บ้านเฮอร์เมส Hermes

บ้านเฮอร์เมส

         แสงแดดในยามบ่าย ทอแสงจ้าทอดเป็นลำเข้ามาในห้องนอนจนเห็นเป็นละอองฝุ่นลอยฟุ้ง เด็กสาวเรือนผมสีน้ำตาลกำลังฟุบหลับบนโต๊ะที่รองด้วยผ้าลายลูกไม้ ร่างบางจมดิ่งอยู่กับความหลับใหล เสียงหายใจฮึดฮัดดังอยู่อย่างต่อเนื่องทำให้รู้ว่าเธอกำลังสนุกอยู่กับห้วงนิทราในยามบ่าย

“เฮ้ แฮสซี่ ฉันว่าเวลานี้ไม่ควรหลับเอามากๆ เลย” เสียงใสเสียงหนึ่งดังขึ้นเรียก แฮสเฟอร่า  เมอร์ เธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับสมุดอะไรสักอย่างที่ห่อด้วยกระดาษสีกากีอย่างมิดชิด

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ นอกจากเสียงครางขี้เซาของเด็กสาวที่ยังคงไม่ยอมตื่น เธอมองไปรอบๆ ห้องที่รกรุงรัง บ่งบอกถึงว่าห้องนี้ทำความสะอาดเพียงเดือนละครั้งหรือสองครั้ง ดวงตาสีเขียวมรกตสะดุดกับอะไรบางอย่างบนโต๊ะไม้มะฮอกกานี มันเป็นที่หนีบกระดาษทำจากไม้อันเล็กๆ เธอหยิบมันขึ้นมาและพร้อมปา

“โอ้ยยย..!” ร่างบางสะดุ้งตื่นจากอาการหลับ มือเรียวกุมขมับแน่น “อะไรกันเนี่ย” เสียงใสร้องขึ้นโวยวาย

“ปากกาลูกลื่นใช้ได้ผลแฮะ คิกคิก” คนปาปากกาลูกลื่นหัวเราะชอบใจ

“เธอเล่นอะไรน่ะเมดดี้” ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตบอกอาการหงุดหงิดเล็กน้อย เมดิสัน  ฟรอสต์ ผู้เป็นเพื่อนร่วมบ้านที่สนิทของเธอยักไหล่ท่าทีไม่สะทกสะท้าน พลางยื่นกระดาษที่อยู่ในมือให้

แฮสเฟอร่าเลิกคิ้ว แล้วยื่นมือรับตอบ ไม่ทันที่เมดิสันจะเอ่ยอะไรเกี่ยวกับซองกระดาษ มือเรียวก็รีบเปิดก่อนอย่างไคร่รู้ เนื้อกระดาษบางเฉียบมากจนลมอ่อนๆ ที่เข้ามาทางหน้าต่างก็สามารถจะทำให้มันปลิวได้

“นี่คืออะไรน่ะ เมดดี้ ฉันว่าแฮมอิตาลียังหนากว่านี้ตั้งเยอะ” แฮสเฟอร่าพูดติดตลก พลางมองดูเนื้อหน้ากระดาษอย่างฉงน อ่านไล่ไปตามตัวหนังสือตวัด มีรายชื่อแปลกๆ มากมายอยู่บนนั้น

“นี่ไงล่ะ เหตุผลที่ฉันต้องมาปลุกเธอ” เมดิสันเริ่มอธิบาย “วันนี้มีเด็กใหม่ กลุ่มเลือดผสมเลือกบ้านวันนี้”

แฮเฟอร่ากรอกตาอย่างเบื่อหน่ายนี่เป็นอีกหนึ่งกิจกรรมที่เธอไม่เคยคิดจะอยากทำเลย การแนะนำบ้านให้กับเลือดผสมรุ่นใหม่

“และฉันอยู่ช่วยเธอไม่ได้” เมดิสันพูดต่อ “ฉันจะต้องไปฝึกยิงธนูกับสตีฟ บอกเลยว่าที่นั่นเจ๋งมาก ตรงแหลมลูน่าน่ะ นกพิราบบินว่อนเลย” ขณะพูด แฮสเฟอร่าก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พอพูดจบเมดิสันก็เดินออกจากห้อง โดยมีแฮสเฟอร่าเดินตามไปด้วย ทั้งสองเดินออกจากประตูบ้านแล้วหยุดอยู่ที่ลานหน้าบ้าน เมดิสันแยกตัวออกไปพลางโบกมือให้ทิ้งท้าย

