ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ"เห้อ...ยัยนั้น..บ้าชะมัด"ผมพูดอย่า
เบื่อแล้วเดินไปเก็บจานชามที่โต๊ะอาหาร ยัยนั้นกินข้าวเลอะเทอะจริงๆผมทำหน้าหงุดหงิดหลังจากนั้นผ่านไป20นาที เคนตะเดินไปหน้าบ้านหยิบรองเท้านักเรียนสีน้ำตาลมันวาวมาสวมใส่ที่เท้าของเขา เคนตะก้าวขาออกไปและเปิดประตูบ้านแก๊ก!ประตูบ้านถูกล๊อคแล้วเคนตะเดินไปโรงเรียนอย่างสบายใจ....จนถึงโรงเรียนเวลา7.40 นาที  กิ่งก่องๆเสียงออดในโรงเรียนดังขึ้นเพื่อเตือนว่าให้นักเรียนที่ย้ายมาใหม่ไปเขาแถว หลังจากเคารพธงชาติเส็ดผอ.ได้เดินมาพูดคุยกับเด็กใหม่เรื่องต่างๆนาๆจนเวลาผ่านไป...
8.30เริ่มคาบแรก ผมนั่งอยู่ริมหน้าต่างของห้องเรียนซึ่งนานะ เธออยู่ข้างหน้าผมแค่ไม่กี่โต๊ะ.."ยัยนันตั้งใจเรียนจังนะ...ฮ้าวนอนดีกว่า"ผมอ้าปากกว้างและหาวออกมาอย่างเบาๆและฟุบลงไปบนโต๊ะ..
กิ้กๆกิ้กๆเสียงของปากกาที่นานะกำลังกดอย่างมันมือ..."เมื่อไร่จะเที่ยงนะหิวข้าวจัง"ฉันบ่นพร้อมกุมมือไปที่ท้อง "อ๊ะแล้วหมอนั้นล่ะ"
ฉันคิดถึงหมอนั้นแล้วหันหลังไปมองดู.."อ๊ะ- -"หมอนั้นกำลังแอบงีบอยู่นี่!!บ้าหรือป่าวเนี่ยมาวันแรกก็หลับซะงั้น ฉันคิดในใจแล้วขำออกมา"ฮ่ะๆหมอนี่ตลกชะมัด"หลังจากผ่านไปจนถึงเที่ยง.."ได้เวลาหม่ำข้าวแล้ว กินเลยนะคะ"ฉันพูดอย่างดีใจที่จะได้กินอาหารเที่ยง
"กินค่อยๆก็ได้นะยะ- -"เสียงตักเตือนมากจากตรงข้ามกับฉัน"เอนะ"เพื่อนของฉันเอง เรารู้จักกันมานานมากและสนิทกันมากเลย
"ก็คนมันหิวนี่เอนะ-3-"ฉันทำเสียงออดอ้อนใส่เธอ"555 เธอนี่มันตลกจริงๆเลยนะ"เอนะพูดกับฉันและหัวเราะเบาๆ ฉันรูสึกมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับเธอ ส่วนหมอนั่น...ฉันหันหลังไปดูอีกครั้ง"ยังหลับอยู่อีกหรอฟะ!!-0-"ฉันตกใจอย่างมาก คนอย่างตานั่นแปลกจริงๆ
กิ่งก่อง เสียงของออดดังขึนเพื่อบอกว่านี่เป็นเวาลากลับบ้าน ฉันเดินแยกกับเอนะตรงร้านเค้กชื่อดังในเมือง กลับมาแล้วค่าฉันเดินเข้าไปในบ้าน เดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น"อ๊ะ...คุณพ่อคุณแม่"ฉันตกใจอย่างมากที่เห็นท่านทั้ง2คนกลับมาจากงานฉันวิ่งเข้าไปกอดพวกท่านอย่างดีใจ"เป็นไงบ้างเรียนวันนี้ดีไหม??"คุณพ่อถามฉัน"ดีค่ะ สนุกด้วย"ฉันตอบพร้อมด้วยรอยยิ้ม "แล้วเคนตะล่ะ "คุณแม่ของฉันถามเคนตะ"ก็ดีครับสนุกมากๆเลยล่ะ ผมน่ะนั่งอ่านหนังสือทั้งวันเลยนะครับ" เคนตะพูดอย่างภูมิใจกับพ่อแม่ของฉัน "ดีแล้วๆ"คุณแม่ของฉันยิ้มให้เคนตะ ไม่ใช่หมอนั่นโกหก...หมอนั้นโกหกทำไม..ฉันต้องบอกคุณแม่ "ไม่จริง...นายโกหก วันนี้ฉันเห็นนายนอนทั้งวันเลยนะหนังสือก็ไม่แตะเลยโกหกชัดๆ"ฉันยืนขึ้นและชี้นิ้วไปที่หมอนั่น"ทำไมพูดอย่างนันล่ะลูก"คุณพ่อพูดกับฉัน "แม่ว่าลูกนะ่แหละที่หลับเคนตะคุงเขาไม่เคยโกหกนะ!!"แม่ฉันปกป้องเคนตะอย่างมาก.. ไม่แฟร์เลยนี่ "..ไม่แฟร์เลยไม่เคยเชื่อคำพูดของหนูเลย!!"ฉันตะคอกใส่คุณแม่กับคุณพ่อและวิ่งออกไปนอกบ้าน แฮ่กๆฉันวิ่งหนีออกมาข้างนอกในตอนกลางคืน.. "อะไรกันเชื่อกันหน่อยไม่ได้เลยรึไง"ฉันพดพร้อมทั้งปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม หลังจากนั้นฉันเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่ง  พรึ่บ!!ขาของฉันพลิกมันทำให้ตัวของฉันโซเซและล่วงลงไปในป่าแถวนั้น    กรี้ด!!!!!!!! ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความกลัว ตุบ!ร่างของนานะนอนแนบอยู่กับพื้นเธอดันตัวขึ้นมาและตะโกนอย่างสุดเสียง"ช่วยด้วยค่ะ!! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!!"ฉันตะโกนออกมาอย่าดัง เพื่อหวังว่าจะมีใครมาช่วย แต่ว่าก็ไม่มี.. โอ๊ย!!ฉันมองไปที่ต้นตอของความเจ็บปวด "ขาของฉัน!! ไม่นะ"ขาของนานะขยับไม่ได้และตอนนี้ตาของเธอเริ่มพร่ามัวและมีเลือดไหลออกมาตรงหัวเพราะเธอตกลงมาบนพื้นอย่างจัง"ใครก็ได้...ช่วย..ด้ว.."เสียงของนานะเริ่มแผ่วลงแผ่วลงเรื่อยๆ แฮ่กๆ..."เคน..ตะ.."นานะเรียกชื่อนี้ก่อนที่เธอจะสลบไป....