วันนี้ที่ลานดูแปลกตาขึ้น มีคนหน้าใหม่มากมาย ทั้งชายและหญิง แฮสเฟอร่ามองด้วยอาการเรียบเฉย เธอเห็นภาพนี้เกือบทุกปี ภาพเลือดผสมรุ่นใหม่ มือเรียวสะบัดปลายผมสีน้ำตาลพริ้วตามสายลม ก่อนจะกระแอมอย่างวางท่า

“อะแฮ่มๆๆ พวกเธอ ผู้ที่จะได้มาอยู่ในบ้านนี้ โปรดฟังฉัน” ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววมั่น กลุ่มคนที่เมื่อกี้ยังคุยกัยยุกยิกหันมาจ้องต้นเสียงเป็นตาเดียวนั่นทำให้แฮสเฟอร่าแอบรู้สึกประหม่าเล็กน้อย “ฉันคือแฮสเฟอร่า   เมอร์ เป็นหนึ่งในธิดาแห่งเฮอร์เมส และเป็นหัวหน้าผู้ดูแลบ้านหลังนี้ อันที่จริงฉันมีผู้ช่วยนะ แต่ตอนนี้เธอไม่อยู่” แฮสเฟอร่าพูดต่อ “ทุกคน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ย่อมมีกฏระเบียบให้ปฏิบัติตามอยู่เสมอ และที่นี่ก็เช่นกัน ที่นี่มีกฎมีระเบียบ พวกเธอจะมาทำตัวเหลวไหลไม่ได้”

“แล้วใครจะได้อยู่ที่ห้องไหนบ้างล่ะ!” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นถาม แฮสเฟอร่าเห็นมือหนึ่งยกขึ้น

“ทุกคนสามารถเลือกห้องได้ตามใจชอบเลย แต่หากใครได้แล้วก็ต้องแปะชื่อของตัวเองไว้ด้วย ฉันหวังว่าจะไม่มีการแย่งห้องกันเกิดขึ้นนะ” แฮสเฟอร่าพูดกันไว้ก่อน “ที่ฉันมาพูดก็มีเท่านี้ แยะย้ายกันไปทำอย่างอื่นได้”

แฮสเฟอร่าสะบัดปลายผมที่ปกหน้าออกให้พลิ้ว เธอเห็นหญิงสาวผมสีดำทักเปียสองข้างคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่กับโต๊ะผุๆ ที่เหล่าบุตรของเฮเฟตัสทำทิ้งไว้ ดูแล้วอายุน่าจะราวๆ เธอเอง

“ให้ฉันช่วยไหม เธอทำไมไม่ไปเลือกห้องล่ะ” แฮสเฟอร่าพูดพลางมองหน้าเธอ “พวกเลือดผสมคนอื่นคงไม่พลาดให้เหลือห้องดีๆ ให้เธอหรอกนะ”

“ฉันอ่อนแอนะ” หญิงสาวเงียบก่อนจะพูดขึ้น เธอส่งสายตาอ้อยอิ่ง แฮสเฟอร่ารู้ได้ในทันทีว่าเธอกำลังกลัว เธอรูปร่างบอบบางและอย่างที่บอก เธอคิดว่าตัวเองอ่อนแอ

“จับมือฉันสิ” แฮสเฟอร่าส่งยิ้มอันเข้มแข็ง ก่อนที่หญิงสาวจะเอื้อมมือมาจับมือของเธอแล้วลุกขึ้น “ที่นี่ทุกคนเริ่มมาจากความอ่อนแอ ก่อนที่จะก้าวสู้ความเข้มแข็ง เชื่อฉันเธอต้องทำได้แน่” หญิงสาวยิ้ม

“ขอบใจนะ” 

ปล. กฎก็คือ...เดี๋ยวจะบอกอีกทีที่บทความกิจกรรมละกันเน้อ อยู่ไปแบบนี้ก่อนละกันนะ ตื่นเต้วดีออก